Księga Koheleta, znana także jako Księga Eklezjastesa lub Księga Kaznodziei Salomona, należy do pism dydaktycznych Starego Testamentu i jest częścią Ketuwim – trzeciej części Biblii Hebrajskiej. Tradycyjnie jej autorstwo przypisywane jest królowi Salomonowi, choć badacze wskazują, że powstała prawdopodobnie w III wieku p.n.e. Jej tematyka skupia się na filozoficznych rozważaniach nad sensem życia, przemijalnością ludzkiej egzystencji i ulotnością dóbr materialnych. Słynne zdanie „marność nad marnościami i wszystko marność” oddaje kluczową myśl księgi: wszystko, co ziemskie, jest nietrwałe, a prawdziwą wartość ma jedynie relacja człowieka z Bogiem.
Kohelet analizuje ludzkie dążenia do bogactwa, władzy, mądrości i przyjemności, dochodząc do wniosku, że żadne z tych dóbr nie daje pełni szczęścia. Podkreśla konieczność umiaru i równowagi między radością a cierpieniem oraz zachęca do czerpania z życia, pamiętając o bojaźni Bożej. Człowiek, choć podlega prawom przemijania, powinien żyć zgodnie z boskimi przykazaniami, ponieważ to one nadają życiu sens. Księga kończy się przypomnieniem, że każdy czyn zostanie osądzony przez Boga, co stanowi wezwanie do moralnego i refleksyjnego życia.