Eleonora to żona Stomila, matka Artura i córka Eugenii. Reprezentuje pokolenie, które w młodości dokonało rewolucji obyczajowej. Upaja się nieograniczoną wolnością, która wynika z odrzucenia wszystkich norm i konwenansów.
Mąż nazywa ją Nora. Kobieta ma romans z podejrzanym mężczyzną, odwiedzającym dom - Edkiem. Eleonora nie przystaje do stereotypu żony i matki. Jest kobietą w średnim wieku, ale wciąż jest nieprzeciętnie atrakcyjna, co przyznaje nawet jej syn. W dwóch pierwszych aktach, Eleonora ma na sobie pajacyk, jednoczęściowy strój, który zazwyczaj ubiera się dzieciom do snu. Z okazji ślubu Artura, kobieta zmienia swój wygląd. Zakłada długą, wciętą w talii suknię w prążki oraz kolczyki. Czesze włosy w eleganckiego koka.
Artur jest zbulwersowany zachowaniem rodziny, ale jego matka chwali się swoją młodością. Eleonora i Stomil walczyli o wolność. Ich pokolenie zbuntowało się przeciwko wszystkim normom i konwenansom. Kobieta wspomina czasy, gdy niewiele brakowało, aby wywołać skandal. Obecnie, na skutek przemian społecznych, trudno jest kogoś zszokować, ponieważ wszystko jest dozwolone. Eleonora wspomina, jak ze Stomilem w czasach narzeczeńskich, oddali się namiętności w operze na oczach rodziców. Ich walka o zburzenie wszelkich tradycji zakończyła się sukcesem. Stworzyli świat, w którym nie ma żadnych zasad, co wywołuje rozgoryczenie Artura.
Eleonora i Stomil pozostają jednak wierni swoim poglądom z czasów młodości. Kobieta uważa, że zmienili świat na lepsze i jest rozczarowana postawą syna, który wypowiada wojnę własnej rodzinie. Eleonorze daleko jest do stereotypowej, opiekuńczej matki. Nie pamięta nawet, kiedy urodził się jej syn. Kobieta zawsze marzyła, że Artur zostanie artystą. W ciąży biegała nago po lesie i śpiewała Bacha, mając nadzieję, ze zarazi nienarodzone jeszcze dziecko pasją do sztuki. Nie jest zadowolona, gdy Artur wybiera karierę lekarza. Traktuje go raczej w szorstki sposób, nie rozpacza po jego śmierci syna. Prawdopodobnie zbyt wiele ich dzieli, aby mogli być silnie ze sobą związani.
Matkę Artura można określić jako kobietę wyzwoloną. Nie ukrywa swojego romansu przed synem i mężem. Mówi o nim wprost, bez odczuwania wstydu. Nie towarzyszą jej żadne emocje, przekazuje tę informację jak coś codziennego, nieinteresującego. Może wydawać się, że Eleonora nie kocha już swojego męża, ale są to wyłącznie pozory. W rzeczywistości, wciąż zależy jej na Stomilu, a nawet jest rozżalona, że romans z Edkiem nie robi na nim wrażenia. Mimo swojego wyzwolenia, Eleonora chciałaby czuć, że jej mąż jest o nią zazdrosny, co wyznaje podczas rozmowy z Alą.
Nie kocha Edka, romans z nim stanowi manifest niezależności. Kobieta w ten sposób pozostaje wierna wyznawanym od lat ideałom. Edek fascynuje Eleonorę, ze względu na swoją odmienność. Kobieta należy do mieszczańskiej inteligencji, ale imponuje jej nieokrzesany mężczyzna. Eleonora zdaje się nie zauważać grubiaństwa Edka, uważa go za naturalnego i autentycznego. Kobiecie imponuje fakt, że jej kochanek nie ma żadnych zasad. Mężczyzna od urodzenia jest wolny od norm, które Eleonora i Stomil zwalczali w latach młodości. Kobieta podziwia każdą czynność, wykonywaną przez Edka, nawet jeśli kochanek poprawia spodnie, pije lub siedzi na krześle. Eleonora porównuje Edka do żywiołu, który zawsze postępuje zgodnie z naturą i niczego nie udaje.
Eleonora nie potrafi pogodzić się z upływem czasu. Gdy wspomina lata swojej młodości, stwierdza że ona ani Stomil wcale się nie zestarzeli. Ma dorosłego syna, ale wypiera ze świadomości fakt starzenia się. Być może dlatego jest bardzo wyrozumiała dla swojej matki Eugenii, która również zachowuje się, jak nastolatka. Zostaje przy niej do samego końca, chociaż najpierw nie wierzy, że staruszka rzeczywiście umiera.
Eleonora jest dumna, ponieważ nigdy nie zdradziła dawnych ideałów. Mężczyźni jednak nie traktują jej z szacunkiem. Eleonora zdaje się tęsknić za romantyczną miłością. Stomil nie okazuje zazdrości, gra z jej kochankiem w karty. Mimo pozornego wyzwolenia i niezależności, kobieta wzrusza się, gdy Artur podejmuje decyzję o ślubie. Momentami wydaje się jednak bardziej ofiarą rewolucji obyczajowej, niż kobietą, która odniosła sukces.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.