Wielki Testament Fracoisa Villona to dzieło szalenie niezwykłe samo w sobie, a staje się tylko ciekawsze jeśli uświadomić sobie, że powstało jeszcze za czasów średniowiecza, w którym obowiązywały bardzo sztywne ramy religijne i obyczajowe tego, jak można było widzieć i opisywać świat. Villon jako pierwszy od tysiąca lat pokazał, że te ramy można przekraczać i to w sposób bardzo kontrowersyjny, lecz nie pozbawiony powabu i walorów estetycznych i artystycznych. Poeta zastosował w swoim dziele bowiem mieszankę zarówno stylu niskiego jak i wysokiego. Wszystkie te zabiegi miały swoje uzasadnienie.
Francois Villon był przedstawicielem nizin społecznych i właśnie z tej perspektywy widział i opisywał świat. Dlatego też w jego dziele pojawiają się obszerne fragmenty pisane stylem niskim, potocznym, zahaczającym nawet niekiedy o wulgarność. Autor opisuje swoje znajomości z różnego rodzaju rzezimieszkami, a przede wszystkim z damami lekkich obyczajów. Mają one swoje miejsce w tym wielkim dziele, niektóre z nich dopuszczone są do głosu i równie potocznym stylem wypowiadają się na temat życia i swoich przygód. Ich prawdy życiowe są inne niż średniowieczne uniwersalne prawdy religijne. Są dużo bardziej przyziemne, racjonalne. Styl niski obejmuje również wszystkie romanse VIllona, jego bójki, pojedynki czy marzenia. Trudno jest wyrwać się z takiego kręgu myśli autorowi przyzwyczajonemu do hulaszczego trybu życia, jednak wie, że mu to zrobić, ponieważ w innym wypadku nie zasłuży na zbawienie.
Dlatego też znajdują się w Wielkim Testamencie fragmenty pisane stylem wysokim. Są to przede wszystkim fragmenty opisujące wielki żal Villona za grzechy, jego prośby o przebaczenie tych, którym zawinił i któych skrzywdził oraz gorące prośby do Boga, by raczył po śmierci przyjąć go do swojego Królestwa. To również utwory innych osób, jak na przykłąd oda matki Villona do Matki Bożej, w której rodzicielka poety prosi o wstawiennictwo w jego sprawie u samego Jezusa Chrystusa. Dużo jest w tym dziele fragmentów pisanych stylem wysokim, bardzo finezyjnym i wyrafinowanym, co jeszcze bardziej podkreśla rangę Villona jako twórcy wszechstronnego, potrafiącego dostosować się do każdego rodzaju czytelnika.
Wielki Testament Francoisa Villona to pod względem stylistycznym dzieło bardzo synkretyczne. Trudno powiedzieć czy przeważa w nim styl niski czy wysoki, jednak pewne jest, że gdyby dominował tylko jeden z nich, dzieło to nie było by tak jaskrawe i barwne i pewnie nie wzbudzałoby do dzisiaj aż takich kontrowersji jakie rzeczywiście wzbudza.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.