Utwór Ignacego Krasickiego „Wilczki” przedstawia prostą sytuację w rodzinie wilków. Jest to jedynie punkt wyjścia do refleksji na temat sprzeczek i sporów, które nie przynoszą niczego dobrego. Niezgoda i podziały zawsze szkodzą, a nawet mogą wpędzić w kłopoty.
Poeta posłużył się formą bajki narracyjnej. Jest to utwór wierszowany, przypominający swoją budową nowelę. Posiada krótką i łatwą do przyswojenia fabułę. Jest to forma bardziej rozbudowana, niż bajka epigramatyczna. Poeta nie zastosował podziału na strofy, bajka składa się z dwudziestu dwóch wersów o różnej liczbie sylab. Pojawiają się rymy parzyste.
O wydarzeniach opowiada trzecioosobowy, wszechwiedzący narrator. W bajce występuje czwórka bohaterów: wilczyca oraz trójka jej dzieci. Narrator cytuje ich wypowiedzi, pojawiają się elementy dialogu. Za pomocą masek zwierzęcych poeta ukazał zachowania, które są typowe dla ludzi.
Zastosowano personifikacje, wilki mają zdolność mówienia. Rozmowa bohaterów jest pełna emocji, obecne są wykrzyknienia („Ja rzadki!”, „Ja gładki!”, „Ja taki jak i pani matka!”, „Same w lesie wadzicie się!”) oraz pytania retoryczne („Wiecie, kto nie zbłądzi?”). Pojawiają się też epitety („pstry jeden, czarny drugi, a bury najmniejszy”, „miłe dzieci”). Na rytm wiersza mają wpływ przerzutnie oraz anafory, kilka wersów rozpoczyna się od słowa „mówił”.
Bajka przedstawia zwyczajną sprzeczkę między rodzeństwem. Trzy wilczki, pozostawione bez opieki matki, zaczęły kłócić się, który z nich jest najpiękniejszy. Dźwięki kłótni zaalarmowały wilczycę, która natychmiast wróciła, aby sprawdzić, co dzieje się z jej dziećmi.
Po wysłuchaniu wilczków, matka postanowiła je zganić. Kolor futra nie jest najważniejszą kwestią dla zwierzęcia, nie przystoi, aby rodzeństwo kłóciło się o taką błahostkę. Wilczyca uświadomiła swoim dzieciom, że gdy były same w lesie, powinny na siebie uważać, zamiast tracić czas na kłótnie. W końcu w każdej chwili mógł pojawić się myśliwy i wykorzystać ich nieuwagę. Gdyby tak się stało, urodę ich futra mógłby docenić wyłącznie, oprawiający je ze skóry, kuśnierz.
Sytuację, która miała miejsce wśród wilczków, można przełożyć na świat ludzi. Wiele osób, zwłaszcza młodych, nadmiernie skupia się na wyglądzie. Uroda nie powinna znajdować się dla nikogo na pierwszym miejscu, ponieważ łatwo można popaść w próżność i zatracić się w dbaniu o siebie oraz zdobywaniu dóbr materialnych. W rzeczywistości, najważniejsze są relacje z innymi. Wilczki powinny żyć w zgodzie, aby wspólnie chronić się przed niebezpieczeństwem.
Podobnie jest z ludźmi, nikt nie został stworzony do życia w samotności. Bajka ukazuje też zgubne działanie kłótni. Na sporze między wilczkami mógł skorzystać myśliwy, który z łatwością zastrzeliłby pogrążone w dyskusji zwierzęta. Była to sytuacja korzystna także dla kuśnierza, który zarabia szyjąc futra. Okazuje się więc, że powiedzenie „gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta” jest jak najbardziej trafne. Podobnie jest w świecie ludzi. Przebiegłe osoby potrafią wykorzystać cudze konflikty, aby zyskać poparcie i osiągnąć swój cel.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.