Damis to jeden z domowników Orgona, postać występująca na łamach komedii Świętoszek Moliera. Ten porywczy młodzieniec od początku sprzeciwia się rządom Tartuffea, co prowadzi do jego konfliktu z ojcem. Wydziedziczony i wygnany z domu powraca jednak, aby pomóc Orgonowi w ostatecznym rozrachunku z obłudnikiem.
Damis to syn Orgona z pierwszego małżeństwa. Jego siostrą jest pokorna Marianna, zupełnie inna z charakteru od swojego brata. Ten bowiem ma wiele zapału, czy wręcz młodzieńczej zapalczywości. Jest butny, ale też odważny, prostolinijny i szczery. Nie boi się wyrażać swojego zdania, a potem ponosić za to nawet najgorszych konsekwencji. Widać w nim też uczuciowość. Wszystkie te cechy prowadzą zarazem do konfliktu z ojcem, wymagającym od swoich dzieci całkowitego posłuszeństwa. Mimo tak napiętych stosunków między tymi dwoma Damis zdaje się kochać swojego ojca i pozostaje mu wierny.
Damis jest zaręczony z siostrą Walerego - ukochanego swojej siostry. Dlatego bardzo zależy mu na dotrzymaniu przez Orgona słowa o przyzwoleniu na ich związek. Prosi nawet Kleanta o delikatne wypytanie ojca w tej sprawie. Szczerze nienawidzi też Tartuffe'a, co objawia się najpełniej podczas przyłapania go na umizgach do macochy. Gdyby nie jej przytomna reakcja, młodzieniec gotów był natychmiast zaatakować obłudnika.
Sugeruje to, że ma dużo szacunku do Elmiry i liczy się z jej zdaniem. Opinię o szubrawcu wyraża za to ojcu, robiąc to wprost i uczciwie. Między tymi dwoma sytuacja jest niezwykle napięta, Damis otwarcie występuje przeciw ojcu i jego zapatrzeniu w Tartuffea. Jednak jego buta oraz zapalczywość prowokują Orgona do najgorszej możliwej decyzji - wydziedziczenia i wygnania własnego syna. Damis akceptuje taki rozwój wypadków, mimo iż w czasach Moliera była to dla młodego człowieka prawdziwa katastrofa. Ostatecznie jednak objawia swoje przywiązanie i miłość do ojca, powracając, kiedy tylko prawdziwe intencje Tartuffea wychodzą na światło dzienne. Mimo łatwego wpadania w gniew Damis umiał więc wybaczać nawet najcięższe przewiny.
Damis został przez Moliera sportretowany przy pomocy szeregu szlachetnych cech z małą domieszką młodzieńczej zapalczywości. Budzi przez to pozytywne wrażenie, jest też wyrazisty mimo niewielu scen ze swoim udziałem. Trudno powiedzieć jak finalnie skończyłaby się komedia, gdyby Elmira nie powstrzymała go przez wymierzeniem Tartuffeowi sprawiedliwości na własną rękę.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.