Na skale

— „O, jak cud­nie z szczy­tu ska­ły
Na świat boży pa­trzeć cały!
Na te pola, na te rze­ki,
Na ten błę­kit gdzieś da­le­ki,
Na te wzgó­rza si­nie­ją­ce,
Na pro­mien­ne, zło­te słoń­ce!
Na pta­szy­ny, co nad rze­ką
Prze­la­tu­ją gdzieś da­le­ko,
Na ten ob­łok, co po nie­bie
Za wie­trzy­kiem się ko­le­bie,
Na te kwiat­ki, na te zio­ła,
Co pod­no­szą ku mnie czo­ła!”
Tak nasz Ja­nek my­śli w du­szy.
Wtem chrup! Ga­łąź się ukru­szy,
Któ­rej trzy­mał się nie­bo­że,
I już no­skiem zie­mię orze...