Książka Jana Brzechwy „Akademia pana Kleksa” należy do fantastyki. Nie zmienia to faktu, że niektóre opisane w niej miejsca, mogłyby istnieć w prawdziwym świecie. Można tutaj znaleźć zarówno elementy fantastyki, jak i realizmu.
Spis treści
Realne były przede wszystkim miejsca, w których Adaś żył, zanim dostał się do akademii pana Kleksa. Był to przeciętny, dwunastoletni chłopiec, który mieszkał z rodzicami i chodził do szkoły. Nie radził sobie tam zbyt dobrze, często się spóźniał, był niezdarny, nie lubił zdrowych potraw. Jego dom oraz pierwsza szkoła, były tak opisane, aby nie zdradzać znaków szczególnych i być jak najbliższe uniwersalnemu wyobrażeniu o domu dziecka w wieku narratora, tak aby młody czytelnik mógł się z nim utożsamić. A ponadto, poprzez realistyczne przedstawienie przeciętnego domu, narastał kontrast między światem realnym a akademią pana Kleksa.
Pierwszym miejscem fantastycznym oczywiście była sama akademia pana Kleksa. Znajduje się na końcu ulicy Czekoladowej i zajmuje imponujący trzypiętrowy budynek zbudowany z kolorowych cegieł. To właśnie tutaj, na trzecim piętrze, ukryte są tajemnicze sekrety pana Kleksa, do których dostęp ma tylko on. Nikt nie ma prawa wchodzić na to piętro, a nawet gdyby ktoś się uparł, nie byłoby jak tam dotrzeć - schody prowadzą jedynie do drugiego piętra, a sam pan Kleks dostaje się do swoich sekretów przez komin. Parter Akademii to miejsce, gdzie znajdują się sale szkolne, w których odbywają się lekcje. Na pierwszym piętrze zlokalizowane są sypialnie uczniów oraz wspólna jadalnia. Na drugim piętrze pan Kleks mieszka z Mateuszem, jednak tylko w jednym pokoju, a wszystkie pozostałe są pozamykane na klucz, co dodaje tajemniczości temu miejscu. Pozornie zwyczajny opis szkoły z internatem nabiera wymiaru cudowności, gdy doda się do niego wydarzenia mające miejsce w murach akademii, wykorzystywane w niej przedmioty i przeprowadzane aktywności.
Elementem fantastyki były między innymi furtki prowadzące do bajek. Park wokół akademii został otoczony wysokim murem. Od strony ulicy, prezentuje się zupełnie gładko, jedynie z oszkloną bramą pośrodku. Natomiast z pozostałych trzech stron, mur zbudowany jest z długiego szeregu żelaznych furt, zabezpieczonych małymi srebrnymi kłódkami. Każda z nich prowadzi do różnorodnych bajek, z którymi pan Kleks utrzymuje bliskie stosunki. Na każdej furtce umieszczona jest tabliczka wskazująca, do której bajki prowadzi. Pan Kleks posiadał kluczyki do furtek, dlatego bez ograniczeń mógł odwiedzać bajki.
Kolejnym fantastycznym miejscem był psi raj. Psy, które już odeszły, żyły tam w spokoju i szczęśliwości. Nie narzekały na głód, ponieważ nie brakowało im czekolady, serdelków, kości, a z kranu leciało śmietankowe mleko. Znajdowały się tam takie miejsca, jak ulica Dręczycieli, gdzie chłopcy odbywali karę za dręczenie psów, pomnik doktora Dolittle oraz plac zabaw na placu Robaczków Świętojańskich. Było to wyjątkowe miejsce, znajdujące się w połowie drogi między ziemią a ludzkim rajem. Każdy, kto tam trafił, umiał mówić w psim języku oraz był serdecznie przyjmowany.
Ciekawym miejscem była też fabryka dziur i dziurek. Składała się z dwunastu gmachów o przezroczystych murach i oszklonych dachach. Produkowane były tam różnego rodzaju dziury i dziurki, między innymi do kluczy, nosów czy uszu. Gotowe wyroby były wrzucane do małych wagoników, które po zapełnieniu chwytały specjalne ruchome dźwigi i przenosiły je do składu w sąsiednim gmachu. W kolejnych halach fabrycznych produkcja trwała, wytwarzając dziury i otwory większych rozmiarów, takie jak dziury na łokciach, w moście, a nawet na niebie. Ostatnie z nich były szczególnie imponujące, a maszyny do ich toczenia wystawały wysoko ponad dach fabryki, wymagając od pracujących na nich robotników wspinania się po olbrzymich rusztowaniach.
Aktualizacja: 2024-07-24 23:53:36.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.