Jesienin

Jarzębiny czerwienieję na ugorach,
na wygasłem niebie biały nów —
przez płynący zwolna cień wieczoru
dźwięczę dzwonki wracających krów.

Wycinane w chytry deseń ganki
wybiegają z cielska długich chat,
chmiel otoczył okna szorstkim wiankiem,
chwieje szyszki ledwie znaczny wiatr.

I modrzewie delikatne włosy
położyły na sczerniały dach —
a na rzece jak niebieskie kłosy
liżę fale podeptany piach.

Potem w gwiazdach granatowa noc nadpłynie
wieś otuli jak puszysty gruźdź —
noc dla ciebie Sergjuszu Jesieninie,
noc na twoją ukochaną Ruś.