Piękny zachód

Nie rozbudzi ten wiersz waszych uczuć, nie rozpęta
wyobraźni obrazem urojonym —
a przecież oto płynę ludzie i zwierzęta,
drzewa, kościoły i domy.

Palmy w brokatach orchidej, nieprawdopodobne
motyle i owoce jak liry i szable,
smukłe murzynki chylę fryzury ozdobne,
łodzie piętrzę rogate żagle.

Od palców mojej ręki, od szczytu jesionu
rozwijają się smugi żółtego azbestu,
by nagle oddać salwę jaskrawych balonów
nad łąkę jaskrów i rdestów.

A już wypływa morze. Monstrualne kraby
przedzierzgnięte w półwyspy i rafy;
toń pochłania paprocie, storczyki i żaby,
zebry, lamparty, żyrafy.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Kształt ledwie odgadnięty topnieje; przemiany
rodzę nowe pejzaże nieznanych podróży,
by w końcu zalać niebo mlekiem modrej piany
rozjaśnionej przez księżyc, płynący na chmurze

Jerzemu Zagórskiemu