Romeo i Julia stanowią jedną z najbardziej rozpoznawalnych par kochanków wszechczasów. Należący do dwóch zwalczających się rodów ludzie zapałali do siebie uczuciem, które pokonało ciążącą nad nimi nienawiść. Zakochani ludzie są często dosłownie porównywani do szekspirowskich pierwowzorów. Rozumiani jako para są jednak często pomijani w kontekście indywidualnym. Warto więc dokonać charakterystyki porównawczej Romea i Julii, co może pomóc w lepszym zrozumieniu tragedii ich miłości.
Romeo w chwili rozpoczęcia dramatu jest młodzieńcem, zapewne nieco starszym od Julii. Opisany jest jako piękny, porządny i pełen zalet. Świadczyć o tym mają słowa pana Kapulet, który nie miał wcale powodu do schlebiania jedynemu synowi swojego wroga.
Najbardziej rzucającą się w oczy cechą charakteru dziedzica Montecchii jest jego kochliwość. Cierpi on z powodu uczucia do niejakiej Rozalindy, jest to jednak raczej miłostka. Używane przez Romea górnolotne określenia i piękne słowa również wskazują na jego wrażliwość, by może pewne artystyczne usposobienie.
Nieszczęśliwe zadurzenie pozostawia go w stanie smutku, wręcz melancholii. Pryskają one jednak szybko, po poznaniu Julii. Widzi on ją na balu organizowanym przez patriarchę wrogiego rodu, na który wkrada się wraz z przyjaciółmi. Świadczy to o odwadze, a wręcz pewnej buńczuczności młodego człowieka. Jest również porywczy, działa impulsywnie. Widać to na przykładzie pojedynku z Tybaltem po zabiciu Merkucja. Miłość, którą czuje do Julii, jest prawdziwa, pozwala mu przezwyciężyć rodową nienawiść. W chwilach słabości brakuje mu rozwagi, szuka rady u ojca Laurentego. Podczas chwil szczęścia to młodzieniec zaradny i spokojny.
Ostatecznie jednak nie może on żyć bez ukochanej, dlatego planuje własne samobójstwo. Drobiazgowe przygotowania wykazują się konsekwencją. Koniec utworu to również transformacja Romea w dorosłego mężczyznę - oszczędnego w słowach i zdeterminowanego.
Jedyna córka swoich rodziców, ledwie czternastolatka. Dziewczyna początkowo nie wykazuje żadnego zainteresowania miłostkami, przyjrzenie się Parysowi obiecuje jedynie ze względu na posłuszeństwo rodzicom. Poznanie Romea budzi w niej jednak kobietę, świadomą własnych uczuć i potrzeb.
Julia jest osobą szczerą, woli proste słowa od wielce poetyckiego stylu wymowy Romea. Wykazuje też pewną dozę praktyczności, ponieważ jako pierwsza proponuje małżeństwo. Sprzeciwiając się woli rodziców dla dobra swojej miłości, wykazuje ogromną odwagę. Nawet po wygnaniu ukochanego, nadal chce do niego dołączyć. Chociaż plan ojca Laurentego niesie za sobą wielkie niebezpieczeństwo, decyduje się wypić miksturę pozornej śmierci. Przebijając się sztyletem po ujrzeniu martwego Romea, udowodniła zaś prawdziwość swej miłości do niego.
Romeo i Julia stanowią przykład młodzieży opisanych przez siebie czasów. Co prawda Szekspir umieścił fabułę swojego dramatu w czasach wcześniejszych niż jego własne, starał się jednak oddać pewne uniwersalne problemy każdego pokolenia. Odziedziczyli krwawą nienawiść rodową, której sami do siebie nie czuli. Byli zobowiązani do posłuszeństwa rodzicom, chociaż ci zdawali się działać w duchu bardziej irracjonalnym, niż ich dzieci. Dlatego trudno jest nie współczuć parze, zobaczyć w nich swoje odbicie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.