„Hamlet” Williama Szekspira to jedna z najsłynniejszych tragedii w historii literatury, powstała na początku XVII wieku. Opowiada o losach duńskiego księcia Hamleta, który próbuje pomścić śmierć swojego ojca, króla Danii, wplątując się w skomplikowaną sieć intryg, zdrady i rozważań nad życiem oraz śmiercią.
Spis treści
Akt I. Na zamku Elsynor w Danii strażnicy widują ducha zmarłego króla Hamleta. Na dworze nowy król, Klaudiusz, brat zmarłego króla, świętuje swoje małżeństwo z królową Gertrudą, wdową po królu. Hamlet, syn zmarłego króla, jest rozczarowany pospiesznym małżeństwem matki. Laertes, syn Poloniusza, przygotowuje się do wyjazdu do Francji. Poloniusz ostrzega także swoją córkę Ofelię, by unikała zażyłości z Hamletem, którego dziewczyna kocha. Hamlet spotyka ducha swojego ojca, który wyjawia mu, że został zamordowany przez Klaudiusza. Książę zamierza się zemścić.
Akt II. Udający szaleństwo Hamlet staje się coraz bardziej nieprzewidywalny. Poloniusz uważa, że jego zachowanie wynika z miłości do Ofelii. Książę jednak nawet ukochaną traktuje szorstko. Klaudiusz i Gertruda zlecają Rozenkrantzowi i Gildensternowi, dawnym przyjaciołom Hamleta, aby dowiedzieli się, co go trapi. Do Elsynoru przybywa także grupa aktorów, którzy mają wystawić sztukę na dworze. Hamlet postanawia wykorzystać sztukę, aby udowodnić czyny Klaudiusza.
Akt III. Hamlet organizuje przedstawienie, które ma na celu wywołanie reakcji Klaudiusza i odkrycie jego winy. Aktorzy odgrywają scenę morderstwa króla i ślubu z jego żoną. Klaudiusz nie wytrzymuje do końca i wychodzi. Chce wysłać Hamleta do Anglii, ponieważ obawia się, że jest niebezpieczny. Podczas rozmowy z matką, Hamlet zabija znajdującego się w ukryciu Poloniusza.
Akt IV. Ofelia wpada w szaleństwo po śmierci ojca. Wraca Laertes, który chce pomścić śmierć Poloniusza. Okazuje się, że Hamlet wróci, ponieważ podczas podróży jego statek został zaatakowany przez korsarzy. Król i Laertes planują zabić Hamleta podczas pojedynku. Laertes ma posiadać zatrute ostrze, a dodatkowo planują podać księciu truciznę.
Akt V. Rozpoczyna się uroczystość pogrzebowa Ofelii, która popełniła samobójstwo. Dochodzi do pojedynku Hamleta i Laertesa. Hamlet i Laertes wzajemnie ranią się zatrutym ostrzem Laertesa. Królowa przez przypadek wypija truciznę i umiera. Laertes przyznaje się do spisku, który uknuł z królem. Hamlet przed śmiercią zabija Klaudiusza. Fortynbras każe pogrzebać go z honorami.
Scena 1. Akcja dzieje się nocą na tarasie zamku w Elsynorze. Francisko stoi na warcie, gdy zbliża się Bernardo, który ma go zmienić. Dochodzi do wymiany hasła rozpoznawczego („Niech Bóg chroni króla”), po czym Francisko oddaje wartę Bernardo. Wkrótce pojawiają się Marcellus i Horacy, którzy mają towarzyszyć Bernardo na warcie. Francisko ich zauważa i, upewniwszy się, że to przyjaciele, żegna się i odchodzi. Marcellus pyta Bernardo, czy tej nocy pojawiła się zjawa, o której opowiadali wcześniej. Bernardo odpowiada, że jak dotąd nic nie widział. Marcellus przypomina, że Horacy uważa zjawę za urojenie i postanowił przyjść tej nocy, by przekonać się o jej istnieniu. Bernardo zaczyna opowiadać o poprzednich nocach, gdy wspólnie z Marcellusem widzieli postać przypominającą zmarłego króla. Przed zakończeniem opowieści Marcellus przerywa, zauważając i wskazując zjawę. Wszyscy obserwują ducha, który wygląda dokładnie jak zmarły król Danii, ubrany w wojenną zbroję. Horacy, jako osoba wykształcona, zostaje poproszony o nawiązanie rozmowy z duchem. Horacy próbuje przemówić do zjawy, pytając, kim jest i dlaczego pojawia się w takiej postaci. Duch nie odpowiada i zaczyna odchodzić. Horacy zaklina go na Boga, by przemówił, lecz zjawa znika. Horacy przypomina, że widmo jest uderzająco podobne do zmarłego króla i nosi tę samą zbroję, co podczas zwycięstwa nad Norwegią i bitwy z Polakami. Zastanawia się, czy pojawienie się ducha zwiastuje jakieś nieszczęście w kraju. Marcellus przywołuje, że widzieli ducha dokładnie o tej samej godzinie przez dwie poprzednie noce.
