Atos to jeden z głównych bohaterów XIX-wiecznej powieści przygodowej spod znaku płaszcza i szpady, autorstwa Aleksandra Dumasa, pt. Trzej muszkieterowie. To najstarszy i najbardziej doświadczony z muszkieterów, choć z czasem okazuje się również, że najbardziej zgorzkniały z powodu największej wiedzy o tym, jak naprawdę wygląda świat.
Atos to postać nieszczęśliwa. W młodości został krzywdzony przez kobietę, którą kochał, a która okazała się wiarołomną przestępczynią. W pogoni za zapomnieniem, został muszkieterem i dzięki swoim umiejętnościom szybko doszedł do wysokich rang. Pochodził z rodziny arystokratów, miał nienaganne maniery, dlatego też często i chętnie był widywany na dworze królewskim. Był świetnym szermierzem i myśliwym. W wyniku młodzieńczej zdrady nosił w swoim sercu zadrę, która z wiekiem czyniła go człowiekiem coraz bardziej milkliwym i zamkniętym w sobie. Przyjaźnił się z Portosem i Aramisem. Gdy do muszkieterów dołączył również D'Artagnan, zaczął traktować go niemal jak syna.
Atos w życiu kierował się przede wszystkim honorem, uczciwość i szlachetność zachowania w codziennym życiu stawiał na pierwszym miejscu i wszystko podporządkowywał właśnie tym cechom charakteru. Wymagało to od niego niesamowitej dyscypliny wewnętrznej, ale też było podziwiane przez innych muszkieterów. Nie miał kochanki, wydawało się, że doświadczenia młodości zraziły go do wchodzenia w jakiekolwiek uczuciowe związki.
Na pierwszy rzut okaz Atos wydawał się człowiekiem mrocznym, pełnym tajemnic i sprzeczności, co zawsze wzbudzało zainteresowanie, również płci pięknej. Wszystko to jednak było próbą zapomnienia o bolesnej przeszłości. Z czasem doprowadziło to muszkietera również do problemów z nadużywaniem alkoholu, z czego konsekwencjami musiał się później mierzyć.
Mrok siedzący w duszy Atosa objawił się najmocniej chyba w momencie, kiedy na jego wcześniejszą kochankę został wydany wyrok śmierci i to właśnie on najmocniej ze wszystkich i najbardziej bezwzględnie pilnował, by wyrok ten został skrupulatnie i rzetelnie wykonany. Ten drastyczny moment pokazuje, kogo z Atosa zrobiły lata bólu i życia w poczuciu zdrady i niesprawiedliwości.
Atos to bohater, który imponuje, ale także wzbudza współczucie. Niemal w każdym jego słowie, których nie wypowiada znowu tak bardzo dużo, słychać pewnego rodzaju żal. Jeśli widzi się go brylującego pod względem doświadczenia życiowego, za chwilę przypominamy sobie, że to doświadczenie wynikające z cierpienia. Jego opieka nad D'Artagnanem również ma w sobie coś w zastępstwa, z próby ulokowania uczuć, które w inny sposób po prostu musiałyby zgnić gdzieś na dnie jego skrzywdzonej duszy.
Atos to zdecydowanie bohater jak najbardziej pozytywny. Wzbudza szacunek i myślę, że każdy z nas, zwłaszcza w wieku młodzieńczym, powinien mieć kogoś takiego, od kogo mógłby się uczyć, jak należy postępować w życiu i czym się kierować. Kogoś, kto sprawiłby, że nie musielibyśmy popełniać błędów, na których on sam nauczył się życia.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.