Podziękowanie – interpretacja

Autorką interpretacji jest: Adrianna Strużyńska.

Utwór Jana Twardowskiego „Podziękowanie” wyraża wdzięczność za wszystko, co stworzył Bóg. Poeta reprezentuje postawę pełną akceptacji i pokory, skupia się na jasnych stronach rzeczywistości. Przesłanie wiersza jest optymistycznie, nakłania do wyrozumiałości względem drugiego człowieka.

  • Podziękowanie - analiza utworu i środki stylistyczne
  • Podziękowanie - interpretacja utworu
  • Podziękowanie - analiza utworu i środki stylistyczne

    Poeta nie zastosował podziału na strofy, utwór ma budowę stychiczną. Wiersz jest nieregularny, składa się z szesnastu wersów o różnej ilości sylab. Nie pojawiają się rymy.

    Utwór należy do liryki inwokacyjnej, podmiot liryczny kieruje swoje słowa do Boga. Wiersz ma więc formę rozbudowanej apostrofy do stwórcy („Dzię­ku­ję Ci że nie jest wszyst­ko tyl­ko bia­łe albo czar­ne”). Osobę mówiącą, ze względu na światopogląd oraz podejście do wiary i świata, można utożsamiać z samym poetą. Na początku utworu, podmiot liryczny wypowiada się, jako jednostka. W ostatnich wersach zajmuje głos, będący członkiem zbiorowości wszystkich ludzi. Pojawiają się więc czasowniki w pierwszej osobie liczby mnogiej („my chce­my”, „jesteśmy”).

    Warstwa stylistyczna utworu nie jest zbyt rozbudowana. Ważną rolę odgrywa różnorodność barw i kształtów, pojawiają się epitety („bla­do­żół­ta traw­ka”, „dzię­cio­ły pstre”, „czer­wo­ną pla­mą”, „pstrą­gi sza­ro­nie­bie­skie”, „bru­nat­no­fio­le­to­wa wil­cza ja­go­da”, „po­licz­ki pie­go­wa­te”). Obecne są także metafory („zło­to co się go­dzi z każ­dym ko­lo­rem i nie przyj­mu­je cie­nia”, „je­ste­śmy w krat­kę”) i powtórzenia („wciąż albo albo”).

    Podziękowanie - interpretacja utworu

    Wiersz ma formę dziękczynnej modlitwy, wyrażającej wdzięczność za całe boskie stworzenie. Podmiot liryczny podziwia różnorodność barw i kształtów, która istnieje w przyrodzie. Świat jest bogaty, ponieważ jego elementy są tak bardzo odmienne od siebie.

    Osoba mówiąca przywołuje kolejne przykłady roślin i zwierząt, które posiadają rozmaite kolory i formy. Dziękuje Bogu, że nie stworzył świata tylko w dwóch podstawowych kolorach - czarnym i białym. Trudno wyobrazić sobie rzeczywistość, pozbawioną barwnych roślin i niezwykłych zwierząt. Obok fauny i flory, na świecie istnieje najbardziej skomplikowane z boskich stworzeń - człowiek. Filozofia podmiotu lirycznego przypomina poglądy św. Franciszka z Asyżu.

    Ludzie często ulegają stereotypom, chcą wydawać surowe osądy. Człowiek próbuje być określony, kojarzy biel z dobrem, a czerń - ze złem. Świat jest jednak pełen odcieni szarości. W rzeczywistości człowiek jest „w kratkę”, każdy posiada wady i zalety, popełnia dobre i złe uczynki. Ta świadomość napełnia podmiot liryczny optymizmem. Uważa, że nie należy skreślać drugiej osoby po jednym złym uczynku, ponieważ błędy leżą w ludzkiej naturze. Dzięki nieodpowiednim decyzjom, człowiek stara się podnieść z upadku, zbliża się do Boga.

    Utwór stanowi lekcję tolerancji wobec słabości i wad. Podmiot liryczny chwali osoby pełne wyrozumiałości i ciepła względem swoich bliźnich. Wiersz ukazuje podejście księdza Twardowskiego do wiary i zachowywania jej zasad w codziennym życiu. Poeta nie poucza w wyniosły sposób, a jedynie udziela wskazówek. Jest pełen akceptacji, rozumie ułomną naturę człowieka i daje mu szansę na naprawienie swoich błędów.


    Przeczytaj także: W klasie interpretacja

    Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.