Horacy wyjaśnia tło polityczne: zmarły król Danii, którego zjawa się ukazała, pokonał norweskiego króla Fortynbrasa w bitwie, zdobywając część jego ziem. Obecnie syn Fortynbrasa, kierując się żądzą odwetu, zbiera najemników, by odebrać utracone ziemie. Tłumaczy, że to właśnie zagrożenie wojną powoduje wzmożone przygotowania w kraju: nocne warty, budowę okrętów i gromadzenie broni. Duch ponownie się pojawia. Horacy próbuje go zatrzymać, prosząc, by przemówił, jeśli może wyjawić przyszłość kraju, odpokutować jakieś niesprawiedliwości z przeszłości, lub ostrzec przed niebezpieczeństwem. Jednak duch milczy i znika wraz z pianiem koguta, co Horacy interpretuje jako znak, że duchy nie mogą pozostawać pośród ludzi, gdy zaczyna się dzień.
Scena 2. Akcja toczy się w sali audiencjonalnej zamku. Król Klaudiusz, w towarzystwie Królowej Gertrudy, Hamleta i dworu, ogłasza swoje niedawne małżeństwo z Gertrudą, wdową po zmarłym królu Hamlecie (ojcu Hamleta). Uzasadnia swoje działania jako akt rozwagi, łączący żal po stracie brata z potrzebą zapewnienia stabilności państwa. Następnie omawia sytuację polityczną: młody Fortynbras z Norwegii domaga się zwrotu ziem, które zabrała Dania. Król wysyła Korneliusza i Woltymanda jako posłów do Norwegii, by poinformowali tamtejszego króla o działaniach jego bratanka. Laertes prosi króla o pozwolenie na powrót do Francji, na co król mu pozwala za zgodą jego ojca, Poloniusza. Król zwraca się do Hamleta, by porzucił żałobę po ojcu, tłumacząc, że śmierć jest częścią życia. Gertruda prosi syna, by pozostał w Danii, zamiast wracać na studia do Wittenbergi. Hamlet zgadza się, mimo wewnętrznego sprzeciwu. Po wyjściu dworu Hamlet w monologu wyraża swój głęboki smutek, frustrację i rozpacz. Rozważa bezsens życia oraz pospieszne i haniebne małżeństwo matki z Klaudiuszem. Strażnicy mówią mu o pojawiającej się zjawie ojca.
Scena 3. Laertes żegna się z siostrą Ofelią przed wyjazdem. Ostrzega ją przed zalotami Hamleta, ponieważ uważa, że są niepewne. Mówi siostrze, że Hamlet jest księciem, dlatego musi kierować się dobrem państwa, a nie sercem. Również Poloniusz ostrzega córkę przed Hamletem, ponieważ uważa ją za naiwną. Ojciec zakazuje Ofelii kontaktów z księciem, na co ta się zgadza.
Scena 4. Na tarasie zamkowym rozmawiają Hamlet, Horacy i Marcellus. Hamlet komentuje nocne biesiady króla, które jego zdaniem przynoszą Danii wstyd w oczach innych narodów. W trakcie rozmowy pojawia się duch zmarłego ojca Hamleta. Widmo gestami daje znak, że chce porozmawiać z Hamletem na osobności. Mimo ostrzeżeń Horacego i Marcellusa, którzy obawiają się, że duch może zwabić Hamleta w niebezpieczne miejsce i zrobić mu krzywdę, książę postanawia pójść za duchem. Mimo ich sprzeciwu, Hamlet podąża za zjawą. Towarzysze zmierzają za księciem.
