C. S. Lewis jest autorem między innymi powieści „Lew, czarownica i stara szafa”, stanowiącej otwarcie jego słynnego cyklu „Opowieści z Narnii”. Dzieło to ukazało się po raz pierwszy w roku 1950 i opowiada o losach rodzeństwa Pevensie – Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji, którzy pewnego dnia dostali się do niezwykłej krainy, zwanej Narnią, w której panowała wieczna zima. Szybko okazało się, że jest ona zniewolona przez Białą Czarownicę. W utworze pojawia się wiele bohaterów o zróżnicowanych charakterach i motywacjach, stojących zarówno po złej jak i dobrej stronie konfliktu.
Spis treści
Najstarszy z rodzeństwa Pevensie, co wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Od najmłodszych lat czuje się zobowiązany do opieki nad swoim młodszym rodzeństwem, zwłaszcza wobec Łucji i Edmunda. Jest młodzieńcem dojrzałym i odważnym, który chętnie stawia czoła nowym wyzwaniom, nie boi się podejmowania trudnych decyzji i działania w sytuacjach kryzysowych. Kiedy rodzeństwo trafia do Narnii, Piotr instynktownie przyjmuje rolę przywódcy – wykazuje się rozsądkiem i rozwagą, ale jednocześnie jest otwarty na nowe doświadczenia. Nie ucieka od odpowiedzialności i wykazuje się dużą odwagą, zarówno w walce, jak i w relacjach z innymi. To urodzony lider, który potrafi zarządzać nie tylko swoim rodzeństwem, ale również większą grupą ludzi. Mimo swojej niezależności i przywódczych zdolności Piotr nie jest arogancki – z szacunkiem słucha rad mądrzejszych od siebie, takich jak Aslan, co czyni go jeszcze lepszym przywódcą.
Druga według kolejności starszeństwa, co sprawia, że również odgrywa ważną rolę w opiece nad młodszym rodzeństwem. Zuzanna to dziewczyna o łagodnym usposobieniu, troskliwa i rozważna. Charakteryzuje się dobrocią i wrażliwością na potrzeby innych. Jest opiekuńcza i odpowiedzialna, zawsze stara się dbać o bezpieczeństwo swoich bliskich. W przeciwieństwie do Piotra nie jest tak chętna do podejmowania ryzyka – gdy dzieci docierają do Narnii, Zuzanna dostrzega przede wszystkim niebezpieczeństwa, jakie mogą na nich czyhać w obcym świecie. Jest wojownicza, gdy wymaga tego sytuacja, jej rozsądek często pomaga rodzeństwu unikać pochopnych decyzji. Czasem jest powodem nieporozumień, na przykład, gdy nie wierzy Łucji w znalezienie magicznej krainy. W pewnym sensie pełni rolę głosu rozsądku w rodzinie, starając się podejmować wyważone decyzje i nie działać pod wpływem emocji.
Przedostatni z rodzeństwa Pevensie, starszy od Łucji. Początkowo przedstawiany jest jako postać negatywna – Edmund często bywa nieprzyjemny, złośliwy i cyniczny wobec swojego rodzeństwa. Szczególnie upodobał sobie dokuczanie Łucji, nie wierząc w jej opowieści o Narnii i wyśmiewając jej słowa. Jego postępowanie można jednak zrozumieć – Edmund czuje się niedoceniany i przytłoczony przez starsze rodzeństwo, przy tym traktowany niepoważnie, dlatego za wszelką cenę stara się wyróżnić, nawet jeśli oznacza to sprawianie przykrości innym. Gdy trafia do Narnii, jego słabość do pochlebstw i łakoci zostaje bezlitośnie wykorzystana przez Białą Czarownicę. Choć początkowo zdradza swoje rodzeństwo, ostatecznie przechodzi przemianę, gdy zostaje odbity ze złych rąk. Uświadamia sobie swoje błędy, dojrzewa i zmienia się w lojalnego, odważnego chłopca. Zostaje uratowany przez Aslana i od tego momentu staje się wartościowym członkiem drużyny.
