Ranek

Po nocy oczy me stworzyły nowy świat —
wczorajszy smutek zmarł — wieczoru mroczny brat.

W pokoju harfa gra złocistych strunnych lśnień —
wróblęcy wróży gwar dzień dobry — dobry dzień.

Opuszkiem palca mknę po szybie gładkich nieb —
w pokorze prostej jem światłości święty chleb.

Zanurzam duszę mą w surowy ranku chłód —
hartuję się na czyn — na twardy, żmudny trud.

Radością ranną gra złocistość strunnych lśnień —
w promieniach rodzi się zwycięzca — pracy dzień!