Scena 5. Duch ojca wyjawia Hamletowi prawdę. Okazuje się, że jego brat (Klaudiusz, stryj Hamleta) zabił go, wlewając truciznę do ucha podczas snu, a potem przejął tron oraz poślubił żonę ojca Hamleta. Opisuje też okrutny los, który go spotkał – zmuszony jest tułać się nocą, a w ciągu dnia cierpieć w piekle. Duch prosi Hamleta o zemstę za swoją śmierć, nie karząc jednak matki, pozostawiając jej los w rękach nieba. Hamlet obiecuje pomścić ojca, targają nim emocje. Następnie wchodzą Horacy i Marcellus, a Hamlet przysięga im, by milczeli o tym, co widzieli.
Scena 1. Poloniusz rozmawia z Rajnoldem, który ma udać się do Paryża, by dowiedzieć się, jak zachowuje się jego syn, Laertes, oraz przekazać mu listy i pieniądze. Poloniusz radzi Rajnoldowi, by zbadał, z kim Laertes się spotyka, jak żyje i jakie ma kontakty. Nakazał mu skrytykować zachowanie swojego syna i sprawdzić, czy inni będą mu przytakiwać. Jeśli tak, okaże się, że Laertes rzeczywiście źle się zachowuje. Po wyjściu Rajnolda, Poloniusz rozmawia z Ofelią, która opowiada o spotkaniu z księciem Hamletem. Ofelia mówi, że Hamlet pojawił się w jej pokoju w dziwnym stanie – roztrzęsiony, ubrany niechlujnie, z wyrazem twarzy wskazującym na wielką rozpacz. Poloniusz, uznając to za objawy szaleństwa spowodowanego miłością, decyduje się natychmiast udać do króla, by go poinformować o sytuacji, wierząc, że jego podejrzliwość co do Hamleta może być słuszna.
Scena 2. Król i królowa omawiają dziwne zachowanie Hamleta, decydując się poprosić Rozenkranca i Gildensterna, aby pomogli im odkryć przyczynę jego smutku i dziwactw. Król wyjaśnia, że zmiana w Hamlecie jest bardzo wyraźna i nie rozumie, co mogło go doprowadzić do takiego stanu. Rozenkranc i Gildenstern zgadzają się, by pomóc. Wkrótce Poloniusz przynosi wiadomość o powrocie posłów z Norwegii, a także informuje króla i królową, że odkrył przyczynę szaleństwa Hamleta. Według niego to miłość do Ofelii i odrzucenie z jej strony doprowadziły księcia do upadku. Poloniusz jako dowód przedstawia list Hamleta adresowany do Ofelii. Król i królowa zaczynają podejrzewać, że to rzeczywiście może być powód dziwnego zachowania Hamleta. Poloniusz, zadowolony ze swojej roli, twierdzi, że jeśli trzeba, odkryje całą prawdę o sytuacji głównego bohatera.
Hamlet wita się z przybyłymi aktorami. Następnie prosi ich o deklamację, z entuzjazmem wypowiada się o sztuce i krytykuje niedociągnięcia. Prosi, żeby następnego dnia aktorzy wystawili „Zabójstwo Gonzagi”. Hamlet zaczyna wypominać sam sobie, że jest bierny, nie mści się za ojca. Obawia się, że jest tchórzem. Ma jednak nadzieję, że sztuka posłuży mu, aby zdemaskować króla.
Scena 1. Scena zaczyna się w zamku, gdzie Król, Królowa, Poloniusz, Ofelia oraz Rozenkranc i Gildenstern rozmawiają o stanie Hamleta. Król pyta, czy nie udało im się dowiedzieć, co powoduje dziwne zachowanie Hamleta. Rozenkranc i Gildenstern informują, że Hamlet nie chce się im zwierzać. Wspomnieli o trupie aktorów, co chwilowo rozweseliło księcia, a Poloniusz informuje, że aktorzy mają występować przed Hamletem tego samego dnia. Król wyraża zadowolenie z tego, że Hamlet jest zainteresowany przedstawieniem i zleca Rozenkrancowi oraz Gildensternowi, aby kontynuowali rozmowy z nim i podtrzymywali go w dobrym nastroju. Następnie Król mówi do Królowej, że zaplanowali spotkanie Hamleta z Ofelią, aby sprawdzić, czy oszalał z miłości.
