Utwór "Tristan i Izolda" zawiera wiele nawiązań do motywów fantastycznych. Ludzie średniowiecza powszechnie wierzyli bowiem w nadnaturalne istoty i fenomeny, czego wyraz dał autor słynnej historii miłosnej.
Przygotowany przez matkę Izoldy napój, który stał się przyczyną tragedii kochanków. Tajemnicza mikstura wywoływała miłość mocniejszą od samej śmierci. Królowa Irlandii powierzyła ją Brangien. Gdy bohaterowie płynęli na spotkanie króla Marka, nieopatrznie wypili napój pozostawiony bez opieki przez służkę Izoldy. Siła eliksiru była tak wielka, że od tej pory Tristan i Izolda nie mogli bez siebie żyć.
Potworny jaszczur pustoszył Irlandię, zjadając codziennie jedną dziewicę. Król tego państwa zgodził się oddać za żonę swoją córkę temu, kto pokona potwora. Bestia została pokonana przez Tristana, który jednak uległ jego jadowi zaraz po wycięciu jeżyka poczwary. Po nagrodę za zabicie smoka zgłosił się inny rycerz, jednak okazanie królowi odciętego języka przez wyleczonego Tristana ujawniło prawdziwego pogromcę.
Urgan był olbrzymem ściągającym z Galii charach i pokonanym przez dzielnego Tristana. W utworze olbrzymy wspomniane są również jako budowniczowie najwyższej wieży Tyntagielu — zamku króla Marka.
Piesek ten miał na szyi zaczarowany dzwoneczek, który poprawiał humor każdemu słyszącemu jego dźwięk. Zwierze należało do diuka Galii Żylenia. Tristan pragnął zdobyć go dla Izoldy, jednak feudał za nic nie chciał oddać Milusia. Dopiero pokonanie grożącego Galii olbrzyma Urgana Włochatego zobowiązało Żylenia do nagrodzenia psem Tristana.
Aby udowodnić swoją niewinność wobec zarzutów o cudzołóstwo, Izolda poddaje się próbie żelaza. Był to starożytny rodzaj tzw. sądu Bożego — próby, która ma dowieść prawdy poprzez nadprzyrodzoną ingerencję. W tym wypadku chodzi o ujęcie w dłonie rozgrzanej sztaby żelaza — metal ma wedle wierzeń nie sparzyć osoby niewinnej. Izolda podstępem przechodzi próbę, pozorując przeniesienie jej na rękach przez Tristana udającego pielgrzyma. Dzięki temu może szczerze powiedzieć, że prócz tego wędrowca i króla Marka nikt nie trzymał jej w ramionach. Żelazo nie parzy królowej, co udowadnia jej niewinność.
Treść utworu przejawia średniowieczną wiarę w magię. Chociaż nie ma jasnego ukazania tego typu sił nadnaturalnych, zawistni lordowie przypisuję je choćby Tristanowi. Mianem czarnoksiężnika określony też zostaje karzeł Frocyn. Zna on wiele podstępów i tajemnych sztuczek, które wykorzystuje przeciwko kochankom. Co ciekawe, czarną magią para się w utworze osoba odstająca od reszty — jest to przejaw wiary w fizyczne naznaczenie złem.
Gdy ciała Tristana i Izoldy zostają złożone do grobów, z mogiły rycerza wyrasta głóg. Roślina sięga ku miejscu pochówku kobiety i łączy oboje kochanków. Opiera się przy tym wszelkim próbom wyplenienia, odrastając po każdym wycięciu. Ewidentnie fantastyczny fenomen symbolizuje w utworze wieczną, przekraczającą nawet śmierć miłość Tristana i Izoldy.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.