Rzeźba „Wenus z Milo” to dzieło anonimowego twórcy ze szkoły rodyjskiej, a jej powstanie datowane jest mniej więcej na lata 130-100 przed naszą erą. Istnieją podejrzenia, że jej autorem jest Agesandros z Rodos. Odkryta została ona przez greckiego wieśniaka Jorgosa w roku 1820, w bliskiej okolicy teatru na terenie akropolu a Adamas. To główny port greckiej wyspy Milos. rzeźba wówczas została zakupiona w imieniu francuskiego ambasadora w Turcji i przetransportowana na statek. Wówczas miała jeszcze ręce, straciła je jednak, gdy statek ten uległ wypadkowi na skałach w pobliżu wyspy. Obecnie można ją oglądać w muzeum w Luwrze, jest jedną z najsłynniejszych greckich rzeźb, chętnie oglądaną przez turystów z całego świata.
Rzeźba „Wenus z Milo” przedstawia grecką boginię piękna i miłości, znaną jako Afrodyta, która wyłoniła się z morskiej piany na Cyprze. Wykonano ją z paryjskiego marmuru, pochodzącego z wyspy Paros. Obecnie Wenus pozbawiona jest rąk, miała je jednak wcześniej. Istnieją przypuszczenia, że w lewej ręce trzymała ona jabłko. Wenus okryta jest szatą tylko w połowie, nosi ją ona na biodrach i ukrywa ona jej nogi. Szata jest lekko drapowana, co ożywia całą postać bogini. Rzeźba jest dynamiczna, sugeruje ruch, Afrodyta lekko przechyla swoje ciało, unosi nogę, która prawdopodobnie była o coś wsparta i spogląda w dal. Ciało Afrodyty jest szczupłe, na jej brzuchu wyraźnie odznaczają się zarysowane mięśnie. Rysy jej twarzy są delikatne i regularne, a falujące włosy zostały spięte i ufryzowane. Całość jej sylwetki przedstawiona jest dość swobodnie, ale jednolicie, rzeźba obejmuje bowiem tylko postać bogini.
Symbolika rzeźby nawiązuje do młodości i piękna, których boginią jest Afrodyta. W interpretacji jej istotny jest zaginiony fragment rzeźby, którym najprawdopodobniej było jabłko. Za owocem tym stoi bowiem historia wyboru najpiękniejszej bogini, którego dokonać miał Parys. Zdecydował się on na Afrodytę, a ta w nagrodę obdarowała go Heleną Trojańską, co ostatecznie doprowadziło do wybuchy wojny trojańskiej i upadku miasta Troja. Rzeźba wyraża więc niezwykłe piękno bogini i nawiązuje również do tragicznej historii, jaką zapoczątkował jej wybór jako najbardziej urodziwej spośród innych kobiet Olimpu. Dziś, gdy setki tysięcy turystów spoglądają w twarz Afrodyty, wciąż mogą w niej zobaczyć to samo, co jej autor - piękno, młodość, swobodę i miłość, które doskonale oddają naturę tej niezwykłej, greckiej bogini.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.