Najmłodsza z rodzeństwa Pevensie, a zarazem najbardziej radosna i beztroska. Jest dziewczynką niezwykle dobrą, wrażliwą i pełną empatii. Pierwsza odnajduje Narnię i od razu czuje się związana z tym magicznym światem. Niestety, początkowo starsze rodzeństwo nie wierzy w opowieści o fantastycznym miejscu, do jakiego można przejść przez szafę, co sprawia dziewczynce ogromną przykrość. Mimo to Łucja nie przestaje ufać własnym odczuciom i intuicji. Jest bardzo ciekawska i żywiołowa, z entuzjazmem odkrywa nowe miejsca i poznaje nowych przyjaciół. Nie boi się spotkanego po drodze fauna, Pana Tumnusa, ponieważ wierzy w dobro drzemiące w każdej istocie. Łucja jest także niezwykle odważna – choć nie walczy w bitwach jak jej bracia, to nie waha się podejmować działań wymagających poddania się próbie charakteru, zdaje się także początkującym uzdrowicielem, co zauważa Aslan. Jest osobą szlachetną, która ufa, że świat jest pełen dobra, co sprawia, że inni chętnie podążają za jej przykładem.
Prawowity władca Narnii, uosabiający siły dobra. Ma postać majestatycznego lwa, co symbolizuje odwagę, męstwo i szlachetność. Jest istotą niezwykle mądrą i sprawiedliwą, cieszy się ogromnym szacunkiem wśród mieszkańców Narnii. Wszyscy wiedzą, że jego słowa są niepodważalne. Aslan często w interpretacjach powieści kojarzony jest wręcz z postacią Jezusa Chrystusa, który również był przywódcą, zdolnym poświęcić się dla dobra ogółu. Jest wspaniałym wodzem, a także autorytetem dla narnijczyków. Jego dobroć i poświęcenie nie znają granic – gdy dochodzi do negocjacji z Białą Czarownicą, Aslan zgadza się oddać swoje życie, aby ocalić Edmunda, pokazując tym samym swoją bezgraniczną miłość. Jego śmierć jednak nie jest ostateczna – zgodnie z dawną magią bohater powraca, co przyczynia się do ostatecznego zwycięstwa nad siłami zła i wyzwolenia Narnii spod rządów Białej Czarownicy.
Uzurpatorska królowa Narnii, która sprowadziła na tę krainę wieczną zimę. Biała czarownica jest uosobieniem zła, a jej rządy są bezwzględne. Nie toleruje żadnego sprzeciwu, a jej poddani żyją w ciągłym strachu. Jest bezlitosna, gotowa zamordować każdego, kto stanie jej na drodze do utrzymania władzy – nawet Edmunda i Aslana. Każdą istotę, która próbuje się przeciwko niej zbuntować, zamienia w kamienny posąg, co skutecznie zniechęca innych do buntu. Nawet jej sprzymierzeńcy nie mogą czuć się bezpiecznie, ponieważ traktuje ich z pogardą i używa tylko jako narzędzia do osiągania własnych celów. Zostaje przechytrzona, a następnie pokonana przez Aslana.
Sympatyczny faun, a przy tym pierwsza istota, którą Łucja spotyka po przybyciu do Narnii. Tumnus jest poczciwy i dobry, choć początkowo boi się Białej Czarownicy i zamierza jej wydać Łucję. Jednak dobroć dziewczynki wzrusza go na tyle, że ostatecznie rezygnuje z tego zamiaru i pozwala jej odejść. Staje się jej przyjacielem i sojusznikiem, pokazując, że nawet w świecie rządzonym przez zło można odnaleźć dobro.
Małżeństwo, które pomaga rodzeństwu Pevensie odnaleźć drogę do Aslana. Mieszkają w skromnym domku na tamie i są niezwykle gościnni. Pan Bóbr jest rozsądny, choć realistycznie patrzy na szanse swoich krajan. Pragnie wyzwolenia Narnii. Pani Bóbr jest troskliwa i opiekuńcza, co uwidacznia się podczas częstowania dzieci różnymi łakociami. Oboje stają się ważnymi sojusznikami rodzeństwa podczas ich podróży przez Narnię, służąc im pomocą zwłaszcza podczas ucieczki przed poplecznikami Białej Czarownicy.
Digory Kirke to starszy i nieco ekscentryczny naukowiec, który udziela schronienia rodzeństwu Pevensie w swoim wiejskim domu podczas II wojny światowej. Jest człowiekiem wykształconym i inteligentnym, ale jednocześnie otwartym na rzeczy niezwykłe, dzięki czemu, zamiast odrzucać opowieści dzieci o Narnii, podchodzi do nich z powagą. Staje się dla nich kimś w rodzaju opiekuna. W młodości sam odwiedził Narnię, gdzie jako chłopiec brał udział w jej stworzeniu. Przywiózł tam Jadis, przyszłą Białą Czarownicę, ale także pomógł zasadzić magiczne drzewo, z którego później powstała słynna szafa. Choć w „Lwie, Czarownicy i starej szafie” jego rola jest ograniczona. Jego postawa sugeruje, że wie więcej o Narnii, niż mówi, co czyni go zagadkową postacią.
