Powieść J.R.R. Tolkiena Hobbit, czyli tam i z powrotem opowiada o fascynującej wyprawie drużyny krasnoludów i hobbita Bilbo Bagginsa do Samotnej Góry. Przygoda, chociaż ciekawa, była też pełna niebezpieczeństw. Jednym z nich była wędrówka przez Mroczną Puszczę. Właśnie tam wędrowcy mieli do czynienia z groźnymi pająkami, które były znacznie bardziej niebezpieczne niż te, które znamy z naszych domów.
Bilbo Baggins na własnej skórze doświadczył, jak groźne były pająki. Ich metodą było owijanie ofiary obrzydliwą nicią, z której po pewnym czasie nie były w stanie same się wydostać. W ten sposób polowały i zdobywały jedzenie. Pająki miały włochate nogi, wywołujące wstręt u ich ofiar. Potrafiły atakować również trucizną, często w ten sposób zabijały niewielkie muchy. Polowały jednak też na znacznie większe ofiary: nie zawahały się przed zaatakowaniem hobbita czy krasnoludów. Były krwiożercze i agresywne, choć brakowało im takiej inteligencji, jaką wyróżniały się inne istoty. Bilbo był w stanie pokonać pająka niewielkim mieczem, istota nie spodziewała się, że jej potencjalna ofiara będzie uzbrojona. Ranne, pająki krwawiły czarną krwią. Były jednak olbrzymich rozmiarów, dlatego nie tak łatwo było je pokonać.
Pajęcze sieci tworzyły czarne plamy w lesie, tak jakby w tych miejscach wciąż panowała noc. W gąszczu swoich nici czaiły się ogromne, szkaradne pająki, wywołujące wstręt, w każdym, kto je obserwował. Były w górze wśród gałęzi, wciąż polując na kolejne ofiary. Pająki umiały mówić, porozumiewały się przenikliwymi, skrzeczącymi i syczącymi głosami. Mimo wszystko Bilbo był w stanie w dużej mierze je zrozumieć, dlatego ich mowa nie mogła zbytnio różnić się od tej, którą porozumiewały się inne stworzenia.
Pająki były bezwzględne, spokojnie kalkulowały, czy lepiej od razu pożreć ofiarę, czy pozwolić jej jeszcze wisieć w kokonie z pajęczej sieci. Nie były wybredne, żywiły się różnego rodzaju istotami, nawet krasnoludami, choć narzekały na ich grubą skórę. Mimo swoich ogromnych rozmiarów, pająki miały swoje sposoby, aby sprawnie się poruszać. Przeskakiwały po długich niciach z jednej gałęzi na drugą. Czasem zdarzało im się jednak spadać, co wywoływało wesołość pozostałych pająków.
Istoty nie były lojalne nawet wobec siebie nawzajem. Jeden z nich, który został na straży ofiar, zamierzał rozpocząć ucztę, nie czekając na powrót pozostałych. W chwili zagrożenia, pająki uciekały, broniąc się przez snucie swoich sieci, mających powstrzymać przeciwnika. Łatwo wpadały we wściekłość, a tym, którzy się im narazili, groziły torturami. Nic więc dziwnego, że pająki nie cieszyły się szacunkiem ani sympatią innych istot. Nawet elfy, na co dzień zachowujące się godnie wobec swoich wrogów, nienawidziły ogromnych pająków i nie miały dla nich litości.
Pająki to przykład istot prymitywnych i żyjących właściwie wyłącznie, aby polować. Są przykładem zagrożenia, jakie czyhało na drużynę krasnoludów podczas wędrówki przez Mroczną Puszczę. Dzięki odwadze i oddaniu Bilba krasnoludom udało się jednak uciec z zastawionej przez pająki pułapki.
Aktualizacja: 2024-07-09 08:05:51.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.