Ludzie to istoty społeczne i ta ich cecha sprawia, że żyją w większych społecznościach, które zazwyczaj coś ze sobą łączy. Czasami jest to kwestia urodzenia, a czasami innych czynników, takich jak na przykład wyznawane wartości. W czasach pokoju i szczęścia ludzie łatwiej skupiają się na sobie i na swych indywidualnych potrzebach. Jednak takie tragiczne wydarzenia jak na przykład wojna czy epidemia często stają się początkiem budowania wspólnoty, na przykład wśród mieszkańców miasta. Wówczas danej grupie zaczynają przyświecać podobne wartości, co wpływa też na zbliżenie się ludzi do siebie i poczucie, że w danej sytuacji znajdują się razem i są wspólnotą. Wiele takich sytuacji można zaobserwować w tekstach literackich, opisujących narodziny wspólnoty w trudnych okolicznościach. Wśród takich dzieł można wymienić „Raport z oblężonego miasta” Zbigniewa Herberta, trzecia część „Dziadów” Adama Mickiewicza, „Gloria victis” Elizy Orzeszkowej oraz „Dżumę” Alberta Camusa.
„Raport z oblężonego miasta” to wiersz Zbigniewa Herberta, który nawiązuje do wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. Tytułowe oblężone miasto to metafora kraju, który znalazł się w trudnej sytuacji. Mieszkańcy oblężonego miasta są w nim uwięzieni i siłą rzeczy skazani na siebie nawzajem. Wszyscy zmagają się z tymi samymi wydarzeniami i okolicznościami, które sprawiają, że ich życie jest ciężkie i pełne przeciwności. Takie warunki sprawiają, że między ludźmi łatwiej zawiązuje się wspólnota. Zaczynają ich łączyć podobne wartości, na przykład niechęć do oblegającego miasto wroga, chęć przetrwania, walka, poczucie patriotyzmu w sytuacji, w której komuś odebrano ojczyznę oraz strach o własne życie. Na takich wartościach często opierają się ludzie, którzy są dla siebie obcy, ale znaleźli się w tej samej sytuacji. Zatem wiersz Herberta pokazuje, że to wspólne doświadczenie może być elementem spajającym grupę ludzi.
„Dziady cz. III” to także przykład wspólnoty rodzącej się w trudnych okolicznościach i na podstawie wspólnych wartości. Mickiewicz umieścił akcję swojego dramatu romantycznego w czasach zaborów. W jednej z jego części pokazał, jak społeczeństwo połączyło się w obliczu wspólnej tragedii. Oczywiście nie wszyscy tak się zachowali - poeta pokazuje grupę ludzi, która wykorzystywała okazję i bratała się z zaborcą. Innych jednak połączyły takie wartości jak patriotyzm i umiłowanie wolności. Stworzyli zatem wspólnotę, która o to walczyła i pragnęła wyzwolić swoją ojczyznę z rąk okupanta. To była podstawa, która sprawiała, że ludzie ci łączyła chęć działania oraz walki. Dzięki temu jednoczyli się i przeprowadzali różnorodne akcje, które mogły się skończyć dla nich nawet śmiercią.
„Gloria victis” Elizy Orzeszkowej to kolejny przykład wspólnoty walczącej o jednoczące je wartości i poświęcającej za nie życie. Autorka przywołała bowiem w noweli losy powstańców styczniowych, którzy razem ruszyli do walki o wyzwolenie ojczyzny mimo dzielących ich różnic, takich jak poglądy, wykształcenie czy pochodzenie. Miłość do ojczyzny i wolności sprawiła, że postanowili działać razem.
„Dżuma” Camusa to opowieść o ludziach, którzy zjednoczyli się w obliczu zarazy. Mimo iż początkowo bardzo się od siebie różnili poglądami czy postawą wobec choroby, to ostatecznie zrozumieli, że muszą stać się wspólnotą, która razem walczy z epidemią, nawet jeśli grozi im to śmiercią. Chęć przetrwania była wartością, która sprawiła, że potrafili stać się zjednoczoną grupą, kierującą swoje wysiłki w kierunku pokonania zarazy.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.