Poloniusz, Król i Królowa wychodzą, a Ofelia zostaje sama. Hamlet wchodzi na scenę, prowadzi swój słynny monolog, zadając sobie pytanie „być albo nie być”. Rozważa, czy lepiej jest znosić cierpienia życia, czy je zakończyć. Zastanawia się jednak, co czeka go po śmierci, dlatego nie podejmuje jeszcze decyzji. Zaczyna rozmowę z Ofelią, a ta zwraca mu drobne pamiątki, które kiedyś jej dał. Hamlet, wyraźnie zdezorientowany, mówi, że nigdy jej nie kochał. Radzi jej, aby udała się do klasztoru, ponieważ każda kobieta kiedyś zostanie zepsuta. Mówi, że nie powinna wyjść za mąż. Ofelia opuszcza salę zrozpaczona, widząc, co stało się z Hamletem.
Scena 2. Scena zaczyna się w wielkiej sali, gdzie Hamlet wchodzi z grupą aktorów. Zaczyna przemawiać do nich, wyrażając swoje oczekiwania dotyczące gry aktorskiej. Prosi aktora, by wyrecytował fragment zgodnie z jego sugestią: gładko, bez wysiłku, bez zbędnych gestów. Hamlet krytykuje aktorów, którzy, jego zdaniem, przesadzają w swoich wystąpieniach, krzyczą i machają rękami, by przyciągnąć uwagę widowni. Tego rodzaju sztuka, według niego, sprawia, że uczucie staje się niezrozumiałe, a gesty i wrzawy nie są w stanie oddać prawdziwego sensu. Podkreśla, że teatr ma być zwierciadłem natury, ukazującym prawdziwe cechy ludzkie, ale jeśli przedstawienie jest przesadzone, traci swoją wartość i staje się czymś śmiesznym. Po tych uwagach aktorzy wychodzą, a do sali wchodzą Poloniusz, Rozenkranc i Gildenstern. Hamlet pyta, czy król przybędzie na przedstawienie, a Poloniusz potwierdza, że tak, a królowa również pojawi się niebawem. Hamlet prosi Poloniusza, by poinformował aktorów, by się pospieszyli. Następnie Hamlet zwraca się do Horacego, z którym przeprowadza rozmowę pełną pochwał. Mówi, że Horacy jest osobą godną zaufania, ponieważ zachowuje równowagę i nie daje się ponieść żadnym namiętnościom, zachowując spokój mimo przeciwności. Hamlet wyraża przekonanie, że tylko taki człowiek, który potrafi opanować swoje pragnienia i nie jest ich niewolnikiem, zasługuje na szacunek. Przechodzi do rozmowy o sprawach moralnych, zauważając, że czasami tylko śmierć i doświadczenie mogą doprowadzić do pełnej mądrości. Hamlet prosi Horacego, by zwrócił szczególną uwagę na zachowanie króla podczas przedstawienia, ponieważ ma zamiar sprawdzić, czy jego stryj, Klaudiusz, zdradzi swoją winę podczas jednej ze scen.
Wkrótce aktorzy wracają, a dźwięki trąb zapowiadają nadchodzącą sztukę. Hamlet rozmawia z Ofelią, próbuje żartować, ale ta traktuje go z dystansem. Kiedy wszyscy zajmują miejsca, rozpoczyna się przedstawienie. Królowa żegna się z królem. Kiedy odchodzi, inny mężczyzna wlewa mu truciznę do ucha. Po chwili królowa wraca i odkrywa, że mąż nie żyje. Dalszy ciąg sceny pokazuje, jak zabójca z darami składa przysięgę miłości do królowej, a ona początkowo odrzuca jego zaloty, by w końcu, po namyśle, podać mu rękę.
