„Legenda o świętym Aleksym” jest utworem hagiograficznym (opisuje żywot świętego). Nie jest znana tożsamość autora, najpewniej przez średniowieczną tendencję do anonimowej publikacji utworów. Możliwe także, że podpis się nie zachował. Historia ta była popularna już w XV wieku, o czym świadczą wersje z języka starofrancuskiego czy włoskiego. Oryginalnie pochodzi z Bizancjum, stamtąd do Europy Zachodniej przeniósł się kult tegoż świętego.
Spis treści
Święty Aleksy był jedynym dzieckiem Eufamijana i Aglijas, rzymskich arystokratów. Para była pobożna i dzieliła się dobrami z ubogimi, ponieważ nie mogli mieć dzieci. Ich cudem powite dziecko zostało wychowane w wierze, a Aleksy nade wszystko kochał Boga. Rodzice chcieli, aby Aleksy wziął ślub, dlatego poślubił księżniczkę Famijanę. Jednak Aleksy pragnął życia w ascezie, więc podczas nocy poślubnej opuścił żonę i postanowił zostać żebrakiem, aby w pełni poświęcić się Bogu. Rozdał kosztowności biednym i zamieszkał pod bramą kościoła.
Za jego życia pojawiały się przesłanki dotyczące jego świętości. W pewną mroźną noc Matka Boska przemówiła do klucznika, aby pozwolił Aleksemu schronić się w kościele. Stał się popularny, a słudzy jego ojca próbowali go odnaleźć. Nie chcąc być rozpoznanym, wyruszył w tułaczkę po Europie i Azji Mniejszej. Po latach wrócił do Rzymu i zamieszkał pod bramą domu rodzinnego.
Gdy przeczuwał nadchodzącą śmierć, spisał swój żywot w liście, który trzymał w dłoniach. Po jego śmierci wszystkie dzwony zaczęły dzwonić, a jego ciało wydawało cudowny aromat. Wszyscy, którzy mieli kontakt z jego ciałem, zostali uzdrowieni. Próbowało sięgnąć po list wielu ludzi, ale dopiero jego żona, Famijana, sprawiła, że ręka Aleksego się rozprostowała i można było wyjąć list.
Święty pochodził z zamożnego rodu rzymskiego. Był dzieckiem pobożnych Eufamijana oraz Aglijas. Para przez lata nie mogła mieć dzieci, przez co swoje dobra rozdawali ubogim. Wielokrotnie zapraszali żebraków i biednych do swojego domu, gdzie ich karmili. Pragnęli oni jednak dziecka, dlatego dzięki modlitwom małżonków oraz ludzi, którym pomagali, udało się począć syna. Po narodzinach dziecka nadali mu imię Aleksy, które oznacza „obrońcę”.
Chłopak uchodził za jeszcze pobożniejszego i zacniejszego człowieka niż jego rodzice. Tak jak oni myślał o bliźnich, a przez zaszczepioną w nim przez rodziców wiarę był bardzo pobożny. Słuchał woli rodziców, dlatego mimo chęci zostania ascetą zgodził się na ślub z Famijaną, księżniczką z cesarskiego rodu.
Ślub się odbył, jednak podczas nocy poślubnej Aleksy wyjawił swoje pragnienie, aby zostać pełnoprawnym ascetą. Kobieta, również głęboko wierząca, zgodziła się na pozostanie mu wierną oraz życie w czystości. Zwrócił jej pierścień ślubny i obiecał, że spotkają się w niebie. Tej samej nocy zabrał wszystkie swoje dobra i wyruszył w stronę Ziemi Świętej. W końcu wyszedł na brzeg w nieznanym sobie miejscu, gdzie rozdał kosztowności oraz swoje szaty. Postanowił prowadzić swoje życie pod bramą kościelną, gdzie czas spędzał na modlitwie. Jadł jedynie chleb i pił wodę, a lepsze pożywienie i ubrania oddawał biedniejszym od siebie.
Gdy starsi dowiedzieli się o ucieczce syna, bardzo posmutniał. Wydał majątek, aby odnaleźć swojego jedynego syna. Jego słudzy ruszyli w świat, trafili również do miejscowości, w której zamieszkał. Ze względu na wolę Boga oraz zmiany w wyglądzie, nie rozpoznali go. Eufamijan wpadł w rozpacz i nigdy nie pogodził się ze stratą dziecka. Gdy spotkali się, również nie rozpoznał syna, co było próbą wiary Aleksego.
Pewnej zimy nad Aleksym zlitowała się Matka Boska, która przyszła do klucznika i rozkazała mu dać schronienie. Doprowadziło to do jego popularności, przez co pokorny mężczyzna postanowił odejść w inne miejsce. Przez szesnaście lat przenosił się z miejsca na miejsce, a wokół niego działy się różne cuda. Pod koniec życia osiadł obok domu rodzinnego, w Rzymie. Była to kolejna próba jego wiary, gdy musiał słuchać płaczu rodziców, ubolewających nad stratą syna.
Aleksy czuł, że zbliża się jego kres. Z tego powodu postanowił opisać swoje życie w liście, który zacisnął mocno w pięści. Gdy zmarł, w całym mieście rozbrzmiały dzwony kościołów, a wszyscy szukali przyczyny tego wydarzenia. Wiedzę na temat Aleksego posiadał od Boga młody chłopiec, który wskazał miejsce jego śmierci oraz powiedział, że jest to człowiek święty. Po śmierci z jego ciała unosiła się cudowna woń. Ludzie, którzy zbliżyli się do jego ciała, zostawali uzdrowieni. Kolejny cud wiążę się z listem, który zacisnął w ręce. Nikt nie potrafił otworzyć jego dłoni. Dopiero jego żona, Famijana, dotykając jego ramienia, rozprostowała mu rękę. Dzięki temu wszyscy poznali historię jego życia.
Aktualizacja: 2024-10-14 14:16:03.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.