Autorką opracowania jest: Marta Grandke.

„Mistrz i Małgorzata” to powieść autorstwa rosyjskiego pisarza, Michaiła Bułhakowa. Autor przedstawia w niej wydarzenia, jakie następują po tym, gdy do Moskwy przybywa sam szatan ze swoją świtą, by urządzić tam wiosenny bal. Równocześnie opisywane są losy tytułowych Mistrza i Małgorzaty. Mistrz jest autorem powieści o Poncjuszu Piłacie, która pojawia się w dziele Bułhakowa, zatem w tekście występuje także kilka postaci biblijnych.

Poncjusz Piłat to jedna z najważniejszych biblijnych postaci, jakie pojawiają się w „Mistrzu i Małgorzacie”. Często pojawia się jako człowiek w białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika. To piąty procurator Judei, znany ze szczególnego okrucieństwa. To przed nim właśnie stoi zadanie określenia, jaki los spotka Jeszuę Ha-Nocri - Piłat ma wydać na niego wyrok. Namiestnik cesarski źle czuje się w miejscu, w którym jest zmuszony przebywać, nie rozumie mentalności jego mieszkańców. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że postawione Jeszui zarzuty nie były prawdziwe, ale i tak wydał na niego wyrok. Piłat nie sądził, by ten wędrujący filozof stał się prawdziwym zagrożeniem dla Rzymu. Uległ jednak wpływom swoich towarzyszy, którzy pragnęli skazać Jeszuę za bunt oraz podżeganie ludzi przeciwko panującej władzy. Filozof miał także obrażać jej majestat. Piłat obawiał się konsekwencji, jakie wyciągnąłby wobec niego cezar, zatem wolał skazać Jeszuę na śmierć.

Ostatecznie czytelnik widzi na koniec powieści samotnego Piłata, któremu towarzyszy jedynie jego wierny pies. Rozmyśla on wówczas nad tym, że historia zapamiętała go jako tchórza. Odbywa on też karę wiecznej udręki. Postać Piłata pokazuje, że tchórzostwo to także forma zła, jakiego może dopuścić się człowiek.

Jeszua Ha-Nocri to kolejny bohater powieści, którą stworzył Mistrz. Jest to oczywiście Jezus Nazarejczyk (Jeszua to po grecku Jezus, a po hebrajsku znaczy to „Bóg wybawia”, natomiast Ha-Nocri to po hebrajsku Nazarejczyk). W powieści Mistrza określany jest mianem wędrującego filozofa. Jego postać nie przypomina tej, jaką czytelnik może znać z lektury Biblii. Głosi on przekonania, że wszelka władza jest gwałtem na naturze ludzkiej i pewnego dnia nadejdą czasy, kiedy nie będzie już żadnych imperiów i cezarów, za co Piłat skazuje go na śmierć. 

Jeszua sprawia bardzo skromne wrażenie, które nie pasuje do postaci Syna Bożego. Gdy Piłat widzi go po raz pierwszy, to dostrzega, że to mężczyzna około trzydziestoletni, odziany w stary, podarty i błękitny chiton. Na jego głowie znajdował się przewiązany rzemykiem biały zwój. Na jego twarzy widniały ślady prześladowania i bicia, takie jak zaschnięta krew czy siniak pod okiem. Ręce miał związane za plecami. Pobito go za to, że nie zwracał się do prokuratora mianem hegemona.

Jeszua głosił innym ludziom filozofię miłości. Każdemu, kto zechciał go słuchać, przedstawiał swoje poglądy, mówiące o tym, że na świecie nie ma złych ludzi. Współczuł Piłatowi, gdy ten musiał go osądzić.

Juda z Kiriatu to jeden z uczniów Jeszui. Zdradził go za trzydzieści tetradrachm. Pracował w kantorze, a jego ogromną miłością były właśnie pieniądze. Opisywany jest jako przystojny młodzieniec o oliwkowej skórze i orlim nosie. Jego przyjaciółką jest Nisa, która też zdradza Judę, jak on zrobił to z Jeszuą. To jego donos spowodował, że Ha-Nocri został aresztowany i następnie stracony za obrazę cesarza Tyberiusza. Następnie Juda zostaje zamordowany w odwecie przez Afraniusza i jego służbę, przed czym próbuje go uratować sam Piłat.

Mateusz Lewita to uczeń Jeszui Ha-Nocri, bardzo przywiązany do swojego mistrza. Opisywany jest jako czarnobrody mężczyzna o oczach ropiejących od blasku słońca oraz bezsenności. Przybył na egzekucję Jeszui i miał też przy sobie nóż, którym chciał skrócić męki swojego mistrza przed ukrzyżowaniem, ale mu się to nie udało. Przez to czuje się wyjątkowo winny. Niegdyś był poborcą podatkowym, a potem stał się wyznawcą i uczniem Jeszui. Mężczyzna nosi brudny tallif. Zapisywał każde słowo, jakie padło z ust Jeszui. To on zabiera ze sobą ciało Jeszui po ukrzyżowaniu.


Przeczytaj także: Dialog z romantyzmem. Rozważ sposoby i funkcje nawiązywania do tradycji romantycznej w utworach późniejszych epok. W pracy odwołaj się do: Mistrza i Małgorzaty, utworów literackich z dwóch różnych epok i wybranego kontekstu.

Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.