Dimka to jeden z bohaterów Innego świata Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Główny bohater poznał go już pierwszego dnia pobytu w Jarcewie, dzięki niemu dostał się do grupy tragarzy w zamian za własne buty. Emocjonalnie blisko związany z narratorem, był dla niego niczym obozowy ojciec. Ostatecznie zakończył swój wyrok w Trupiarni, gdzie Grudziński widział go po raz ostatni.
Dimka był starszym mężczyzną o schludnie przystrzyżonej w klin siwej brodzie. Autor nie podaje dużej ilości cech wyglądu łagiernika, poza tym, iż w czasie pobytu w Trupiarni mocno zmizerniał a jego oczy miały zmętniały wyraz dwóch sopli lodu. Cechą charakterystyczną Dimki była jego drewniana proteza nogi, pamiątka po "lesopowale" w 1937 roku, kiedy odrąbał sobie kończynę siekierą. Oprócz tego starzec zawsze nosił przy sobie drewnianą łyżkę i często wystukiwał nią o protezę bliżej niesprecyzowany rytm.
Mężczyzna niewiele mówił o swojej przeszłości, jednak kiedy Grudziński trafił do Trupiarni udało mu się dowiedzieć nieco więcej o towarzyszu niedoli. Dawniej był on młodym popem w Wierchojańsku, po wybuchu rewolucji porzucił kapłaństwo i został kancelistą. Ożenił się, miał również dwoje dzieci. Około roku 1930 wyjechał na południe Rosji jako robotnik, pracując ciężko własnymi rękoma. Sześć lat potem reżim przypomniał sobie o jego prawosławnej przeszłości i skazał go na łagier kargopolski. Wraz z nim do środkowej Azji zesłano jego rodzinę, której w czasie akcji innego świata nie widział już pięć lat. Dimka należał do ostatnich więźniów, którzy zakładali obóz. W 1937 roku celowo odrąbał sobie stopę siekierą na "lesopowale". Chciał w ten sposób iść do szpitala i uratować wiarę we własną wolę. Wtedy też ostatecznie przestał wierzyć w Boga.
Dimka miał serdeczną, współczującą dla cierpienia osobowość. Ukrywał to jednak pod cynicznym podejściem do prawd wiary, typowym dla osoby, która straciła ją w trudnych okolicznościach. Ze względu na trudną przeszłość uważał, że w życiu najważniejsze było dużo jeść i spać.
Narratora traktował niczym przybranego syna, służąc mu obozową radą. Obaj mężczyźni byli na tyle zżyci, że Dimka pożegnał głównego bohatera odchodzącego z obozu w przyszykowanej na własny pogrzeb "odświętnej' koszuli. W Trupiarni pałał za to rodzajem jadowitej rywalizacji z Sadowskim. Obaj chodzili po kolacji na żebry do kuchni, często się przy tym prześcigając o resztki. Były pop odnosił się do zapalczywego komunisty z nieskrywaną niechęcią, często akcentując ją politycznie. Po przybyciu do Trupiarni Grudzińskiego ich relacje nieco się poprawiły. Nie na tyle jednak, by choć raz zamienili słowo bez osoby trzeciej.
Wiadomo że Dimka bardzo lubił grać w warcaby, chociaż nie szło mu to nad wyraz dobrze. Grudziński określał jego posunięcia jako dosyć tendencyjne i przewidywalne.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.