W powieści Joanny Papuzińskiej, pt. Asiunia, największe wrażenie zrobił na mnie kontrast pomiędzy wiekiem głównej bohaterki, a okrucieństwem świata i momentu dziejowego, w którym przyszło jej żyć. Dzieciństwo większości z nas kojarzy się z czasem beztroski, miłości, kiedy w bezpiecznych warunkach możemy poznawać świat, obłaskawiać go i uczyć się w nim funkcjonować.
Mało kto pamięta, że istniało wiele ludzi, których dzieciństwo przypadło choćby na czas II wojny światowej, tak jak miało to miejsce w przypadku Asiuni. Skłania to do refleksji na temat tego, jaki obraz świata może wykształcić w sobie człowiek, który w wieku pięciu lat narażony jest na utratę najbliższej rodziny, niepokój o losy ukochanych osób, widok nalotów i bombardowań, ciągły strach i niepokój.
Asiunia mimo wszystko radzi sobie, może ze względu na wrodzony hart ducha, może ze względu na niepełną świadomość tego, co dzieje się wokół niej. Tak czy inaczej postawa głównej bohaterki robi potężne wrażenie i w wielu miejscach wzrusza czytelnika do łez, ponieważ prowokuje wspomnienia z własnego dzieciństwa. Dzięki temu można docenić to, że wychowywało się w czasach spokoju i dostatku, oraz że mimo różnych niedogodności był to czas bezpieczeństwa.
Asiunia jest więc lekturą, która mimo niewielkiej objętości dosięga bardzo głębokich pokładów ludzkiej świadomości i sprawia, że czytelnik ma szansę docenić to, czego być może na co dzień aż tak często nie dostrzega. Warto w trudnych chwilach przypomnieć sobie losy bohaterki powieści Joanny Papuzińskiej, żeby uświadomić sobie, że być może nie jesteśmy w tak wielkich i głębokich tarapatach, jak nam się to wydawało wcześniej. Mamy bowiem zawsze pełną swobodę i wybór - to my decydujemy o tym, w którą stronę pokierujemy swoim życiem.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.