„Dziewczynka z parku” to powieść autorstwa Barbary Kosmowskiej, która została opublikowana w 2012 roku. Porusza ona zagadnienie śmierci bliskiej osoby, smutku, jakie ona powoduje oraz konieczności przepracowania swojego żalu oraz przejścia żałoby. Główną i tytułową bohaterką tej powieści jest mała Andzia, która pół roku wcześniej straciła swojego tatę. Musi ona odnaleźć się w tej trudnej sytuacji i nauczyć żyć na nowo oraz ułożyć swoje relacje z mamą.
Andzia jest jeszcze dzieckiem i uczęszcza do drugiej lub trzeciej klasy szkoły podstawowej. Czytelnik poznaje dziewczynkę w bardzo trudnym dla niej okresie, pół roku wcześniej straciła bowiem w wyniku choroby swojego ojca. Andzia przeżywa zatem smutek i żałobę, zatem nie przypomina też siebie ze spokojnych i bezpiecznych czasów przed stratą jednego z rodziców.
Śmierć taty sprawiła, że Andzia odsunęła się od innych dzieci i zamknęła w sobie, nie rozumieją one bowiem tego, przez co bohaterka przechodzi. Dopuszcza do siebie jedynie Jeremiasza, który stara się ją poznać i także doświadczył w swoim życiu cierpienia z powodu choroby. W ten sposób Andzia stała się swego rodzaju outsiderką i musiała nauczyć się od nowa funkcjonować w grupie rówieśników.
Ponieważ tata Andzi w swojej pracy zajmował się różnymi zwierzętami, dziewczynka także stała się ich miłośniczką. Z ojcem udawała się do wielu miejsc, gdzie wspólnie obserwowali ptaki i ssaki, a mężczyzna uczył córkę ich rozpoznawania oraz opowiadał o ich obyczajach. Tą wiedzą Andzia dzieli się potem z Jeremiaszem. W kowaliku upatruje też ona sygnału od swojego zmarłego ojca. Była bowiem do niego bardzo przywiązana.
Andzia zmaga się też z relacją ze swoją mama, która cierpi z powodu śmierci męża i najprawdopodobniej przeżywa epizod depresyjny i rzadko wychodzi z łóżka. Dziewczynka często czuje się doroślej niż jej opiekunka i próbuje sprawiać jej radość, na przykład utrzymując porządek w swoim pokoju czy przynosząc ulubiony sernik do domu. Jednocześnie pojawiają się konflikty między mamą a Andzią, bo tak opuszcza się w nauce i wraca za późno do domu. Córka szuka w matce oparcia i powrotu do normalności, co niestety nie przychodzi im szybko i łatwo.
Andzia jest bardzo wrażliwą i odpowiedzialną dziewczynką, co widać na przykład wtedy, gdy Jeremiasz zaczyna chorować. Andzia nosi mu zeszyty ze szkoły i pomaga nadrabiać zaległości w nauce. Dzięki niej Jeremiasz jest na bieżąco z materiałami i cieszy się też towarzystwem koleżanki podczas choroby. Z czasem sama Andzia przepracowuje także swój smutek i wraz z nadejściem wiosny zaczyna wracać do swojego normalnego usposobienia, tak samo jak jej mama i obie stają się radośniejsze.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.