Literatura dziecięca i młodzieżowa, zwłaszcza ta pisana w konwencji alegorycznych bajek, zawsze niesie w sobie pewien morał, pewne przesłanie które po lekturze takiego dzieła możemy wziąć ze sobą, niezależnie od tego ile mamy akurat lat. Nie inaczej jest w przypadku dzieła Kapelusz pani Wrony autorstwa Danuty Parlak.
Kapelusz Pani Wrony opowiada o tym jak tytułowa pani Wrona zgubiła swój ukochany kapelusz. Nie był to jednak tylko element je garderoby. To była wręcz część jej tożsamości, osobowości. Była zresztą znana z tego, że nie ruszała się nigdzie bez kapelusza, a o jej nakryciu głowy pisano nawet w lokalnej gazecie. Nie trudno się więc dziwić, że zniknięcie kapelusza wstrząsnęło nie tylko jego właścicielką, lecz także całą leśną społecznością, która zresztą od razu przystąpiła do poszukiwań.
Kapelusz odnalazł się, jednak w dość nieoczekiwanych okolicznościach. Zdążył już bowiem stać się podstawą gniazda, które założyła w lesie nowa ptasia rodzina. Gdy zwierzątka leśne odnalazły nowe gniazdo i nową niczego nieświadomą rodzinę, wstrzymały oddech i bały się nawet spojrzeć w kierunku pani Wrony. Ona jednak - choć na pewno serce rozdzierał jej ogromny ból - zachowała się najpiękniej jak tylko mogła. Zagadnęła miło nową panią domu, spytała o zdrowie dzieci, a potem grzecznie odeszła, nie wspominając o kapeluszu ani słowem. Wykazała się wielką kontrolą nad swoimi emocjami, ale też dużą wyrozumiałością i empatią. Bardzo szybko zrozumiała, że zrobienie awantury nie wróciłoby jej zniszczonego kapelusza, a tylko wpędziłoby młodych rodziców w poczucie winy i dyskomfort, który mógłby odbić się na młodych, niczemu niewinnych pisklakach. Umiała więc przełknąć własny żal w imię spraw ważniejszych.
Moim zdaniem takie właśnie jest przesłanie utworu Danuty Parlak - żebyśmy mniej przejmowali się rzeczami materialnymi i pod żadnym pozorem nie czynili z nich artefaktów, stanowiących o naszej tożsamości, o tym, kim jesteśmy. Rzeczy materialne są ulotne i nie tylko możemy je stracić w każdej chwili, ale też najprawdopodobniej je prędzej czy później stracimy. Nie wolno nam jednak pozwolić, by taka strata miała większy wpływ na nasze życie, na nas i na nasze relacje z bliskimi ludźmi, których mamy wokół siebie bez względu na stan posiadania, to jak się ubieramy czy też to, ile pieniędzy mamy na swoim koncie w banku.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.