„Siłaczka” to nowela Stefana Żeromskiego, po raz pierwszy opublikowana w 1895 roku w zbiorze Opowiadania. Opowiada historię lekarza Pawła Obareckiego i nauczycielki Stanisławy Bozowskiej, ukazując konfrontację młodzieńczych ideałów z brutalną rzeczywistością prowincjonalnego życia. Inspiracją do jej napisania była postać Faustyny Morzyckiej.
Akcja rozgrywa się w Obrzydłówku, gdzie Obarecki po latach praktyki pogrąża się w marazmie i oportunizmie. Spotkanie ze śmiertelnie chorą Bozowską, dawną znajomą i nieugiętą idealistką, zmusza go do refleksji nad własnym życiem. Bohaterka, poświęcając się pracy u podstaw, umiera w biedzie, nie porzucając jednak swoich przekonań.
Nowela porusza temat zderzenia ideałów pozytywistycznych z realiami społecznymi oraz klęski jednostki w walce o wyższe cele. Ukazuje także kontrast między wiernością zasadom a konformizmem. „Siłaczka” stała się symbolem heroicznej, choć często tragicznej walki o postęp i edukację ludu.