Jan Parandowski w swoim opracowaniu „Mitologii” z 1924 roku opisuje wiele mitów na temat bogów, powstania świata czy też ludzi. Są one przeznaczone dla młodego czytelnika, ze względu na co zostały one pozbawione części brutalności oraz wątków homoerotycznych. „Mit o Syzyfie” opowiada o losach mitycznego władcy Koryntu (nazywanego również Ephyrą), Syzyfa. Ze względu na swoje postępowanie i próby przechytrzenia bogów, został on ukarany.
Syzyf był królem Koryntu. Rządził dobrze i mądrze, zbudował stolicę i prężnie działający port w mieście. Bogowie olimpijscy wyjątkowo go polubili, stał się ich ulubieńcem. Zeus często zapraszał go na uczty, co czyniło go młodym i silnym. Był jednak okropnym plotkarzem, rozpowiadał wszystko, co usłyszał na Olimpie.
Pewnego razu wyjawił wyjątkowo poufny fakt, który przysporzył wiele kłopotów i przykrości Zeusowi. Postanowił więc on ukarać mężczyznę. Wysłał po niego Tanatosa, bożka śmierci, jednak Syzyf spodziewał się tego i pochwycił go. Ludzie przestali umierać, dlatego doszło do interwencji króla podziemi, Hadesa. Zeus rozkazał Aresowi uwolnienie boga śmierci. Pierwszą jego ofiarą został Syzyf, jednak nie trafił za Styks, ponieważ przykazał swojej żonie, aby go nie pochowała. Błąkał się więc na brzegu i narzekał na niewdzięczną rodzinę oraz królestwo.
Jego narzekanie zostało wysłuchane, Hades zlitował się nad nim i pozwolił wrócić mu na ziemię, aby ukarać żonę oraz wykonać obowiązki związane z pochówkiem. Syzyf jednak nie wrócił, a po powrocie na Ziemię żył spokojnie i cicho. Z tego względu wszyscy bogowie o nim zapomnieli.
Gdy nadszedł czas jego śmierci, Tanatos odciął mu pukiel włosów i zabrał duszę prosto do Podziemi. Tam został skazany na karę za nieposłuszeństwo wobec bogów. Musiał wtoczyć ogromny i ciężki kamień na wysoki, bardzo stromy szczyt. Król Koryntu wiele razy próbował, jednak przed samym końcem kamień wyślizgiwał mu się z rąk. Jego kara trwa całą wieczność i nigdy się nie kończy.
Syzyf był królem Koryntu. Rządził dobrze, sprawił, że państwo stało się istotnym miejscem na Peloponezie. Stało się tak ze względu na zbudowanie portu, którego umiejscowienie w cieśninie dało bogactwo miastu. Zbudował sobie piękny pałac u szczytu Akrokoryntu, z którego mógł podziwiać swoje dzieło i pracujących mieszkańców.
O jego wyjątkowości świadczyło jednak to, że był częstym gościem na wzgórzu olimpijskim. Bogowie lubili go i chętnie zapraszali na organizowane uczty. Ze względu na sympatię, jaką go darzyli, przymykali oko na podkradanie przez niego ambrozji, co utrzymywało go w młodości i sile oraz na plotkarstwo. Po powrotach z uczt zawsze opowiadał o tym, co się działo na dworze. Dotyczyło to jednak najczęściej spraw błahych, dlatego nikt nie zwracał uwagi. Raz wyjawił jednak sekret Zeusa, który przysporzył mu przykrości. Musiał zostać więc ukarany.
Wysłano po niego Tanatosa, boga śmierci. Syzyf spodziewał się jednak tego i udało mu się go zniewolić. Uwięził go w piwnicy. Szybko jednak zbuntował się Hades, ponieważ nikt nie umierał. Zeus wysłał więc Aresa, aby uwolnił boga i zaprowadził porządek. Pierwszą ofiarą był król Koryntu. Nie trafił jednak do królestwa umarłych, ponieważ rozkazał swojej żonie, aby go nie pochowała. Z tego względu tułał się po brzegu Styksu, nie mogąc przez niego przepłynąć. Jego próśb wysłuchał Hades, pozwalając mu powrócić na ziemię, aby ukarać małżonkę oraz dokonać pochówku. Syzyf nie planował jednak ponownie zejść do podziemi. Żył dalej spokojnie i cicho, aby bogowie o nim zapomnieli. Udało mu się to, jednak gdy nadszedł czas jego śmierci, Tanatos uciął mu pukiel włosów i zabrał jego duszę prosto do Hadesu.
Za nieposłuszeństwo wobec bogów, Syzyf został skazany na ciężką i niekończącą się pracę. Musiał wnieść na wysoką skałę kamień. Przed samym szczytem głaz jednak wyślizgiwał mu się z dłoni i opadał na sam dół. Jego praca nie ma więc końca.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.