Dzieje bohaterów „Wyspy” splatają się w czasie nagłego odcięcia Islandii od reszty świata: to powieść o przetrwaniu, odpowiedzialności i cenie „samowystarczalności”. Każda postać niesie własny punkt widzenia – prywatny dramat staje się lustrem dla przemian społecznych.
Spis treści
Jedna postać w dwóch odsłonach: najpierw dziennikarz, a potem pustelnik, mieszkający w domu nazywanym „Głód”. Jest byłym partnerem Maríi. Po utracie łączności ze światem pomaga legitymizować stan wyjątkowy i program samowystarczalności, ale odkrycie raportu o realnej „pojemności żywnościowej” kraju kruszy jego wiarę we wiarę oraz prowadzi do buntu. Postanawia zamieszkać na odległym fiordzie, który prowadzi surową kronikę końca: porody jagniąt, pogodę, strach, głód. W „Głodzie” najpierw mieszka sam, otoczony tylko zwierzętami, a później zaczyna opiekować się przybyłymi tam dziećmi i uczyć je pracy. Hjalti przechodzi przemianę z człowieka słuchającego władzy w myślącego samodzielnie.
Skrzypaczka i samotna matka. Przeżywa katastrofę w Harfie i upadek dotychczasowego ładu, walczy z ubóstwem, wstydem i własnymi nałogami, ponieważ początkowo ucieka w alkohol. Robi wszystko, aby ocalić dzieci, szuka ratunku we wspólnocie Słoneczna Wyspa, chce odnaleźć córkę Margret, która uciekła z domu. Możliwe, że opuszcza Islandię na statku razem z synem, lecz Hjalti nie jest pewny, czy widział ich w tłumie.
Córka Maríi, która przyjmuje nowe imię, by odciąć się od dawnego życia. Przechodzi brutalną inicjację: dołącza do dzieci mieszkających w centrum handlowym, gdzie musi szybko dorosnąć, otoczona przemocą i walką o przetrwanie. Znajduje schronienie w Głodzie, dzięki mapie, którą jej matka ukryła w skrzypcach.
Młodszy brat Margret. Trafia do obozu dla obcokrajowców, ponieważ jego ojciec był Norwegiem. Tylko z tego powodu, strażnicy odmawiają jego wypuszczenia.
Lekarz i brat Hjaltiego – uosabia etos służby w epoce coraz mniejszych możliwości medycyny. Przyjmując porody, opiekując się niemowlętami, widzi powrót dziewiętnastowiecznych chorób, brak znieczulenia i leków.
Pogrąża się w apatii, nie radzi sobie z nową sytuacją. Ulgę przynosi jej jedynie gromadzenie zapasów.
Minister, zaczyna pełni funkcję premiera. Robi wszystko, aby zapanować nad nową sytuacją. Szerzy propagandę, żeby islandzkie społeczeństwo nie wiedziało, jak trudna jest sytuacja. Jej prywatną stronę pokazuje romans z Hjtaltim oraz ciąża, motywująca ją do stworzenia nowego, bezpiecznego świata.
Ekonomista i główny twórca programu samowystarczalnej Islandii. Pomaga Elin w szerzeniu propagandy, mającej dawać ludziom nadzieję.
Dziennikarka – sumienie redakcji, przeciwniczka propagandy. Upomina się o prawdę o protestach, krytykuje celebrycko-państwowe „święta zimy” i ostrzega przed testowaniem społecznych granic. Jej zwolnienie z pracy pokazuje realną cenę niezależności.
Przyjaciółka Maríi, pomaga jej w opiece nad dziećmi.
Lider spółdzielni „Słoneczna Wyspa”. Łączy organizację pracy z edukacją i kulturą; próbuje zbudować równą i sprawiedliwą mikrospołeczność. Ponosi konsekwencje swojej uczciwości, zostaje pobity, a być może zamordowany przez przedstawicieli oddziałów ratunkowych.
Charyzmatyczny przywódca młodocianej bandy z centrum handlowego – obiecuje jedzenie i „rodzinę” w zamian za lojalność. Mara zostaje jego kochanką, jednak poznaje jego prawdziwe oblicze. Hrafn traktuje kobiety przedmiotowo oraz za wszelką cenę zawiera układy z oddziałami ratunkowymi.
Rówieśniczka Mary, która zarazem ostrzega i wspiera. Widzi toksyczność relacji z Hrafnem, pilnuje młodszego Hrolfura, współorganizuje opór i ucieczki. Jej trzeźwość i solidarność tworzą kobiece podziemie w świecie zdominowanym przez przemoc.
Najmłodszy w grupie, brat Johanny, symbol bezbronności dzieci. Doświadcza upokorzeń, ale pozostaje kimś, kogo starsze dziewczyny za wszelką cenę chronią. To dzięki niemu widać, że „Zamek Dzieci” to nie przygoda, lecz obóz przetrwania. Trafia do „Głodu” razem z Margret i Johanną.
Dzieci, które trafiają do „Głodu” z Margret, mieszkańcy „Zamku Dzieci”.
Wierna przewodniczka i strażniczka „Głodu”. Ostrzega Hjaltiego przed intruzami.
Była dyrektor Harfy, która podważa oficjalny raport po katastrofie. Jej głos rozsadza jedyną narrację – wskazuje na pominięte ślady oraz teorię o ładunku w fortepianie. To przykład oporu wobec „zbyt wygodnej” prawdy.
Twarz przemocy instytucjonalnej w Centrum Turystycznym. Zarządza ludzkimi losami „według pochodzenia”, a jego decyzje rozdzielają rodziny. Zgadza się na wypuszczenie Maríi, ale już nie jej syna, ponieważ ma ojca obcokrajowca.
Lider opozycyjnej Unii Wyborców. Aresztowany i nazwany „wrogiem ustroju”.
Artysta na usługach państwowej telewizji; twarz plenerowych spektakli jedności. Jego występy badają granice społecznej uległości – rozrywkowa fasada kryje testowanie posłuszeństwa. Ujawnia, jak kultura może stać się narzędziem władzy.
Biochemiczka, której wiedza o diecie i chorobach dziedzicznych przeczy propagandowej pogodzie ducha. Jej głos przypomina, że historia zdrowia jest historią dostępu do składników i wymiany handlowej. Naukowa prawda okazuje się „zbyt mało mobilizująca” zdaniem Elin i Maniego.
Ludzie z redakcji i otoczenia Hjaltiego. Bjarki i fotograf Einar widzą grabież żywności pod przykrywką „ratunku”, Oskar towarzyszy Hjaltiemu do Centrum Turystycznego.
Sąsiadka, która oddaje Marze skrzypce. Ten gest, drobny i dyskretny, otwiera drogę do mapy i do „Głodu”. Thorny przypomina, że ocalałe więzi sąsiedzkie bywają ważniejsze niż odgórne programy.
Aktualizacja: 2025-10-02 20:16:06.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.