„Alicja w Krainie Czarów” to z pewnością jedna z najbardziej znanych powieści na świecie. Jej autorem jest Lewis Carroll, który opisał przygody siedmioletniej Alicji w niezwykłym, magicznym miejscu, do którego trafiła ona przez króliczą norę. Spotkała tam wiele fantastycznych postaci i przeżyła wiele niespodziewanych wydarzeń. Oprócz aspektu przygodowego warto jednak zwrócić też uwagę na stosowaną przez Carrolla narrację oraz język, jakim posługiwał się on w swojej powieści.
Lewis Carroll w powieści „Alicja w Krainie Czarów” przyjął narrację trzecioosobową, w ten sposób opisując wszystkie wydarzenia oraz bohaterów z dystansu. Jest to też narrator wszechwiedzący, ale całość skupia się zdecydowanie na postaci Alicji, która nie zna świata, przez który wędruje. Dzięki temu w tracie toku narracji czytelnik wraz z nią na każdym kroku odkrywa magiczną Krainę Czarów. Co jakiś czas narracja ukazuje także wewnętrzne przeżycia Alicji czy jej przemyślenia, a wówczas nabiera bardziej osobistego charakteru i skupia się na wewnętrznym stanie emocjonalnym bohaterki.
Język powieści jest stosunkowo prosty, ponieważ część jego odbiorców to dzieci. Sama zaś bohaterka ma zaledwie siedem lat i mimo iż uważa się za osobę wykształconą, to jeszcze nie jest w stanie posługiwać się skomplikowanymi wyrażeniami. Mimo to w wielu miejscach proza Carrolla jest bardzo bogata, a autor posługuje się licznymi grami językowymi czy też nawiązaniami i ukrywa pod niektórymi słowami dodatkowe znaczenia, których czytelnik musi się domyślić. Szalony Kapelusznik i jego imię to jeden z takich przykładów. Najprawdopodobniej jest on szalony, ponieważ w dawnych czasach kapelusznicy w swojej pracy wykorzystywali filc rtęci, co miało wpływ na ich zachowanie. Lewis Carroll Lubił także nawiązywać do różnych wierszyków czy rymowanek, co także ma odbicie w języku, jaki zastosował w swojej powieści.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.