Oskar i pani Róża to wzruszająca powiastka autorstwa Erica Emanuella Schmitta, która w piękny, łagodny i przystępny sposób opowiada o rzeczach trudnych, o odchodzeniu, miłości, gniewie, niezrozumieniu trudnego losu oraz o ostatecznym z nim pogodzeniu. Problematyka tego dzieła jest bardzo szeroka i każdy czytelnik może zwrócić uwagę na coś innego.
Problematyka Oskara i Pani Róży oscyluje wokół tematu śmierci, w dodatku dość kontrowersyjnie ujętej, ponieważ chodzi o śmierć dziecka. Choroby i zgony dotyczące najmłodszych budzą wciąż wielką niezgodę moralną w każdym z nas. Jak bowiem wytłumaczyć sobie, że odchodzi ktoś, kto ma całe życie przed sobą i nie zdążył przecież zrobić nikomu nic złego? Oskar jest dziesięciolatkiem chorym na białaczkę i pozostaje mu kilkanaście dni życia. Ma wielką przyjaciółkę w osobie Róży, którą nazywa ciocią, a która jest wolontariuszką w szpitalu. Rozmawia z nią na tematy trudne do pojęcia dla dorosłego człowieka, a co dopiero dla dziesięciolatka, takie jak śmierć, miłość, przemijanie, wiara w Boga.
Powieść zwraca również uwagę na trudności w komunikacji pomiędzy najbliższymi w tak trudnych chwilach. Rodzice Oskara zatajają przed nim na początku, że wiedzą o diagnozie. Nie spotykają się z nim w czasie swojej wizyty w szpitalu, ponieważ nie chcą, by widział ich rozpacz. Chłopczyk jednak nakrywa ich i odbiera to jako brak miłości i czuje się oszukany. Nie cieszą go prezenty, dużo bardziej chciałby szczerości.
W Oskarze i pani Róży jest również wątek miłości pomiędzy głównym bohaterem, a Peggy Blue - sąsiadką z innej sali. Miłość nadaje ostatnim dniom życia Oskara sens i specyficzny posmak szczęścia. Dlatego też chłopak jest wściekły na Boga, kiedy dziewczynka zdrowieje i wychodzi ze szpitala. Oskar doświadcza przez te kilka dni całej gamy uczuć i emocji, których niektórzy nie doświadczają w czasie całego swojego długiego życia.
Wiara ma w tej książce osobne miejsce. Oskar nie wierzył w Boga wcześniej, lecz za sugestią swojej przyjaciółki zaczyna pisać listy do Boga, które mają dla niego również znaczenie terapeutyczne. Wyrzucanie w ten sposób myśli i emocji pomaga mu nie zagubić się w labiryncie własnych, niełatwych uczuć. Bóg rzecz jasna pozostaje w tej dyskusji milczący, lecz samo wyobrażenie sobie jego obecności daje Oskarowi bardzo dużo otuchy i sprawia wrażenie, że w cierpieniu jest ukryty jakiś sens.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.