Temat cierpienia wywoływanego przez bolesne wydarzenia z przeszłości był podejmowany przez wielu słynnych myślicieli. Jest to bodaj jeden z najbardziej ludzkich problemów, które każdy musi jakoś rozwiązać. Wspomnieni bolesnych doświadczeń stanowią bowiem balast, który potrafi pociągnąć całe nasze życie na dno. Powstaje wiec pytanie o możliwość uwolnienia się od nich. W opinii autora tego krótkiego tekstu można zostawić za sobą bolesne wspomnienia. Poniżej przedstawione zostaną argumenty przemawiające za poprawnością tej tezy.
Pierwszym i najmocniejszym argumentem pozostaje sam kształt ludzkiej psychiki. Chociaż potrafimy zaglądać głęboko w meandry czasu i przestrzeni, ukryte między naszymi wspomnieniami, jesteśmy podatni na ich tracenie. Wbrew pozorom zapominanie stanowi błogosławieństwo pozwalające egzystować. Wyobraźmy sobie bowiem sytuację, w której człowiek pamięta wszystko ze swojej przeszłości co do najmniejszego szczegółu. Nie tylko te najlepsze, ale też najgorsze momenty. Takie wspomnienia nigdy by nie blakły, nie zacierały się ani zmieniały pod wpływem niedoskonałej pamięci. Zaiste, nasz umysł byłby wtedy kłębowiskiem utrwalonego koszmaru. Amerykański pisarz weird fiction Howard Philips Lovecraft upatrywał w niepamięci błogosławieństwo, które pozwala nam istnieć na przekór amorficznego szaleństwa wszechświata. Idąc tym tokiem rozumowania, możemy zakładać, że zapomnienie bolesnych wspomnień jest nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne dla przetrwania.
Z doświadczenia literatury oraz prywatnego życia wiemy jednak, że człowiekowi nie zawsze jest dane tak zwyczajnie zapomnieć. Czasami koszmary dawnych przeżyć powracają, ból wywołany przez innych ludzi nie daje normalnie funkcjonować. To również na swój sposób działanie zgodne z potrzebą przetrwania, ponieważ traumatyczne przeżycia zapamiętujemy lepiej dla ich późniejszej analizy. Służy to nauce omijania niebezpieczeństw, jest instynktowne i niezamierzone. Rzecz jasna wchodzi w grę również nasza duchowa natura oraz uczucia, które łatwo zranić. Wszystko sprowadza się jednak do wspólnego mianownika — przetrwania. To zaś polega na adaptacji, czyli wyciąganiu wniosków z doświadczeń i wykorzystywania ich dla własnej korzyści. Bolesne wspomnienia są niczym więcej niż takimi właśnie doświadczeniami.
Oczywiście, nikt z własnej chęci nie chce raczej mieć ich za sobą, jednak paradoksalnie niosą one więcej nauki niż wspomnienia przyjemne. Tym samym człowiek powinien podchodzić do nich w sposób analityczny, wyciągać wnioski. Wiąże się to również z przepracowywaniem tych wspomnień. Jeżeli nie możemy zapomnieć swoich przeżyć, warto poddać je analizie w celu pogodzenia z ich konsekwencjami. Uczyni nas to silniejszymi, przyniesie również spokój ducha i będzie zgodne z nastawioną na przetrwanie naturą. Dowodem na poprawność tego argumentu jest, chociażby instytucja psychologa, czy katolicka spowiedź. Pośród pisarzy wielu podejmowało się uporania z przeszłością poprzez spisanie jej na kartach dzieł literackich. To swoiste katharsis pozwalało uporządkować emocje związane z przeszłością, zrozumie swoje położenie i wysnuć odpowiednie wnioski.
Bolesna przeszłość to bardzo trudny temat, a zarazem tak bardzo ludzki. Wszyscy odczuwamy bowiem niezbywalne piętno przeszłości. Kwestią uwolnienia od przynoszących ból chwil jest jednak wyjście spod ich wpływu. Życie ma tę właściwość, że biegnie do przodu i nie powinno ciągle oglądać się za siebie. Dlatego dziękujmy za możliwość zapomnienia, a jeszcze bardziej za umiejętność refleksji. Nie bójmy się przy tym szukać pomocy — problem uwięzienia we własnych traumatycznych nieraz przeżyciach dotyczy nas wszystkich. Empatia to jedna z głównych sił, która pozwala przezwyciężyć ból. Wiąże się bowiem z próbą zrozumienia, a ta jest kluczem do uwolnienia od przeszłości.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.