Każde dziecko potrzebuje zabawy. Jest to naturalny sposób poznawania i oswajania świata, a także relaksu i spędzania wolnego czasu. Dziecko przez zabawę zajmuje myśli, uczy się, poznaje życie i ludzi dookoła siebie. Zdarzają się jednak sytuacje, w których ten element nie może być do końca i w poprawny sposób rozwijany. Taką sytuacją była na przykład II wojna światowa, o której opowiada Asiunia Joanny Papuzińskiej.
Główna bohaterka ma pięć lat i patrzy na wojnę z perspektywy dziecka, nie do końca rozumiejąc rozmiar terroru, który się wydarza wokół niej. Najważniejsza jest dla niej obecność bliskich, której też zostaje pozbawiona. W takich warunkach nie tylko trudno o zabawki dla dziecka, ale nawet o chęć samego dziecka do zabawy. Mimo wszystko Asiuni zdarzały się momenty, w których mogła się odrobinę "rozerwać", kiedy czuła się w miarę bezpiecznie. Było to na przykład w momencie pobytu u cioci Oli, która dbała o dziewczynkę jak o własną córkę i starała się nie tylko zapewnić jej wikt i opierunek, lecz także - na ile było to możliwe - odpowiednią dawkę zabawy. Nie była to zabawa w dzisiejszym tego słowa rozumieniu, Asiunia nie miałą mnóstwa lalek czy innych zabawek, ale okazuje się, że to nie przedmioty są w zabawie najważniejsze.
W zabawie dziecka najważniejsza jest wyobraźnia, zabawki jedynie pomagają jej pracować. Tak naprawdę można bawić się bez użycia żadnych przedmiotów, jeśli wyobraźnia dziecka pracuje wystarczająco dobrze, ponieważ wówczas może ono wymyślić sobie wszystko, co jest mu potrzebne do zabawy, jednocześnie ćwicząc swój umysł i wzmagając kreatywność. Można nawet zaryzykować tezę, że zabawki w pewien sposób ograniczają kreatywność, ponieważ sprawiają, że dziecko dużo mnie musi sobie wyobrazić samodzielnie.
Aktualizacja: 2024-05-02 15:33:59.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.