Ludzie są istotami społecznymi, co sprawia, że żyją w większych grupach, połączonych wspólnymi cechami lub wartościami. Czasami te więzi wynikają z miejsca urodzenia, innym razem z wyznawanych przekonań. W czasach pokoju i dobrobytu ludzie częściej skupiają się na swoich indywidualnych potrzebach. Jednak tragiczne wydarzenia, takie jak wojna czy epidemia, często prowadzą do powstania wspólnoty, na przykład wśród mieszkańców miasta. Wówczas grupa zaczyna wyznawać podobne wartości, co zbliża jej członków i wzmacnia poczucie wspólnoty w obliczu trudnych okoliczności. Motyw ten pojawia się w wielu tekstach literackich, które opisują narodziny wspólnoty w trudnych warunkach. Przykładami takich dzieł są: „Raport z oblężonego miasta” Zbigniewa Herberta, trzecia część „Dziadów” Adama Mickiewicza, „Gloria victis” Elizy Orzeszkowej oraz „Dżuma” Alberta Camusa.
W wierszu Zbigniewa Herberta „Raport z oblężonego miasta”, nawiązującym do stanu wojennego w Polsce, tytułowe miasto staje się metaforą kraju w trudnej sytuacji. Mieszkańcy są w nim uwięzieni i skazani na siebie nawzajem. Wspólne doświadczenia i przeciwności losu, z którymi muszą się zmagać, sprzyjają powstawaniu wspólnoty. Łączą ich wspólne wartości, takie jak niechęć do wroga, dążenie do przetrwania, walka, patriotyzm oraz strach o własne życie. Takie warunki sprawiają, że nawet obcy ludzie mogą stworzyć silne więzi, znajdując się w podobnych okolicznościach. Wiersz pokazuje, że wspólne przeżycia mogą jednoczyć ludzi i budować poczucie wspólnoty.
Podobny motyw występuje w „Dziadach cz. III” Adama Mickiewicza, gdzie wspólnota rodzi się w trudnych warunkach zaborów. W jednej ze scen dramatu romantycznego Mickiewicz ukazuje, jak społeczeństwo zjednoczyło się w obliczu wspólnej tragedii. Choć nie wszyscy tak się zachowali – niektórzy korzystali z okazji i kolaborowali z zaborcą – wielu zjednoczyło się wokół takich wartości jak patriotyzm i umiłowanie wolności. Te wartości stały się fundamentem wspólnoty, która walczyła o wyzwolenie ojczyzny spod obcego buta. To zjednoczenie dawało ludziom siłę do podejmowania ryzykownych działań, narażając się na niebezpieczeństwo, a nawet śmierć.
„Gloria victis” Elizy Orzeszkowej również ukazuje wspólnotę walczącą o wspólne wartości i gotową poświęcić za nie życie. Nowela przedstawia losy powstańców styczniowych, którzy, pomimo różnic w poglądach, wykształceniu czy pochodzeniu, zjednoczyli się w walce o wolność i niepodległość ojczyzny. Miłość do kraju i pragnienie wolności skłoniły ich do wspólnego działania.
Z kolei „Dżuma” Alberta Camusa opisuje ludzi, którzy zjednoczyli się w obliczu epidemii. Choć początkowo różnili się pod względem poglądów i podejścia do choroby, ostatecznie zdali sobie sprawę, że muszą działać jako wspólnota, by stawić czoła zarazie, nawet ryzykując własne życie. Wartość, jaką było przetrwanie, zjednoczyła ich wysiłki w walce z epidemią, ukazując, jak w obliczu zagrożenia ludzie mogą się jednoczyć i wspólnie stawiać czoła przeciwnościom losu.
Aktualizacja: 2024-02-06 15:05:55.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.