„Kamizelka” to nowela Bolesława Prusa z 1882 roku, uznawana za jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiej nowelistyki. Utwór przedstawia historię ubogiego warszawskiego małżeństwa, ukazaną przez narratora na podstawie wyglądu tytułowej kamizelki, którą nabył od handlarza. Prus zastosował charakterystyczną dla swojej twórczości technikę obserwacji codzienności, aby oddać dramatyzm prozaicznego życia i ukazać głęboko ludzkie emocje w skromnych realiach. „Kamizelka” została przetłumaczona na wiele języków, co świadczy o jej uniwersalnym przekazie.
Nowela porusza temat miłości, poświęcenia i moralnego relatywizmu. Bohaterowie, mierząc się z nieuchronną śmiercią mężczyzny chorego na gruźlicę, oszukują się nawzajem, by dodać sobie otuchy – on ukrywa swoją utratę wagi, regulując sprzączkę kamizelki, a ona, zauważywszy to, robi to samo. Ich kłamstwo nie jest oceniane negatywnie, ponieważ wynika z troski i miłości. Prus, ukazując ten dramat, podkreśla wartość empatii i ludzkiej solidarności. „Kamizelka” to symboliczne świadectwo siły uczuć w obliczu trudnych realiów życia i nieuchronnego losu.