Utwór Arthura Rimbauda „Moja bohema” opisuje życie artysty-włóczęgi, który nie dba o dobra materialne. Autor przedstawił kontrast między ubogim życiem, a bogactwem swojej wyobraźni.
Burzliwe życie Arthura Rimbauda urosło do rangi legendy i stało się symbolem buntu, przeciwko przyjętym normom społecznym. Francuski poeta wywoływał liczne skandale, co było związane między innymi z jego orientacją. Rimbaud jest więc zaliczany do grona poetów wyklętych. Już jako nastolatek, poeta uciekał z domu i popadł w uzależnienie od alkoholu. Zasłynął również z burzliwego związku z innym poetą - Paulem Verlainem.
Rimbaud jest uznawany za prekursora dekadentyzmu, awangardy oraz modernizmu. Utwór „Moja bohema” powstał podczas podróży do Belgii, kiedy poeta po raz drugi uciekł z domu, aby cieszyć się wolnością. Wiersz przedstawia wzorzec modernistycznego poety.
Utwór ma formę sonetu, często spotykaną na wczesnym etapie twórczości Rimbauda. Składa się więc z dwóch strof czterowersowych oraz dwóch strof trzywersowych. Został napisany piętnastozgłoskowcem. Pojawiają się rymy w układzie: abba cddc eef ggf. Poeta zastosował tradycyjny podział na część opisową (zwrotki pierwsza i druga) oraz filozoficzno-refleksyjną (zwrotki trzecia i czwarta).
Sonet należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („włóczyłem się”, „szedłem”, „widziałem”, „me jedyne portki”). Osoba mówiąca jest artystą, włóczęgą, który nie dba o dobra materialne, dopóki może tworzyć. Ze względu na wątki biograficzne, można utożsamiać ją z autorem. Utwór został napisany prostym językiem, przypominającym mowę potoczną. Tematyka oraz słownictwo kontrastują z wysoką formą sonetu.
Warstwa stylistyczna utworu jest rozbudowana. Pojawiają się liczne epitety („podartych kieszeniach”, „szeroką dziurę”, „szelest słodki”, „dobre wieczory wrześniowe”, „rosa kroplista”, „fantastycznych cieni”, „zdartego kamasza”), metafory („bluzie, co już nieziemską prawie była bluzą”, „na Wielkiej Niedźwiedzicy miałem swą oberżę, a od mych gwiazd na niebie płynął szelest słodki”, „krąg fantastycznych cieni rosły tłumy”, „stopę mając przy sercu, z zdartego kamasza”), porównania („głowę, jak mocne wino, rosa kroplista mi rasza”, „jak gdybym lirę trącał, wyciągałem gumy”) oraz wykrzyknienia („Oh! la la! co za miłość widziałem w marzeniach!”). Podmiot liryczny kieruje swoje słowa do muz, pojawiają się apostrofy („Szedłem pod niebiosami, wierny ci o Muzo!”). Zastosowano również kolokwializmy („portki”).
Wiersz stanowi zapis beztroskiej włóczęgi, która wiązała się z ubóstwem, ale też nieograniczoną wolnością. Podmiot liryczny bez goryczy wypowiada się na temat braku pieniędzy i zaniedbania. Ma na sobie dziurawe spodnie, podartą bluzę i sfatygowane buty. Ten fakt nie ma jednak znaczenia, ponieważ poeta posiada bogatą wyobraźnię.
Podmiot liryczny wypowiada się o swojej powierzchowności z humorem i dystansem. Nie czuje skrępowania swoim ubóstwem, ponieważ dobra materialne nie mają dla niego najmniejszego znaczenia. Posiada tylko to, co jest niezbędne do przetrwania. Jego otoczenie, mimo że składa się ze zwyczajnych elementów, nabiera cech magicznych. Osoba mówiąca zachwyca się blaskiem gwiazd i tajemniczymi cieniami. Można domyślać się, że nocuje pod gołym niebem, gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy jest jej oberżą.
Podmiot liryczny żyje dla poezji. Jego wierna towarzyszka to jedna z muz, greckich bogiń sztuki i nauki. Mężczyzna żyje, aby tworzyć i spełniać swoje marzenia, a nie zdobywać bogactwo. Nie cierpi z powodu samotności, ponieważ potrafi cieszyć się wolnością i niezależnością. Podmiot liryczny nie snuje planów na przyszłość, chce jak najlepiej spędzić chwilę obecną. Nie dba też o opinię otoczenia, pozostaje wierny wyznawanym przez siebie wartościom.
Natura jest dla poety przyjazna. Rosa przypomina mu wykwintne wino, gwiazdy stanowią źródło światła, a cienie inspirują, zamiast budzić lęk. Zwyczajne rzeczy ulegają poetyckiej transformacji, stają się niesamowite. Osoba mówiąca podczas reperowania zniszczonych butów, czuje się jakby grała na lirze. Utwór kończy wymowny obraz stopy przy sercu. Podmiot liryczny przedstawia środowisko artystów-włóczęgów, którzy nie przestrzegają konwenansów oraz żyją wyłącznie sztuką, całkowicie ignorując dobra materialne.
Jak wskazuje tytuł, Rimbaud tworzy obraz własnej bohemy. Nie przebywa w kręgu innych, podobnych sobie artystów. Podejmuje samotną wędrówkę, w której towarzyszą mu tylko gwiazdy i poezja. Artysta jest prawdziwym indywidualistą, nie potrzebuje nawet innych poetów. Podmiot liryczny żyje według własnych zasad, nie pytając nikogo o opinię. Rimbaud stworzył sylwetkę wędrownego poety-cygana, naśladowaną przez kolejnych artystów, nie tylko we Francji, ale na całym świecie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.