Danuta Wawiłow to polska autorka, która zasłynęła głównie z literatury dziecięcej. Jednym z wierszy skierowanych do najmłodszych był utwór Szybko, który przedstawia dziecięce podejście do kwestii upływu czasu.
Wiersz ma budowę nieregularną, składa się z trzech o strof o różnej liczbie wersów oraz jednowersowego wtrącenia. Pojawiają się rymy parzyste.
Utwór należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej (chciałbym, mi nie wolno). Osoba mówiąca to mały chłopiec, który wyraża swój żal z powodu nieustannego pośpiechu, narzucanego przez dorosłych.
Wiersz jest napisany prostym, codziennym językiem, dostosowanym do wieku odbiorców. Pojawiają się jednak środki stylistyczne. Przede wszystkim są to powtórzenia, ponieważ autorka zastosowała nagromadzenie przysłówka szybko, który stał się również tytułem utworu (Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj!/Szybko, szybko, stygnie kawa!, Szybko, szybko, bez hałasu!/Szybko, szybko, nie ma czasu!). W wierszu obecne są też więc liczne anafory. Autorka zastosowała również wykrzyknienia, cała pierwsza strofa składa się z wykrzyknień (Szybko, światło gaś w łazience!/Szybko, tata na nas czeka!). Ten zabieg sprawia, że czytelnik odczuwa atmosferę nieustannego pośpiechu i nacisku ze strony rodziców. Na dynamikę wiersza wpływają również przerzutnie, czyli przeniesienie części zdania do kolejnego wersu (chciałbym przez kałuże/iść godzinę albo dłużej). Podmiot liryczny snuje rozważania na temat zasad, narzucanych przez dorosłych. Zastosowano więc również pytania retoryczne (Na nic nigdy nie ma czasu?, Chciałbym wszystko robić wolno, ale mi nie wolno?). Pojawia się tutaj gra słowna, poetka wykorzystała homonim, ponieważ wolno oznacza zarówno tempo, jak i pozwolenie od rodziców. Druga strofa ma formę rozbudowanego wyliczenia, kiedy podmiot liryczny wymienia swoje marzenia.
Pierwsza strofa ukazuje szybkość codziennego życia, która dla dziecka okazuje się przytłaczająca. Dziecko nie może o sobie decydować, dlatego musi dostosować się do tego, co każą mu robić rodzice. Codzienność jest wypełniona nakazami i poganianiem ze strony dorosłych.
Dni osoby mówiącej przypominają bieg, nieustanny pospiech i wykonywanie poleceń. Jest to zrozumiałe, ponieważ rodzice mają swoje zobowiązania, muszą zadbać, aby być wszędzie na czas, co dziecko nie zawsze rozumie. Wiersz ukazuje jednak również przygnębiającą prawdę na temat dorosłego życia: pędzimy do pracy, następnie z pracy do domu, musimy wywiązywać się z licznych obowiązków, aby zadbać o siebie i rodzinę. Wszędzie biegniemy, zamiast naprawdę żyć i delektować się chwilą. Brak tu czasu, aby zatrzymać się, rozejrzeć dookoła, docenić to, co już posiadamy oraz po prostu odpocząć.
Utwór pokazuje nasze codzienne przyzwyczajenia z perspektywy dziecka. Podmiot liryczny zdaje się rozczarowany, że rodzice poświęcają mu niewiele uwagi. Z jednej strony o niego dbają, ale z drugiej – rozmowa ogranicza się do pospieszania i prostych komunikatów. Wspólne śniadanie czy droga do szkoły nie są celebrowane, ponieważ nieustannie nie ma czasu i trzeba wszystko robić szybko, aby się nie spóźnić. Aby cieszyć się z obecności drugiej osoby, trzeba zwolnić tempo i naprawdę rozmawiać. To ukazuje, jak ważne jest zatrzymanie się i docenianie chwili, aby budować więzi z najbliższymi.
Druga część wiersza to wyraz dziecięcych pragnień – dni pełnych zabawy i wolności. To pragnienie beztroskich chwil, wolnych od gonitwy i nieustannego pouczania. Podmiot liryczny opisuje, jak wyglądałoby jego wymarzone życie. Chciałaby móc pozwolić sobie na odpoczynek, zabawę przez tyle czasu, ile chce. Jego marzenia mogą zrozumieć również dorośli, którzy pod maską powagi i odpowiedzialności, też często chcieliby pozwolić sobie na odrobinę luzu. Zwolnienie tempa jest nieodzowne dla utrzymania równowagi psychicznej i fizycznej, ale niestety często trudno wyrwać się z codziennego pośpiechu.
Rzeczywiste potrzeby podmiotu lirycznego nie są nadmiernie wygórowane. On pragnie prostych, przyjemnych chwil, takich jak patrzenie na deszcz czy długa kąpiel. To bardzo przyziemne pragnienia, ale jednocześnie trudne do spełnienia w szybkim tempie współczesnego świata. Pojawia się pytanie – czy naprawdę warto tak się spieszyć, skoro i tak nigdy nie mamy dość czasu? Czy czasem nie lepiej zatrzymać się, odpuścić, zrezygnować z czegoś? Pomiędzy pierwszą a drugą strofą zachodzi wyraźny kontrast i nagła zmiana nastroju utworu, a wszystko to jedynie dzięki zwolnieniu tempa. To pokazuje, jak bardzo nasze życie może się zmienić, gdy po prostu przestaniemy narzucać sobie tak dużą presję.
Utwór ukazuje kontrast między dziecięcym a dorosłym podejściem do życia. Słowa podmiotu lirycznego są jednak skierowane nie tylko do najmłodszych, ale też ich rodziców. Niosą za sobą ważne przesłanie na temat zwolnienia i zmniejszenie tempa codziennego życia.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.