Oddźwięki – interpretacja

Charles Baudelaire oraz J. A. Rimbaud to poeci żyjący w XIX wiecznej Francji razem z Verlaine stworzyli podwaliny symbolizmu oraz dekadentyzmu, który objawiał się przede wszystkim w buncie obyczajowym i artystycznym. Kontrowersyjne treści ich dzieł, jak i skandalizujący tryb życia przyczynił się do powstania mitu „poety przeklętego”, do którego grona zaliczano tychże artystów. „Oddźwięki” pochodzą z tomiku „Kwiaty zła” wydanego w 1857 roku.

Wiersz jest opisem natury przyjaznej człowiekowi, autor przez porównanie do świątyni sakralizacją ją i wszystko co jest jej dziełem. Personifikacja słupów, jest próbą przybliżenia ludzi do natury, gdyż ich życie jest nierozerwalnie z nią połączone. Jednak z drugiej strony epitet „oddalone echa” w pewien sposób dystansuje naturę, sprawiając, iż tak naprawdę sprawia ona wrażenie mistycznej i nieosiągalnej, jej doskonałość wyrażona jest przez słowo „chóry” będące symbolem jedności i synchronizacji. Różnorodność tego świata autor obrazuje przez użycie kontrastującego zestawienia nocy i światłości czyli dnia, z kolei jego wielkość trafnie opisują epitety takie jak: „głęboka jedność” czy „otchłań nocy”. Pomimo oddalenia człowiek dzięki swoim zmysłom jest w stanie skontaktować się z naturą.

Cechą liryki Baudelaire’a jest znakomite kontrastowanie dowodem może być przedostatnia strofa „Oddźwięków”, która zbudowana na tej właśnie zasadzie. Opis aromatów: „bogatych i zepsutych” oddaje złożoność i bogactwo tego świata. Podkreśla to także użycie synestezji: „ aromaty [ ] dźwięczne i niby łąki zielone [ ] silne, tryumfalne”. Porównanie aromatów do świeżości ciał dziecinnych ma na celu uwidocznienie ich niewinności, czystości. Ostatnia strofa wiersza to zestawienie piękna i brzydoty, które wg dekadentów zgodnie z hasłem „sztuka dla sztuki” tworzą obraz prawdziwego świata.

Kolejnym utworem jest wiersz J. A. Rimbauda pt.„Samogłoski”. Podmiot liryczny nadaje barwy literom (A czarną, E białą, I, czerwoną, U zieloną, O błękitną) jest to w pewien sposób analiza pozarozumowej siły języka oraz faktu, iż samogłoski wpływają na znaczenie słów.

Wiersz oparty jest na wolnych skojarzeniach, które dzięki specyficznemu zestawieniu uwidaczniają kontrast pomiędzy sobą np. tajemniczość i piękno w metaforze „mroku zaszytego w zatokę” połączone jest z wątpliwego uroku lotem muchy „nad kupą gnoju”. Każdy kolor posiada taką właściwość co sprawia, iż barwy nabierają nieznanych dotąd znaczeń, często zdawałoby się, iż estetycznie sprzecznych ze sobą lecz tak naprawdę współgrających. Autor posłużył się także synestezją oraz impresjonizmem („śnieżny blask namiotów”, „opalowa gra mórz”, „purpurowe rozkwity”) odcienie barw oddają w ten sposób wrażenia zmysłowe i wyjątkowy nastrój („spokój pastwiska”). Wszystkie wersy ostatniej strofy jakby anaforycznie rozpoczynają się literą „O”, którą opisuje kolor błękitny, będący symbolem Nieba, Aniołów i Boga. Wiersz kończy się anaforą do Omegi (ostatniej litery alfabetu greckiego)- symbolu mądrości, która jednocześnie jest przymiotem Boga. Ostatnie zdanie podkreślone jest wykrzyknieniem nadającym powagi i wzniosłości.

Przeczytaj także: Padlina interpretacja

Aktualizacja: 2024-06-25 19:01:01.

Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.