Pani Róża to tytułowa bohaterka powieści Oskar i pani Róża autorstwa Erica Emanuela Schmitta.
Pani Róża jest wolontariuszką w szpitalu, w którym chory na białaczkę Oskar spędza ostatnie dni swojego życia. Kobieta zaprzyjaźnia się z chłopcem, wytwarza się między nimi naprawdę silna więź. Chłopiec nazywa ją Ciocią. Niewiele wiadomo o samej Róży, ona sama twierdzi, że była kiedyś zapaśniczką i odnosiła wiele sukcesów. Niełatwo zgadnąć w jakim kobieta jest wieku.
Róża jest osobą bardzo ciepłą, cierpliwą, o wielkim sercu, co predestynuje ją do pracy w takim miejscu jak oddział onkologiczny dla dzieci. Jest uważna, potrafi słuchać i traktuje Oskara jak równego sobie partnera w rozmowie, nie zataja przed nim trudnych prawd, nie zbywa go. Uważa, że należy mu się taki sam szacunek jak każdemu innemu człowiekowi na świecie. Róża potrafi rozmawiać z Oskarem także na takie tematy jak odchodzenie, sens życia czy miłość, wszystkie bowiem te zjawiska dotyczą młodego Oskara. Jest dla chłopca ogromnym wsparciem, w pewnym momencie ważniejszym niż wsparcie rodzicielskie.
Jest odpowiedzialna, powiadamia rodziców Oskara, gdy ten po ucieczce ze szpitala trafia do jej domu. Jest również osobą bardzo uduchowioną, wierzącą w Boga. Namawia Oskara, by codziennie pisał list do Pana Boga, co również ma przynieść mu ulgę w cierpieniu i znoszeniu trudów codzienności.
Pani Róża to zdecydowanie pozytywna postać. Jej ofiarność, wyrozumiałość, cierpliwość i dobre serce sprawiają, że chyba każdy chciałby mieć taką osobę przy swoim boku, zwłaszcza w tak trudnym momencie. Nie tylko daje ona bardzo dużo Oskarowi w ostatnich dniach jego życia, lecz jest gotowa również sama czerpać od niego naukę, wie bowiem, że każdy człowiek może wnieść coś ważnego do naszego życia. Spotkanie z Oskarem ubogaca ją jeszcze bardziej pod względem duchowym, pogłębia i stabilizuje jej wiarę w Boga, choć oczywiście odejście młodego przyjaciela przepełnia jej serce żalem. Dzięki ludziom podchodzącym do życia w ten sposób można mieć nadzieję, że nasza ziemska przygoda rzeczywiście ma sens, a jej zakończenie wcale nie musi być momentem przepełniającym nasze serca trwogą i przerażeniem.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.