Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku znajduje się w Ewangelii świętego Mateusza (7, 24-29) oraz Ewangelii świętego Łukasza (6, 46-49), w Nowym Testamencie pod nazwą „Dobra lub zła budowla”. Porusza temat różnych postaw ludzi i ich stosunku wobec wiary. Zwraca uwagę na to, że człowiek powinien budować swoje życie oraz relację ze Stwórcą na trwałych fundamentach Słowa Bożego.
Któregoś razu podczas nauczania Jezus porównał wiernych jego słowu ludzi do roztropnego człowieka, który wybudował sobie dom. Osadził fundament głęboko w ziemi i zbudował go na twardej skale. Choć przyszły ulewne deszcze, wezbrały rwące potoki i zerwał się porywisty wicher, nie dały rady go choćby ruszyć, bo był mocno i solidnie usadzony.
Następne przywołał postać innego, nierozsądnego człowieka, który również wybudował dom, ale na piasku, bez dobrego fundamentu. Tym razem jednak zarówno deszcz, wezbrane potoki jak i wichry szybko go pokonały. Zburzyły konstrukcję, powodując jej wielki i spektakularny upadek.
Chrystus do tej budowli porównał osoby, które, choć słuchały jego słów, nie wypełniały ich. Słowa te zrobiły wielkie wrażenie na słuchaczach, którzy uznali, że naucza ich właśnie ten, który prawdziwie ma władzę.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku obrazuje dwie zupełnie różne postawy wobec wiary oraz wartości, którymi kierują się w życiu ludzie. Za pomocą prostych przykładów Jezus tłumaczy ludziom, do czego prowadzi ich postępowanie, zarówno to właściwe, jak i to niewłaściwe.
Chrystus przywołuje postaci dwóch skrajnie różnych budowniczych, którzy budują swoje domy w całkowicie inny od siebie sposób. Jeden z nich niezwykle starannie przykłada się do tego przedsięwzięcia. Wznosi budowlę na solidnym fundamencie – skale. Kopie pod niego głęboki dół, aby móc osadzić podstawę domu jak najbardziej stabilnie. Nie chce, aby niesprzyjająca pogoda zniszczyła jego dzieło. Osiąga ten cel, bowiem zarówno deszcze, powodzie jak i wichry nie są w stanie go ruszyć. To dzięki odpowiednim, głęboko usytuowanym fundamentom dom wytrzymuje chwile trudnej próby.
Podobnie jest z pobożnymi ludźmi, którzy całe swoje życie opierają na wierze. Ich skałą jest gorliwie pielęgnowana od najmłodszych lat miłość do Boga, a odpowiednio przygotowanym gruntem – otwarte na Chrystusowe nauki serce. Słowo Boże jest sensem ich całego bytu. Nie tylko z uwagą go słuchają, ale również się do niego stosują. Nic nie jest w stanie zmienić tej postawy. Choć cały czas muszą mierzyć z trudami życia, symbolizowanymi przez destrukcyjne warunki atmosferyczne, nie powodują one załamania, a jeszcze bardziej umacniają ich wiarę. Kierują się przykazaniami i przestrzegają Boskich praw nawet wtedy, gdy jest to szczególnie trudne. Zawierzają wszystkie swoje troski Bogu i to Jemu jedynie ufają.
Drugi budowniczy zaś kieruje się całkowicie innymi priorytetami. Nie myśli o tym, co przyniesie przyszłość. Zamiast dobrze przygotować grunt i solidny fundament, stawia dom na piasku, przez co konstrukcja nie jest do końca wytrzymała. Podczas słonecznych, bezwietrznych dni nic się z nią nie dzieje i wydaje się, że ona także przetrwa długie lata, jednak kiedy nadchodzą ulewne deszcze, powodzie czy porywiste wiatry, budowla nie wytrzymuje tak trudnej próby i upada z wielkim hukiem.