Klaudiusz nie wytrzymuje do końca sceny, każe zapalić światła. Król wychodzi, a Gildenstern mówi, że bardzo źle się poczuł. Gildenstern i Poloniusz informują też Hamleta, że jego matka chce z nim porozmawiać. Wciąż próbują się dowiedzieć, dlaczego Hamlet stracił zmysły, ale ten nie udziela im odpowiedzi. Hamlet wie, że musi spotkać się z matką, chociaż trudno będzie mu się powstrzymać, aby nic jej nie zrobić.
Scena 3. Król, Rozenkranc i Gildenstern rozmawiają, że Hamlet staje się niebezpieczny. Klaudiusz domyśla się, że bratanek zna prawdę o jego czynach. Król decyduje, że Hamlet musi zostać wysłany do Anglii, aby uniknąć dalszych ryzykownych działań, które mogą zagrozić państwu. Rozenkranc i Gildenstern podejmują się tego zadania. Po ich wyjściu Król rozmyśla o swoim morderstwie brata, czuje się winny. Modli się o przebaczenie, ale stwierdza, że nie może liczyć na rozgrzeszenie, ponieważ wciąż czerpie korzyści ze zbrodni, zdobył koronę. Hamlet wchodzi i widzi modlącego się Klaudiusza. Chce go zabić, ale nie robi tego, ponieważ obawia się, że podczas modlitwy król trafi do nieba. Ma nadzieję, że Klaudiusz umrze w stanie grzechu.
Scena 4. Poloniusz podsłuchuje rozmowę Hamleta i jego matki Gertrudy. Hamlet oskarża matkę, że popełniła grzech, poślubiając brata zmarłego męża, co w oczach Hamleta jest aktem nieczystości i zdrady. Książę wyciąga szpadę, mówiąc, że chyba widzi szczura, po czym zadaje cios ukrytemu Poloniuszowi, a ten umiera. Królowa, przerażona, krzyczy, a Hamlet wypomina jej, że sama dopuściła się gorszych czynów. Pojawia się duch ojca Hamleta, który przypomina synowi o jego przysiędze pomsty. Hamlet, przytłoczony widokiem widma ojca, zaczyna widzieć rzeczy, których matka nie dostrzega, co sprawia, że ta zaczyna wątpić w zdrowie psychiczne syna. Hamlet nie odpuszcza jednak, przekonując matkę, by żałowała swoich czynów i wyspowiadała się, mając nadzieję, że nie powtórzy swoich błędów. Mówi też kobiecie, że wie już, że zostanie wysłany do Anglii i nie ufa swoim przyjaciołom. Wychodzi, wynosząc ciało Poloniusza.
Scena 1. Król i Królowa rozmawiają o szaleństwie Hamleta i jego brutalnym czynie. Król obawia się, że zachowanie księcia zaczyna zagrażać wszystkim. Królowa zapewnia jednak, że Hamlet płakał po swoim czynie, czyli nie stracił jednak zmysłów do końca. Król wzywa Rozenkranca i Gildensterna, nakazując im znaleźć Hamleta, porozmawiać z nim grzecznie i zabrać ciało Poloniusza do kaplicy. Klaudiusz zamierza ukryć ślady zbrodni. Król i królowa chcą porozmawiać ze swoimi sojusznikami, żeby nie rozprzestrzeniły się wieści o śmierci Poloniusza. Klaudiusz obawia się oszczerstw, które mogą mu zaszkodzić.
Scena 2. Rozenkranc i Gildenstern znajdują Hamleta i zaczynają wypytywać o Poloniusza. Książę tajemniczo mówi, że ciało zmarłego połączyło się z prochem, do którego należał, drwiąc ze zmarłego. Hamlet deklaruje, że ma dość bycia wykorzystywanym przez innych, chcących wzmocnić swoją pozycję na dworze. Drwi z króla, sugerując, że jego władza jest pozorna, a wszyscy podążają za nim, jak lisy do nory.
