„Dziewczynka z parku” to powieść Barbary Kosmowskiej, wydana w 2012 roku. Opowiada o śmierci bliskiej osoby, smutku, który z tego wynika, oraz konieczności radzenia sobie z żalem i przechodzenia przez żałobę. Główną bohaterką jest mała Andzia, która pół roku wcześniej straciła ojca. Musi odnaleźć się w tej trudnej sytuacji, nauczyć się żyć na nowo i nawiązać nowe relacje z mamą.
Andzia, uczennica drugiej lub trzeciej klasy szkoły podstawowej, jest przedstawiona jako dziecko przeżywające bardzo trudny okres w życiu. „Znałam dziewczynkę z parku, którą cieszyły własnoręcznie posadzone pelargonie i która zawsze zamykała furtkę w ogródku”. Pół roku wcześniej straciła ojca z powodu choroby, co sprawiło, że zmaga się ze smutkiem i żałobą („Od sześciu miesięcy nie odwiedzała nas nadzieja. Za to często zaglądał strach, który nie układał się do snu razem z nami”). Śmierć ojca wywarła na niej tak ogromny wpływ, że trudno jej odnaleźć się w codziennym życiu, które wcześniej było spokojne i bezpieczne.
Z powodu utraty taty, Andzia odsunęła się od innych dzieci i zamknęła się w sobie, ponieważ nie rozumieją one jej przeżyć. „Śmierć była jak niewidzialny szczur. Przecisnęła się przez szparę w drzwiach i została na zawsze.” Znajduje wsparcie jedynie w Jeremiaszu, który stara się ją zrozumieć i sam ma za sobą doświadczenia związane z cierpieniem z powodu choroby. Andzia, stając się outsiderką, musiała na nowo nauczyć się funkcjonować w grupie rówieśników.
Jej tata pracował ze zwierzętami, co sprawiło, że Andzia również je pokochała. „Wspominałam długie, sobotnie spacery po parku i tę chwilę, kiedy tata zdejmował plecak i wyciągał z niego kilka kromek chleba dla ptaków.” Wspólnie z ojcem odwiedzali wiele miejsc, gdzie obserwowali ptaki i ssaki, a ojciec uczył ją rozpoznawania gatunków i opowiadał o ich zwyczajach. Andzia dzieli się tą wiedzą z Jeremiaszem i dostrzega w kowaliku znak od zmarłego taty, z którym była bardzo związana.
Andzia musi także zmierzyć się z trudną relacją z mamą, która cierpi po stracie męża, najprawdopodobniej przechodząc epizod depresyjny i rzadko wstając z łóżka. „Mama zapomniała, jak pachnie powietrze w parku o tej porze roku.” Dziewczynka często czuje się bardziej dorosła niż jej mama i stara się sprawiać jej radość, utrzymując porządek w pokoju czy przynosząc ulubiony sernik do domu. Pomimo jej starań, pojawiają się konflikty, ponieważ Andzia opuszcza się w nauce i wraca za późno do domu. Szuka w matce wsparcia i powrotu do normalności, co okazuje się trudne i czasochłonne.
Andzia jest bardzo wrażliwą i odpowiedzialną dziewczynką, co widać, gdy Jeremiasz zaczyna chorować. „Nie bałam się tej choroby, nie bałam się szpitala ani lekarzy. Myślę, że po śmierci taty trudno już bać się czegokolwiek.” Przynosi mu zeszyty i pomaga nadrabiać zaległości w nauce, dzięki czemu Jeremiasz jest na bieżąco z materiałem i cieszy się jej towarzystwem. Z czasem Andzia przepracowuje swój smutek, a wraz z nadejściem wiosny zaczyna wracać do normalnego usposobienia, co sprawia, że zarówno ona, jak i jej mama stają się radośniejsze. „Mamo, wróciłaś! Naprawdę wróciłaś!” - „Zawsze byłam. Czasem tylko się gubiłam.”
Aktualizacja: 2024-08-16 20:49:10.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.