Adam Mickiewicz, fot: Library of Congress
Wiersz „Snuć miłość” Adama Mickiewicza powstał w 1839 w Lozannie i wszedł w skład wydanego po śmierci autora cyklu „Liryków Lozańskich”. Utwór skupia się na próbie zdefiniowania miłości, ukazuje ją jako niezwykłe i potężne uczucie, które trudno jest pojąć w całości.
Spis treści
Wiersz Adama Mickiewicza należy do liryki pośredniej. Podmiot liryczny nie ujawnia się, a jedynie przedstawia sytuację liryczną, snuje rozbudowane refleksje na temat miłości, podkreślając moc, jaką ma to uczucie. Z tego względu w przypadku wiersza „Snuć miłość” można także mówić o liryce refleksyjno-filozoficznej.
Utwór ma nieregularną, choć stroficzną budowę, która oparta jest na zasadzie paralelizmu składniowego. Wiersz dzieli się na dwie zwrotki, w których wersy zbudowane są w bardzo podobny sposób, gdyż dotyczą kolejnych cech opisujących miłość. Pierwsza strofa liczy siedem wersów, a druga – pięć. Wiersz jest trzynastozgłoskowcem, na jego rytmikę duży wpływ mają rymy o wyjątkowym ułożeniu, łączące w sobie wszystkie trzy układy, parzysty, krzyżowy i okalający: abaabba cdcdc.
Warstwa stylistyczna wiersza składa się z wielu środków, takich jak: porównania („Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje”; „Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje”), epitety („złotą blachę”; „ziarna złotego”), metafory („Snuć miłość”; „moc przyrodzenia”), anafora („A potem będzie moc twa, jako moc”) oraz przerzutnie („gdy się kuje / Z ziarna złotego”; „jak nurtuje / Źródło pod ziemią”). Dużą rolę odgrywa w utworze odgrywa instrumentacja zgłoskowa, czyli nagromadzenie spółgłosek syczących i szumiących („Z ziarna złotego”; „moc Stwórcy stworzenia”). Środkiem stylistycznym, który organizuje cały utwór jest wyliczenie. W obu zwrotkach wymieniane są kolejne cechy i przymioty bezpośrednio związane z miłością („Lać ją […] / Rozwijać ją […] / puszczać ją […] / wiać nią”; „moc przyrodzenia […] / moc żywiołów […] / moc krzewienia [...] moc aniołów […] / moc Stwórcy stworzenia”).
Wiersz „Snuć miłość” stanowi głęboką refleksję nad miłością. Podmiot liryczny stara się zdefiniować, opisać i zrozumieć to uczucie. W pierwszej części utworu całkowicie skupia się na samej naturze miłości. Na samym początku przypominać ma ona nić snutą przez jedwabnika w swoim kokonie. Uczucie to rodzi się w ludzkim sercu i to właśnie w nim miłość rozpoczyna swoją drogę. Miłość staje się podobna do wody, a serce do źródła, z którego się wydobywa.
Podmiot liryczny przyrównuje niezwykłe uczucie także do cennego złota, z którego wykuwa się piękne, ale też użyteczne przedmioty. Tym samym podkreśla jej wartość, ale i piękno. Miłość porównana zostaje do drogiego kruszca, który już sam w sobie jest wyjątkowy, a gdy zostanie poddany obróbce, stanie się jeszcze solidniejszy.
Podmiot po raz kolejny posługuje się symboliką źródła, jednak tym razem podziemnego. Zwraca tym samym uwagę na ogromne zło, które pokonać można jedynie miłością. Do człowieka, który zboczył z dobrej drogi, można dotrzeć jedynie dzięki temu uczuciu. Miłość nie jest jednak zarezerwowana wyłącznie dla ludzi. Pozwala również dążyć ku Bogu i świętości. W drodze do zbawienia niezbędne jest kierowanie się właśnie nią.
Osoba mówiąca w wierszu zauważa ponadto, że miłość powinna być bezwarunkowa, podobna do uczucia, jakim matka darzy swoje dziecko. Niezależnie od tego, kto zostaje nią obdarzony, powinien być traktowany z należytym szacunkiem oraz czułością. Ważniejszy od fizycznego jest bowiem duchowy wymiar miłości oraz idące za nim obowiązki względem drugiej osoby: o ukochanego człowieka należy dbać, opiekować się nim. Ukazana przez podmiot miłość jawi się więc jako wyjątkowe uczucie. Miłość według osoby mówiącej w tekście pomaga eksponować dobre cechy, podkreślać prawdziwą naturę człowieka.
W drugiej, krótszej części utworu, podmiot pochyla się nad rolą miłości w życiu człowieka. Osoba mówiąca dostrzega, że tytułowe uczucie ma wyjątkową moc, która ujawnia się na wielu płaszczyznach. Podmiot dzieli też miłość na różne typy, które pojawiają się na kolejnych etapach życia. Najpierw miłość jest czymś w rodzaju siły naturalnej, która wypływa wprost z natury człowieka, otrzymywana jest podczas narodzin. Miłość ta zamienia się następnie w „moc żywiołów”. Określenie, którym posługuje się podmiot liryczny można nazwać miłością romantyczną, charakterystyczną zwłaszcza dla okresu młodości.
W następnym wersie pojawia się z kolei trzeci typ miłości. „Moc żywiołów” wraz z wiekiem przeistaczać miałaby się w nieco dojrzalszą „moc krzewienia”, w której najważniejsza staje się zdolność tworzenia, kreowania.
Na samym końcu podmiot wymienia ostatni, najważniejszy typ miłości, który zostaje określony jako „moc aniołów”, pozwalająca upodobnić się do miłości Boga. Mowa w tym wersie o samej: „mocy Stwórcy stworzenia”. Taka moc, którą człowiek czerpie z miłości pomaga dążyć mu do samodoskonalenia, a także podążać śladami samego Boga, czyli zmieniać świat w lepsze miejsce. Taka miłość daje doskonały przykład postępowania, a zarazem zwraca uwagę, że ludzie są w stanie kreować świat.
Aktualizacja: 2025-03-19 11:05:05.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.