Vanitas vanitatum et omnia vanitas - czyli „marność nad marnościami i wszystko marność”, jaki głosi Księga Koheleta. Jest ona jednym z dydaktycznych pism Starego Testamentu, zawiera ona więc rozważania nad sensem życia człowieka. Często przypisuje się jej autorstwo królowo Salomonowi, jest to jednak zapewne zabieg, który ma nadać tej księdze prestiżu. Słowo „Kohelet” z kolei w języku hebrajskim oznacza mędrca, który przemawia na zebraniu. Jednym z najważniejszych motywów tej księgi jest tak zwane vanitas, czyli marność. Słowo to określa naturę człowieczego losu.
Księga Koheleta opowiada więc o tym, jak nieistotne, kruche i ułomne jest ludzkie życie, które może się zakończyć w ułamku sekundy. Zawiera ona bowiem rozważania nad sensem życia i istnienia ludzi. Wynika z nich wniosek, że nic tak naprawdę nie ma znaczenia ani wartości, ponieważ nic nie jest tak naprawdę trwałe.
W takim ujęciu nic, co istnieje na świecie, nie jest w stanie w pełni uszczęśliwić człowieka. Nie może tego uczynić ani bogactwo, ani sława, ani nawet mądrość lub władza, wszystko to bowiem ostatecznie przeminie i zniknie wraz życiem ludzkim. W Księdze Koheleta poruszony jest także motyw ludzkiej zachłanności i próżności, dążenia człowieka do zdobycia władzy i bogactwa mimo wszystko, nawet jeśli w ostatecznym rozrachunku nie zabierze ich on ze sobą do grobu.
Kohelet mówi więc też o tym, że w trakcie swojego pędu do pozyskania rzeczy nietrwałych, człowiek omija w swoim życiu to, co naprawdę jest piękne i warte zauważenia. Nie cieszą się oni miłością, przyrodą, pięknem otaczającego ich świata. Liczą się dla ludzkości tylko przelotne przyjemności, rzeczy, które zostaną przez nią stracone w chwili śmierci każdego człowieka na świecie. Nie pamiętają ono bowiem o tym, że są śmiertelni i poddają się prawom przemijania i zapomnienia, jak każda żywa istota na świecie stworzonym przez Boga.
A właśnie to zapomnienie i przemijanie powinno motywować człowieka do cieszenia się życiem w pełni, do korzystania z jego najważniejszych przyjemności, które tak naprawdę się liczą. Radość ta jest istotna, ponieważ i tak wszystko przeminie, każda mijająca chwila jest więc istotna, ponieważ nie powróci już ona pod żadną postacią do człowieka. Marność powinna więc inspirować do pięknego, bogatego życia, nie zaś do pogoni za błahymi sprawami, które są skazane na klęskę i zapomnienie. To, co istotne jest dziś, jutro będzie już tylko nieważnym szczegółem, może wspomnieniem.
Księga Koheleta zawiera więc istotny motyw marności, który przypomina człowiekowi o tym, jak nietrwałe i krótkie jest jego życie. Zwraca ona również uwagę na fakt, że w trakcie swojego istnienia ludzie nie gonią za ważnymi sprawami. Powinny oni jednak skupiać się na rzeczach pięknych i istotnych, a co za tym idzie czerpać także z tego krótkiego, szybko przemijającego życia pełnymi garściami.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.