„Lew, czarownica i stara szafa” to powieść Clive’a Staplesa Lewisa, która znana jest jako pierwsza część cyklu „Opowieści z Narnii”. Jej premiera miała miejsce w roku 1950. Utwór opowiada o czwórce rodzeństwa Pevensie. Pewnego dnia dzieci odkrywają w starej szafie przejście do niezwykłej krainy, zwanej Narnią, w której panuje wieczna zima i rządzi nią fałszywa królowa - Biała Czarownica. Każde z rodzeństwa charakteryzuje się inną osobowością. Na tle pozostałych wyróżnia się najstarszy brat, czyli Piotr Pevensie.
Piotr jest najstarszy spośród rodzeństwa Pevensie i da się to odczuć w jego charakterze. To wyjątkowo dzielny i mężny chłopiec, który czuje, że jego powinnością jest opieka nad młodszym rodzeństwem. Robił to zarówno w prawdziwym świecie, jak i w Narnii. To właśnie Piotr wraz z Zuzanną udał się po poradę dorosłego, gdy Łucja zaczęła opowiadać o wizycie w magicznej krainie.
Piotr zawsze stara się rozsądnie rozwiązywać wszystkie problemy, jakie spotykały jego rodzinę. Jest bardzo dojrzały jak na swój wiek. Często interweniuje w spory między rodzeństwem i na przykład nie pozwala Edmundowi niesprawiedliwie i złośliwie traktować Łucji. Gdy Edmund znika, to właśnie Piotr postanawia go odszukać i pomóc młodszemu bratu.
Jednak mimo to Piotr jest także bardzo ciekawym świata chłopcem, co widać, gdy całe rodzeństwo trafia do Narnii. Chce on bowiem natychmiast rozpocząć eksplorację nieznanej mu krainy, nie zważając na to, że mogą w niej czyhać liczne niebezpieczeństwa. Piotr zdaje się być urodzonym przywódcą - zarządza działaniami swoimi i rodzeństwa, planuje ich dalsze ruchy, jednak nigdy nie nadużywa swojego autorytetu i władzy. Pamięta o potrzebach każdego z młodszego rodzeństwa i troszczy się o nich najlepiej jak potrafi, zwłaszcza po przybyciu do domu profesora Kirke, gdzie dzieci były pozbawione opieki i wsparcia rodziców.
Piotr jest także bardzo uczciwy - martwi się o to, czy zabranie futer ze starej szafy profesora nie jest kradzieżą - oraz słucha rad innych osób, mądrzejszych od siebie, na przykład rodziców, profesora czy Aslana. Wie bowiem, że może wyciągnąć z tego wiele nauki i przydatnych wskazówek.
Piotr w trakcie powieści zmienia się z dzielnego chłopca w mężnego młodzieńca, który bez wahania broni swojej młodszej siostry, gdy zachodzi taka potrzeba. Gdy Zuzannę zaatakował wilk, to właśnie Piotr rzucił się do walki z nim i zabił zwierzę swoim mieczem. Został wówczas pasowany przez Aslana na rycerza. Wziął też udział w ostatecznej bitwie między siłami dobra, reprezentowanymi przez żołnierzy Aslana, a zła, czyli poplecznikami Białej Czarownicy. Wówczas Piotr nie bał się zacząć walczyć nawet z fałszywą królową. Po zakończeniu wojny wraz z rodzeństwem został władcą Narnii i zasiadł na tronie w Ker-Paravel. Był dobrym i miłościwym władcą, co dało się poznać już po tym, jak wybaczył Edmundowi zdradę własnej rodziny i przystanie do Białej Czarownicy.
Piotr jest więc wyjątkowo dojrzałym młodzieńcem, odpowiedzialnym i rozsądnym, potrafiącym trzeźwo ocenić każdą sytuację. Zawsze stara się kierować dobrem innych, zwłaszcza swojego rodzeństwa. Opiekuje się troskliwie młodszymi siostrami i bratem, zwłaszcza, gdy pozbawieni są oni wsparcia osoby dorosłej. Piotr ostatecznie wyrasta na mężnego, młodego człowieka, nie wahającego się, gdy trzeba walczyć o słuszną sprawę. To dobry przywódca i szybko wzbudza on szacunek u innych bohaterów.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.