W roku 1950 opublikowano powieść Clive’a Staplesa Lewisa, zatytułowaną „Lew, czarownica i stara szafa”. Dało to początek serii zwanej „Opowieści z Narnii’. Głównymi bohaterami dzieła są Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja Pevensie. Pewnego dnia rodzeństwo poprzez starą szafę trafia do magicznej krainy, Narnii. Jednak nie wszystko układa się w niej jak w bajkach. Narnią rządzi bowiem fałszywa władczyni, Biała Czarownica, która sprowadziła na to miejsce wieczną zimę.
Biała Czarownica to jedna z głównych bohaterek powieści „Lew, czarownica i stara szafa”, nie da się o niej jednak powiedzieć, że jest postacią pozytywną. Przede wszystkim nie jest ona nawet człowiekiem, ponieważ wśród jej przodków znajduje się dżinn oraz olbrzym. Mówi się o niej, że jest także potomkinią pierwszej żony Adama, czyli Lilith.
Biała Czarownica bezpodstawnie twierdzi, że jest władczynią Narnii i bardzo surowo traktuje każdego, kto twierdzi inaczej. Swoich wrogów zamienia bowiem w posągi. Jej poddani nienawidzą jej za to, ale za bardzo jej się boją, by zbuntować się przeciwko jej rządom. Biała Czarownica nie zna bowiem litości, o czym świadczyć też może fakt, że skuła całą Narnię niekończącą się zimą. Nie rozumie ona także czymś jest radość, dlatego pod jej rządami panuje wieczna zima, ale nigdy nie ma świąt Bożego Narodzenia, nie ma także przyjaciół czy bliskich jej osób. Żyje w otoczeniu zastraszonych poddanych bądź próbujących wkraść się w jej łaski popleczników.
Biała Czarownica opisywana jest jako piękna kobieta, jej uroda jest jednak okrutna, zimna i surowa. Władzę dzierży dzięki przemocy i agresji - dzięki swojej różdżce rzuca straszliwe czary, zapewniające jej poparcie. Niektórzy mieszkańcy Narnii stają się jednak jej poplecznikami - są to stworzenia równie złe i okrutne co sama królowa. Mają także nadzieję na otrzymanie z jej ręki przywilejów. Nikt nie służy Białej Czarownicy z miłości do niej. Określana jest ona jako osoba okrutna, zła do szpiku kości, bezwzględna, pozbawiona miłosierdzia czy empatii. Poddanych wykorzystuje wyłącznie do swoich celów, jak miało to miejsce z Edmundem, skuszonym słodkim, ptasim mleczkiem. Po czasie Biała Czarownica pokazała mu jednak swoją prawdziwą, straszliwą twarz, a gdy Edmund przestał być jej potrzebny, chciała go nawet zabić. Nie waha się więc ona przed usuwaniem zbędnych poddanych, którzy przestali jej dobrze służyć. Królowa nie zna bowiem litości.
Pełnię swojego okrucieństwa oraz naiwności Biała Czarownica pokazała innym, zabijając Aslana, który poświęcił swoje życie dla ratowania Edmunda. Nie była ona w stanie pojąć tego, czym jest miłość, poświęcenie oraz współczucie, przez co jej władza załamała się, a jej siły zostały pokonane. Zło Białej Czarownicy musiało ustąpić nadziei i odwadze, jakie prezentowali jej przeciwnicy. Ostatecznie ginie ona, zabita przez Aslana, co jest symbolem tego, że dobro zawsze zwycięża nad złem.
Biała Czarownica jest więc najbardziej negatywną, wzbudzającą strach i okrutną postacią, jakie pojawiają się na stronach powieści „Lew, czarownica i stara szafa”. Wzbudza ona jedynie przerażenie, a po swoją władzę sięgnęła siłą. Rządzi dalej tylko dzięki zastraszaniu swoich poddanych i magicznej mocy, dzięki której może zamieniać swoich przeciwników w posągi. Biała Czarownica jest symbolem zła, okrucieństwa i braku miłosierdzia. Jej upadek kończy wieczną zimę w Narnii, a po niej może przyjść wiosna i odrodzenie zniewolonej przez lata krainy.
Aktualizacja: 2022-09-06 17:11:12.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.