Jest to wymowna metafora ludzi, którzy, choć z początku słuchają Bożego Słowa i nawet próbują według niego żyć, nie wytrzymują w tym postanowieniu zbyt długo. Ich wiara okazuje się być jedynie powierzchowna i niezwykle łatwa do złamania. W chwilach dostatku czy beztroski wygląda ona na z pozoru silną, jednak gdy tylko przed człowiekiem pojawiają się pierwsze trudności, jest ona weryfikowana. Przegrywa z grzechem, pokusami, ale też problemami życia codziennego. Schodzi na drugi plan, a zamiast pomagać przetrwać czas próby, zdaje się zawadzać.
Tacy ludzie nie są w stanie całkiem zgłębić Chrystusowej nauki. Nie posiadają stabilnego, głębokiego fundamentu, mają zbyt płytkie serce, by móc pojąć moc Słowa Bożego. Ich miłość do Boga opiera się na metaforycznym piasku, który łatwo zdmuchnąć, burząc tym samym pozorną wiarę. Mimo iż bardzo często sami siebie uważają za wiernych, ich pobożność opiera się jedynie na słuchaniu Słowa, którego nie rozumieją i nie potrafią w pełni zastosować. Taka postawa jest niewłaściwa. Powinni oni zupełnie przewartościować swoje życie, aby całkiem go nie zmarnować.
Parabola ta ma również bardzo ważne znaczenie w kontekście ziemskiej działalności Jezusa. Została ona przytoczona jako podsumowanie kazania na górze, podczas którego tłumaczył on wiernym słuchaczom wiele bardzo istotnych aspektów wiary. Obrazuje ona to, że nawet za życia Chrystusa wiele osób, które go gorliwie słuchało, nie podążało w pełni za jego nauką. Mimo iż Boży Syn bardzo dokładnie wyjaśniał to, w jaki sposób winni postępować prawdziwi wierni, nie wszyscy chcieli się tego podejmować. Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku stanowi więc niejako konkluzję tego, w jaki sposób powinni zachowywać się prawdziwi chrześcijaninie. Ich całe życie ma świadczyć o tym, że są uczniami Jezusa, a wiara powinna opierać się na solidnym fundamencie Słowa Bożego.
W przypowieści zostają przedstawione dwie postawy ludzi chcących zbudować sobie schronienie. Zarówno charaktery budowniczych, jak i ich domy, znacznie się od siebie różnią, choćby samym planem i użytymi do budowy materiałami.
Pierwsza budowla, postawiona przez roztropnego, racjonalnego mężczyznę, ma mocny fundament, usadzony głęboko w podłożu. Jest zbudowana na skale, ma solidną konstrukcję, dlatego nie rusza jej deszcz, powódź, a nawet wichura. Opiera się żywiołom, dając bezpieczne schronienie człowiekowi, który ją wybudował i jego rodzinie. Przetrwa wiele lat, niczym niewzruszona i nieuszkodzona.
Z kolei drugi dom jest zupełnie inny. Został wzniesiony przez lekkoducha, człowieka zupełnie niemyślącego o przyszłości i zagrożeniach wynikających choćby z niekorzystnej pogody czy upływu czasu. Jego budowla nie ma dobrego fundamentu, a grunt nie został pod nią odpowiednio przygotowany. Zbudowano ją na piasku, w pośpiechu i bez dobrego planu. Szybko poddaje się ona żywiołom, które doszczętnie ją niszczą. Cała praca mężczyzny idzie na marne. Dom ulega ogromnemu upadkowi, już nic go nie uratuje. Ściany się kruszą, podmyta podłoga utrudnia poruszanie, a drzwi i okna zupełnie nie chronią przed zimnem. W końcu staje się on zupełnie niezdatną do zamieszkania ruiną, tym samym nie spełniając swojej podstawowej funkcji.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku tłumaczy, jak powinno się postępować w życiu, obrazując to na przykładzie dwóch osób, które wybudowały sobie domy, a ich sposób wykonania zupełnie się różni. Zbudowana na skale budowla symbolizuje ludzi słuchających uważnie Słowa Bożego i wypełniających je – ich życie opiera się na fundamencie wiary, która jest twarda i wytrzymała niczym skała. Z kolei osoby, które słuchają, ale nie wypełniają nauk Chrystusa, są podobne do człowieka, który wybudował swój dom na piasku, przez co szybko on runął, gdy tylko nastały niesprzyjające warunki, nie przetrwawszy próby czasu.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.