Scena 3. Król rozmawia z dworzanami o Hamlecie i jego niebezpiecznym zachowaniu. Obawia się jednak, że nie może nic z nim zrobić, ponieważ książę jest popularny wśród ludu. Sądzi, że jego wyjazd do Anglii powinien wyglądać na planowany od dawna. Do sali wchodzi Rozenkranc, który informuje, że nie udało się znaleźć ciała Poloniusza. Wchodzi Hamlet i dalej rozmawia w zagadkowy, ironiczny sposób. Opowiada, że ciało zmarłego jest na kolacji, ale nie tam, gdzie się je, ale tam, gdzie jest się jedzonym. Podkreśla też, że nie ma dużej różnicy między królem a pachołkiem. Hamlet radzi też, aby szukali Poloniusza w niebie, choć może wyczują jego obecność na schodach. Król wysyła ludzi, by szukali ciała, a Hamlet stwierdza, że ciało poczeka, aż przyjdą. Klaudiusz postanawia natychmiast wysłać Hamleta do Anglii. Książę ironicznie się z nimi żegna, nie mając nic do powiedzenia królowi i matce. Król nakazuje zabić Hamleta, który jest zagrożeniem dla tronu.
Scena 4. Scena ma miejsce na równinie w Danii. Fortynbras pojawia się ze swoim wojskiem i wysyła rotmistrza z poselstwem do króla Danii. Prosi o zgodę na przejście przez duńskie terytorium, podkreślając gotowość okazania szacunku królowi. Następnie na scenie pojawia się Hamlet w towarzystwie Rozenkranca i Gildensterna. Hamlet rozmawia z rotmistrzem, pytając o cel wyprawy wojsk norweskich. Rotmistrz wyjaśnia, że celem jest zajęcie małowartościowego skrawka ziemi na granicy Polski. Podkreśla, że miejsce to jest praktycznie bez znaczenia, zarówno dla Norwegów, jak i Polaków, lecz Polacy mimo to go bronią. Po odejściu rotmistrza Hamlet zostaje sam i wygłasza monolog. Rozważa tu swoją dotychczasową bierność wobec zemsty za śmierć ojca. Zastanawia się nad ludzką naturą i celowością rozumu, który został dany człowiekowi, by działał, a nie popadał w marazm. Wzburzony swoim brakiem zdecydowania, porównuje siebie do Fortynbrasa, który gotów jest poświęcić życie wielu żołnierzy dla zdobycia nic niewartego skrawka ziemi, kierując się jedynie honorem i chęcią sławy. Hamlet postanawia od teraz działać z pełnym zaangażowaniem, krytykując swoje dotychczasowe niezdecydowanie.
Scena 5. Pokój w zamku Elsynor. Królowa nie ma ochoty rozmawiać z Ofelią, ale Horacy na to nalega. Dziewczyna rozpacza po śmierci ojca, śpiewa, mówi chaotycznie. Królowa postanawia z nią porozmawiać, aby nie wzbudzać plotek. Ofelia wchodzi, śpiewając pieśni pełne żalu i smutku, nawiązujące do śmierci oraz utraconej miłości. Jej wypowiedzi są niespójne. Zaczyna opowiadać o świętym Walentym i porzuconej dziewczynie, nawiązując do zdrady i złamanego serca. Królowa i Król z przerażeniem obserwują jej stan, widząc w nim efekt traumy spowodowanej śmiercią Poloniusza. Król wchodzi i próbuje uspokoić Ofelię, ale jej zachowanie pozostaje niezrozumiałe. Dziewczyny opowiada o niespełnionych obietnicach i zdradzie, a następnie wychodzi. Król dostrzega, że stan Ofelii to wynik smutku, będącego reakcją na śmierć ojca i inne tragedie. Wspomina, że nieszczęścia nigdy nie przychodzą pojedynczo – do straty Poloniusza dochodzi wygnanie Hamleta, niezadowolenie ludu oraz powrót Laertesa, który podburzony przez plotki o śmierci ojca, staje się zagrożeniem dla władzy.
W zamku wybucha zamieszanie: Laertes, wspierany przez zbuntowany lud, wdziera się do sali, żądając wyjaśnień dotyczących śmierci Poloniusza. Jest rozgniewany, pełen żądzy zemsty i oskarża Króla o udział w śmierci ojca. Królowa próbuje uspokoić Laertesa, ale ten jest nieugięty, przysięgając zemstę. Król stara się zachować spokój, apelując do Laertesa, by ten dokładnie zbadał sprawę przed wydaniem osądów. Ostatecznie Laertes zgadza się wysłuchać Króla.