Wielki, groźny wilk, a przy tym także kapitan tajnej policji Białej Czarownicy. Od razu wydaje się bezwzględnym czarnym charakterem. Pozostaje lojalny wobec swojej pani i służy jej jako jeden z głównych egzekutorów, ścigając wrogów tyranii Jadis. To on zostaje wysłany po to, by schwytać rodzeństwo Pevensie, zwłaszcza Piotra, Zuzannę i Łucję, gdy tylko zdradziecki Edmund wyjawia ich lokalizację. Maugrim, mimo swojej siły i dzikości nie dorównuje szlachetności i odwadze Piotra, który w starciu zabija go mieczem, stając się dzięki temu prawdziwym wojownikiem i przyszłym królem. Śmierć Maugrima to początek końca rządów Jadis, gdyż daje wyraźny sygnał do buntu przeciwko jej tyranii.
Św. Mikołaj przybywa do Narnii, gdy moc Białej Czarownicy zaczyna słabnąć. Jego obecność to powrót nadziei i zapowiedź końca zimy, którą Czarownica utrzymywała przez lata. W przeciwieństwie do znanego, wesołego świętego, narnijski Mikołaj jest bardziej dostojny i pełen powagi, choć wciąż życzliwy wobec dzieci i zwierząt. Przynosi dary Łucji, Zuzannie i Piotrowi, które okazują się pomocne w walce przeciwko Jadis – Piotr otrzymuje miecz i tarczę, Zuzanna łuk i róg do wzywania pomocy, a Łucja sztylet i flakonik z magicznym lekarstwem. Rzucone przez niego słowa sugerują, że Aslan powraca, a z nim nadchodzi odrodzenie krainy.
Odpowiedzialna za utrzymanie porządku w posiadłości, toteż nie przepada za dziećmi gdyż ze swej natury są one hałasujące i brudzą. Traktuje je raczej chłodno i z dystansem. Nie lubi hałasu i zabawy, a jej sztywne podejście sprawia, że rodzeństwo Pevensie stara się unikać jej obecności. To właśnie podczas próby ukrycia się przed nią i grupą zwiedzających dzieci trafiają do starej szafy, która okazuje się portalem do Narnii. Choć pani Macready nie odgrywa istotniejszej roli w historii, jej postać jest ucieleśnieniem dorosłego „prawdziwego” świata, gdyż nie zrozumiałaby magii i przygód, w przeciwieństwie do profesora Kirke, który jest znacznie bardziej wyrozumiały wobec dzieci.
Początkowo więziony jako kamienna statua w zamku Białej Czarownicy. Został zaklęty przez Jadis, podobnie jak wielu innych mieszkańców Narnii, ponieważ sprzeciwiał się jej tyranii. Gdy Aslan powraca, tchnie życie w uwięzione postacie, przywracając Grzmotołupa do jego naturalnej postaci – ogromnego, ale dobrotliwego olbrzyma. Pomimo swojego przerażającego wyglądu, Grzmotołup okazuje się łagodnym i pomocnym sojusznikiem. Jego siła jest niezwykle przydatna podczas bitwy przeciwko Białej Czarownicy, a także przy otwieraniu bram zamku, aby uwolnić pozostałych jeńców. Jest nieco prostoduszny i mówi z charakterystycznym, nieco niezręcznym stylem, co dodaje mu uroku.
Władca zza Morza to tajemnicza, niematerialna postać. Choć nigdy nie pojawia się bezpośrednio, wiadomo, że jest wyższą, niemal boską istotą, która stoi ponad Aslanem i ustanowiła głęboką magię rządzącą światem Narnii. To według jego praw Aslan oddaje swoje życie w zamian za zdradzieckiego Edmunda, a następnie zmartwychwstaje, ponieważ jeszcze starsza i potężniejsza magia, o której Biała Czarownica nie wiedziała, przewiduje, że niewinny, który odda życie za winnego, zostanie przywrócony do życia. Postać Władcy zza Morza można interpretować jako alegorię Boga, co jest zgodne z chrześcijańską symboliką obecną w twórczości C.S. Lewisa. Jest niewidzialnym, ale wszechpotężnym bytem, który ustala porządek wszechświata i sprawia, że magia Narnii działa według określonych zasad.
Aktualizacja: 2025-03-12 13:08:44.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.