W książce „Jadąc do Babadag” Andrzeja Stasiuka motyw wędrówki jest jednym z kluczowych elementów, który przewija się przez całą narrację. Wędrówka, zarówno ta dosłowna, jak i metaforyczna, jest centralnym topos w tej powieści, symbolizującym poszukiwanie, przemiany, konfrontację z przeszłością oraz zrozumienie samego siebie i świata. Wędrówka Stasiuka staje się nie tylko fizycznym poruszaniem się po zakątkach Europy Wschodniej, ale także duchowym poszukiwaniem sensu życia i odpowiedzi na pytania o tożsamość, pamięć i przemijanie.
Podróż narratora przez Bałkany, Rumunię, przez zapomniane i zaniedbane miejsca Europy, to podróż zarówno w sensie geograficznym, jak i czasowym. Wędrówka nie jest jedynie przemieszczeniem się z punktu A do punktu B. To także podróż w głąb historii i pamięci, podróż w poszukiwaniu śladów przeszłości, które wciąż żyją w tych odległych zakątkach świata. Stasiuk w swoich opisach bardzo często odnosi się do przeszłości regionu, przywołując obrazy totalitaryzmu, wojny, upadku komunizmu i zmieniającej się rzeczywistości. Przemieszczając się przez te tereny, narrator nie tylko poznaje geograficzne granice, ale także zagłębia się w przeszłość tych ziem, które zostały doświadczone przez burzliwe wydarzenia historyczne. Obserwuje ruiny, zapomniane wsie, porzucone wioski, które stają się metaforą przeszłości. Wędrówka jest więc podróżą w czasie, konfrontacją z historią, z jej zrujnowanymi śladami, które stają się częścią tożsamości miejsc i ludzi.
Motyw wędrówki jest tu wykorzystywany do zgłębiania kwestii pamięci, zapomnienia, historycznych traum. Stasiuk wielokrotnie podkreśla, że Europa Wschodnia to region, który na zawsze pozostanie „na marginesie” współczesnej cywilizacji. Narrator przeżywa także własną wędrówkę w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o własną tożsamość. Stasiuk w sposób subtelny ukazuje, jak wędrówka przez te tereny staje się także wędrówką wewnętrzną – poszukiwaniem odpowiedzi na fundamentalne pytania o sens istnienia, o zrozumienie przeszłości, o poszukiwanie szczęścia i pokoju we współczesnym świecie. Podróż, zarówno ta fizyczna, jak i wewnętrzna, jest procesem nieodwracalnym – każdym krokiem zbliżamy się do końca, do ostatecznego celu, do śmierci. Wędrówka staje się metaforą życia, które również nieustannie zmierza ku swemu końcowi. Wszystko to razem sprawia, że w „Jadąc do Babadag” wędrówka staje się toposem o uniwersalnym charakterze. To poszukiwanie siebie, próba zrozumienia, konfrontacja z przeszłością i świadomość przemijania – wszystko to sprawia, że wędrówka u Stasiuka staje się symbolem życia, które toczy się w rytmie podróży, a każdy krok prowadzi nas ku przyszłości, od jakiej nie sposób uciec.
Aktualizacja: 2025-01-06 15:11:46.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.