Scena 6. W zamku, sługa przychodzi do Horacego. Informuje go, że chcą się z nim spotkać majtkowie ze statku, ponieważ mają dla niego list. Horacy domyśla się, że pewnie jest to korespondencja od Hamleta. Majtek przekazuje list od posła wysłanego do Anglii. Horacy czyta list od Hamleta, w którym książę wyjaśnia, że podczas podróży został zaatakowany przez korsarski statek. W trakcie bitwy wskoczył na statek piratów, który oddzielił się od reszty, pozostawiając Hamleta jako ich jeńca. Piraci okazali się „poczciwymi łotrami” i postanowili dobrze go traktować, z korzyścią dla własnych planów. Hamlet prosi Horacego, by pomógł majtkom dostarczyć list do króla, a następnie pilnie do niego przybył, gdyż ma istotne informacje do przekazania. Horacy obiecuje pomóc marynarzom, aby ich listy dotarły do króla, po czym zamierza udać się do miejsca, gdzie przebywa Hamlet.
Scena 7. Król rozmawia z Laertesem. Tłumaczy, dlaczego nie ukarał Hamleta za zabicie Poloniusza. Wyjaśnia, że królowa by tego nie zniosła, a dodatkowo lud stoi za księciem. Laertes jest żądny zemsty bez względu na konsekwencje. Rozmowę przerywa Pokojowiec, przynosząc list od Hamleta, w którym książę informuje, że wraca do Danii po dramatycznych doświadczeniach podczas podróży. Laertes jest zadowolony, że niebawem zmierzy się z Hamletem i wymierzy sprawiedliwość. Król postanawia wykorzystać Laertesa, aby pozbyć się Hamleta. Planuje rozpowszechnić wieści, że Laertes jest doskonałym szermierzem, a następnie zorganizować jego pojedynek z Hamletem. Laertes ma użyć zatrutej klingi, aby mieć pewność, że Hamlet zginie. Jeśli się nie uda, mają przygotować zatruty napój, który książę wypije podczas pojedynku. Laertes zgadza się na plan króla, ponieważ chce zabić Hamleta, bez względu na miejsce i okoliczności.
Scena 1. Scena rozgrywa się na cmentarzu, gdzie dwóch grabarzy przygotowuje grób. Prowadzą oni dyskusję na temat samobójstwa oraz moralności i prawa dotyczącego chrześcijańskiego pochówku. Pierwszy grabarz wyraża wątpliwości co do tego, czy osoba, która popełniła samobójstwo, powinna być grzebana według chrześcijańskiego obrządku. Podkreśla przy tym absurdalne różnice w traktowaniu ludzi w zależności od ich statusu społecznego, stwierdzając, że zmarła była córką dygnitarza, co zapewniło jej przywilej chrześcijańskiego pogrzebu. Grabarze rozmawiają również o ludzkiej egzystencji w kontekście przemijania i pracy. Pierwszy grabarz, śpiewając piosenki o miłości i starości, żartuje i filozofuje na temat rzemiosła grabarza, które – jak twierdzi – tworzy najtrwalsze dzieła, bo groby istnieją aż do dnia sądu ostatecznego. Wchodzą Hamlet i Horacy. Hamlet zauważa, jak grabarz bezceremonialnie traktuje ludzkie szczątki, wyrzucając czaszki podczas kopania grobu. Rozważania Hamleta dotyczą przemijalności życia, roli człowieka w świecie i nieuniknionej równości wszystkich wobec śmierci. Porównuje czaszki do osób, które mogły być kiedyś ważnymi postaciami, dyplomatami czy adwokatami, i zastanawia się nad ich losem w obliczu ostateczności. Hamlet podchodzi do grabarza i wdaje się z nim w żartobliwy dialog, próbując ustalić, czyj grób kopie. Grabarz odpowiada wymijająco i z humorem, sugerując, że grób należy do osoby, która była kobietą, ale teraz spoczywa w wiecznym odpoczynku. Hamlet podnosi czaszkę królewskiego błazna Yoryka i wspomina jego życie. Snuje rozważania na temat ludzkiego losu i równości wobec śmierci. Rozmowy przerywa pojawienie się orszaku żałobnego.
