Bracia Lwie Serce, czyli tytułowi bohaterowie powieści Astrid Lindgren to wyjątkowa para rodzeństwa. Nie tylko w niezwykły sposób byli do siebie przywiązani i dbali o podtrzymanie tej więzi, ale także łączyło ich coś zupełnie magicznego i silnego. Silniejszego niż śmierć i wędrówka po różnych wymiarach, chłopcy potrafili się odnaleźć bez względu na wszystko.
Pierwszą sytuacją, na którą warto zwrócić uwagę, jeśli rozmawiamy o specyficznej relacji pomiędzy Jonatanem i Karolem, jest czas, kiedy obaj jeszcze żyli w najbardziej realnym wymiarze. Wówczas, kiedy Karol śmiertelnie zachorował i wiadomym było, że jego dni na ziemi są policzone, to właśnie Jonatan trwał przy nim i dużo z nim rozmawiał. Kwestia nadciągającej śmierci jest trudna dla każdego człowieka, a co dopiero dla dziesięciolatka, który dopiero stanął u jego progu. Jonatan robił wszystko, by nieco ulżyć bratu psychicznie i opowiadał mu o fascynującej krainie, do której trafiają ludzie po śmierci. Przynajmniej w ten sposób mógł nieco pomóc bratu. Jego pomoc nabrała później bardziej realnego wymiaru, kiedy oddał własne życie za Karola w czasie pożaru. To zdecydowanie najwyższy gest poświęcenia.
Chłopcy spotkali się w niedługi czas później w Nangijali, magicznej krainie. Tam robili wszystko, by żyć wspólnie, jednak raz po raz rozłączały ich okoliczności. Raz była to podróż Jonatana w celu ratowania Orwara, drugi raz widmo kolejnego rozstania z powodu postępującego paraliżu starszego brata. Właśnie wówczas Karol postanowił odwdzięczyć się bratu i sam poświęcił swoje życie, by obaj mogli znaleźć się w kolejnym wymiarze, czyli Nangilimie. Zarówno więc Jonatan, jak i Karol byli zdolni do najwyższych poświęceń względem siebie, a to oznacza, że darzyli się największą braterską miłością, jaką tylko można sobie wyobrazić.
Zawsze gdy byli razem, udawało im się efektywnie współpracować. Niemal czytali sobie w myślach. Ufali sobie bezgranicznie, dlatego czuli się w swoim towarzystwie bezpiecznie i komfortowo, a to wpływało na to, że właściwie wszystko, czego podejmowali się wspólnie, kończyło się sukcesem. Był to niespotykany poziom porozumienia, nawet jak na osoby blisko ze sobą spokrewnione.
Mimo że to Jonatan jako pierwszy otrzymał przydomek Lwie Serce, to jednak obaj bracia na niego zasługiwali. Udowadniali to wielokrotnie. Byli wobec siebie lojalni i nie było dla nich na świecie (tym albo innych) nic ważniejszego ponadto, żeby drugi był bezpieczny. Dzisiaj już chyba rzadko myśli się w ten sposób o braterstwie. Myślę, że każdy powinien mieć w życiu kogoś tak bliskiego, komu mógłby zaufać do tego stopnia. Niekoniecznie musi to być biologiczne rodzeństwo, ale przyjaciel, który zawsze będzie z nami i zawsze będziemy mogli być pewni tego, że w trudnej i kryzysowej sytuacji wyciągnie ku nam pomocną dłoń. Każdy z nas zasługuje na kogoś, kto mógłby skoczyć za nas w przysłowiowy ogień i dla kogo my moglibyśmy zrobić to samo, ponieważ każda relacja jest wartościowa wyłącznie wtedy, kiedy jest prawdziwie wzajemna.
Aktualizacja: 2024-07-10 16:55:59.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.