Historia o Noem i potopie znajduje się w biblijnej Księdze Genesis. Opowiada o wyniszczeniu przez Boga niegodziwej ludzkości poprzez ogromny potom, z którego Stwórca ratuje jedynie rodzinę Noego i po parze zwierząt każdego gatunku. Robi to przy pomocy drewnianej Arki, której budowę nakazuje wybranemu człowiekowi. Po potopie obiecuje już nigdy więcej nie zsyłać podobnego kataklizmu na ludzkość, z którą wchodzi w przymierze.
Niegodziwość ludzkości zasmuciła Boga do tego stopnia, że postanowił zgładzić całe życie na ziemi. Wybrał jednak Noego, ostatniego prawego człowieka, by ten przeżył. Rozkazał zbudować mu drewnianą Arkę, zgromadzić w niej po parze zwierząt każdego gatunku i wsiąść do niej wraz z rodziną. Wtedy też zalał ziemię wodami potopu, padającego z nieba czterdzieści dni i nocy.
Po stu pięćdziesięciu dniach wody zaczęły opadać. Noe wysyłał z Arki kolejno kruka i trzy razy gołębicę. Za drugim razem ptak przyniósł mu gałązkę oliwną, a za trzecim nie wrócił. Oznaczało to koniec potopu. Wtedy wyszedł z Arki i złożył Bogu ofiarę. Stwórca pobłogosławił jego rodzinie, a na znak przymierza uczynił na niebie tęczę.
Noe wiódł życie rolnika i jako pierwszy wytworzył wino. Upił się nim jednak, co zauważył Cham. Doniósł o tym braciom, wyśmiewając ojca. Sem i Jafet okryli nagość ojca. Noe przeklął potomków Chama, zaś błogosławił potomkom Sema. Umarł trzysta pięćdziesiąt lat po potopie.
Widząc nieprawość ludzkości, Bóg poczuł żal ze stworzenia świata. Postanowił wiec wyniszczyć wszystko, co żyło na ziemi. Jedynie Noego Pan darzył życzliwością, postanowił więc go ocalić.
Noe był człowiekiem prawym, który wyróżniał się spośród innych, wypełniających ziemię niegodziwością. Żył w przyjaźni z Bogiem, dlatego Ten przemówił właśnie do niego. Wyjawił mu swoje postanowienie odnośnie do zagłady życia na ziemi. Chciał uczynić to przy pomocy wielkiego potopu, do którego Noe musiał się przygotować.
W tym celu Bóg podyktował mu plany wielkiej Arki z drewna, na którą miał zabrać całą swoją rodzinę - synów Sema, Cham i Jafeta, swoją żonę oraz żony swoich synów. Po parze istot żyjących, samcu i samicy, miało zostać wprowadzone do wnętrza wraz z jedzeniem dla nich. Ze zwierząt czystych i ptactwa miał zaś wziąć po siedem samic i samców.
Noe wypełnił wszystko tak, jak mu rozkazał Pan. Wszedł wiec ze swoją rodziną i zwierzętami na pokład Arki, a Bóg zamknął za nimi drzwi okrętu. Po siedmiu dniach otworzyło się niebo i ogromny deszcz zalał świat. Padał przez czterdzieści dni i nocy, aż zalały całą ziemię.
Po upływie stu pięćdziesięciu dni wody zaczęły jednak opadać. Arka osiadła w górach Ararat, a po siedemdziesięciu dniach pokazały się ich szczyty. Wtedy Noe wypuścił z Arki kruka, ale ten zaraz wracał. Wtedy więc wypuścił gołębicę. Ta powróciła z niczym. Po siedmiu dniach powtórnie ją wypuścił i wtedy przyniosła mu świeżą gałązkę oliwną.
Noe zbudował Bogu ołtarz, gdzie złożył ofiarę całopalną. Gdy wonne dymy uniosły się ku niebu, Stwórca obiecał już nigdy nie niszczyć życia, ze względu na ludzi. Pobłogosławił również Noego oraz jego potomków. Rozkazał im zaludnić ziemię, oddając przy tym wszystkie istoty żywe pod ich władanie. Od teraz świat zwierzęcy miał odczuwać trwogę przed człowiekiem. Nadał im też pierwsze prawa, którym był zakaz spożywania mięsa z krwią i zabijania ludzi.
Karą za taki postępek miała być śmierć mordercy. Aby potwierdzić swoje przymierze z potomkami Noego, Bóg rozciągnął na niebie tęczę. Po kolejnych siedmiu dniach znowu ją wypuścił, tym razem jednak nie wróciła. Wtedy Noe zdjął dach Arki i przekonał się, że Ziemia jest prawie sucha. Po sześćdziesięciu dniach Bóg rozkazał Noemu opuścić Arkę wraz z rodziną i wszystkimi zwierzętami.
Po wyjściu z Arki Noe rozpoczął życie rolnika. Jako pierwszy zdołał wyhodować winorośl i zrobić z niej wino. Nie wiedzą jeszcze o jego działaniu, upił się nim do nieprzytomności. Leżącego nago w swoim namiocie dostrzegł Cham, ojciec Kanaana. Powiedział o tym swoim braciom, wyśmiewając tym samym własnego ojca. Sem i Jafet wzięli wtedy płaszcz i wchodząc tyłem do namiotu Noego, przykryli go. Trzymali odzienie na swoich ramionach, aby nie zobaczyć "wstydu" ojca.
Gdy Noe dowiedział się, co zaszło, przeklął potomstwo Chama, pobłogosławił zaś dzieciom Sema. Potomkowie Jafeta mieli zaś mieszkać w namiotach Sema. Tak właśnie izraelici tłumaczyli położenie i zależności między ludami Kananejczyków, Semitów i innymi plemionami. Sam Noe umarł trzysta pięćset lat po potopie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.