Do zoologa

Na przestronnych ekranach, na szkłach mikroskopów
opowiedz, jakie światy oglądasz bezbożne,
gdzie jeszcze żyją hydry, meduzy, cyklopy,
potwory mitologji, dziwy wielonożne.

W tej małej kropli wody, w pęcherzyku szklanym,
drobince, wydobytej z zielonego stawu,
oglądasz odyseje i iljady krwawe
i od owidjuszowych dziwniejsze przemiany.

Tam turniej pierwotniaków na nitce rośliny,
której okiem, niezbrojnem mocą szkieł, nie dojrzysz
a tu nadpływa groźny olbrzym zawiesiny
— cyklop wieloramienny, rogaty jak Mojżesz.

Skurczona rozwielitka, jak panna ciężarna
wśród volvoxow trzepoce, jak wśród bladych planet,
kołysze się wirczyków chybotliwy wianek —
kwiatów transcedentalnych, wyrosłych bez ziarna.

Możesz obejrzeć cuda partenogenezy,
początek bez poczęcia i życie bez zgonu,
niepojęte symbjozy i nagłe syntezy
w świetnym mikrokosmosie zwykłego planktonu.

A gdy oczy oderwiesz od lustrzanych szybek
i popatrzysz dokoła, jak zbudzony ze snu —
ten świat, co cię otoczy, nagle pryśnie z trybów,
jak koń, stający dęba, jak okrzyk protestu.

Przemieni się w fantazję gabinetu wnętrze —
stoły, gabloty, krzesła runą jak z okopów.
Dwa niewymierne światy zetrą się i spiętrzą:
mitologja pokoju z prawdą mikroskopu.

J. Pruefferowi