„Dzwony” to jedna z baśni autorstwa Hansa Christiana Andersena. Po raz pierwszy wydano ją w roku 1845 i opowiada ona o dźwięku tajemniczego dzwonu rozbrzmiewającego w pewnym mieście.
Spis treści
W pewnym mieście wciąż rozlegał się tajemniczy dźwięk dzwonu, a mieszkańcy poszukiwali jego źródła w lesie, ale bez powodzenia. Pewnego dnia grupa konfirmatów również wyruszyła na poszukiwania, ale część osób stopniowo odłączała się od nich, aż wreszcie został sam królewicz. Po pewnym czasie dołączył do niego ubogi chłopiec, który wcześniej musiał zwrócić pożyczony strój. Rozdzielili się oni, a po wędrówce w lesie weszli na pewien szczyt, gdzie zrozumieli, że natura jest jak kościół, w którym rozbrzmiewa niewidzialny dzwon.
Wieczorem w wielkim mieście rozbrzmiewa dźwięk podobny do bicia kościelnego dzwonu. Oznajmia on zachód słońca. Poza miastem dźwięk ten słychać jeszcze lepiej. Wydaje się, że dochodzi z kościoła stojącego w głębi lasu. Ludzie pragną go odnaleźć, idą bogaci i biedni, ale droga jest długa i męcząca. Zatrzymują się przy wierzbach na skraju lasu. Tam namiot rozkłada cukiernik z miasta, a nad nim wiesza smołowany dzwon bez serca.
Trzy osoby twierdziły, że doszły do końca lasu, a tam ten dźwięk brzmiał jakby dochodził z miasta. Cesarz chce przyznać tytuł „Światowego Dzwonnika” temu, komu uda się znaleźć źródło dźwięku, ale zjawiła się tylko osoba, która mówiła, że to dźwięk sowy bijącej głową w pusty pień.
W dniu konfirmacji pastor wygłosił kazanie, a konfirmaci wzruszeni wychodzą za miasto i słyszą w lesie dzwon. Wszyscy chcą tam iść, tylko trójka odmawia: dziewczyna, która chce przymierzyć suknię balową, jeden chłopiec musi oddać pożyczony strój, a drugi nie chodzi nigdzie bez zgody rodziców, chociaż jest dorosły.
Inni radośnie ruszają w drogę. Najmłodsza dwójka męczy się i wraca do miasta, dwie dziewczynki zatrzymują się, by uwić wianki. Inni docierają do cukierni i zaczynają wątpić w istnienie dzwonu.
Nagle w lesie rozbrzmiewa piękny i uroczysty dźwięk dzwonu, więc kilka osób idzie dalej. Gęsty las utrudnia wędrówkę, a dziewczęta boją się o swoje ubrania. Jeden z bierzmowanych próbuje nasłuchiwać dźwięków przy ziemi i zostaje sam. Pozostali trafiają do domku z gałęzi i kory, gdzie rośnie też jabłoń i kwitną róże. Na jego ścianie wisi mały dzwonek. Wszyscy myślą, że znaleźli swój dzwon, wątpi w to tylko jeden chłopiec.
Chłopiec ten to syn królewski. Uważa, że słyszany dźwięk był o wiele potężniejszy niż ten dzwonek. Wyrusza on zatem sam w dalszą podróż, a dźwięk i samotność dogłębnie go poruszają.
Po drodze spotyka on biednego chłopca w drewniakach i za małej kurtce. Okazuje się, że to ten, który wcześniej nie mógł nigdzie iść, bo zwracał pożyczony strój. Teraz nosił własne, nędzne ubranie i ruszył za dźwiękiem dzwonu. Królewicz proponuje wspólną wędrówkę, ale chłopiec uważa, że trzeba ruszyć w inną stronę. Rozdzielają się zatem i każdy idzie własną drogą, a królewicz planuje odnaleźć dzwon nawet na końcu świata.
Z królewicza śmieją się małpy na drzewach, w lesie rosną zaś niezwykłe rośliny i jest wiele różnych zwierząt. Wraz z zachodem słońca królewicz traci nadzieję na znalezienie dzwonu, zatem postanawia zobaczyć zachód słońca. Wspina się zatem na skały, widzi piękne niebo i morze. Przychodzi ubogi chłopiec i razem z królewiczem trzymają się za ręce i podziwiają naturę, która jest jak jeden wielki kościół, w którym rozbrzmiewa niewidzialny dzwon.
Aktualizacja: 2025-11-28 16:21:01.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.