Okazuje się, że odbywa się właśnie pogrzeb Ofelii. Król, Królowa, Laertes, żałobnicy i orszak podążają za trumną. Hamlet i Horacy obserwują uroczystość z oddali. Hamlet zauważa, że ceremonia jest krótka, co oznacza, że Ofelia mogła odebrać sobie życie. Laertes pyta księdza o pełny obrządek pogrzebowy. Ksiądz wyjaśnia, że Ofelii przysługuje jedynie ograniczony obrzęd, ze względu na charakter jej śmierci. Gdyby nie decyzja wyższych władz, Ofelia zostałaby pochowana w niepoświęconej ziemi. Laertes, wściekły, oskarża księdza o brak serca i deklaruje, że jego siostra osiągnie zbawienie, podczas gdy ksiądz będzie w prochu. Królowa, rzucając kwiaty na grób, żegna Ofelię, mówiąc, że wyobrażała sobie ją jako żonę Hamleta, a nie w grobie.
Laertes z rozpaczy skacze do grobu siostry, chcąc być blisko niej. Widząc to, Hamlet wychodzi z ukrycia. Deklaruje swoją miłość do Ofelii. Laertes zaczyna z nim rywalizować, walczą ze sobą, kłócąc się, który bardziej kochał dziewczynę. Dworzanie rozdzielają Hamleta i Laertesa. W końcu Hamlet odchodzi. Król przypomina Laertesowi, że jego okazja, aby zemścić się na Hamlecie, jeszcze nadejdzie.
Scena 2. Hamlet rozmawia z Horacym na zamku. Opowiada, jak podczas podróży do Anglii, w środku nocy wymknął się ze swojej kajuty, odnalazł śpiących Rozenkranca i Gildensterna, zabrał ich list od króla Danii i wrócił do swojej kajuty. Z ciekawości otworzył list i odkrył, że zawiera on rozkaz natychmiastowego stracenia Hamleta po dotarciu do Anglii. Napisał nowy list w imieniu króla Danii, nakazujący Anglii stracenie Rozenkranca i Gildensterna jako posłańców listu. Użył sygnetu swojego ojca, który miał identyczny wzór jak królewska pieczęć, aby sfałszować dokument. Następnego dnia doszło do bitwy morskiej, która zakończyła się, zanim Rozenkranc i Gildenstern mogli odkryć podmianę listów. Hamlet stwierdza, że musi działać szybko, zanim wszyscy dowiedzą się, co stało się z posłańcami. Do sali wchodzi Ozyryk i informuje o pojedynku księcia z Laertesem. Hamlet zgadza się, deklarując gotowość do walki. Horacy obawia się, że ta decyzja jest pochopna, ale książę chce zmierzyć się z przeznaczeniem.
Uroczyście wkraczają Król, Królowa, Laertes, Hamlet, dworzanie i służba. Hamlet przeprasza Laertesa za swoje postępowanie, tłumacząc się szaleństwem. Ten przyjmuje przeprosiny. Rozpoczyna się pojedynek, Ozyryk jest sędzią. Hamlet zdobywa pierwszy punkt, Król oferuje mu zatruty napój, ale książę odmawia. W drugiej rundzie Hamlet znów wygrywa. Przejęta Królowa wypija kielich przygotowany przez Króla, nieświadoma, że zawiera truciznę. Król próbuje ją powstrzymać, ale jest już za późno. Laertes rani Hamleta zatrutym floretem, ale ten dalej walczy. W walce dochodzi do zamiany broni i Hamlet rani Laertesa jego floretem. Królowa pada, oznajmiając przed śmiercią, że została otruta. Laertes przyznaje się do zdrady i obwinia Króla za cały spisek. Hamlet, wściekły, przebija Króla zatrutym floretem i zmusza go do wypicia zatrutego wina. Król umiera, a Laertes przed śmiercią przebacza Hamletowi. Hamlet, ciężko ranny, prosi Horacego, aby opowiedział jego historię przyszłym pokoleniom i wyjaśnił okoliczności tragedii. Chociaż Horacy chce popełnić samobójstwo, Hamlet nakazuje mu żyć, by dać świadectwo prawdzie. Hamlet umiera. Na miejsce docierają Fortynbras i angielscy posłowie. Horacy obiecuje opowiedzieć prawdę o losach Hamleta. Fortynbras nakazuje pochować księcia z honorami.
Aktualizacja: 2024-12-22 12:15:45.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.