Hamlet, tytułowy bohater najsłynniejszego dramatu autorstwa Williama Szekspira, to człowiek pochłonięty przez różnego rodzaju dylematy, wątpliwości i wahania. Trudno się takiemu stanowi rzeczy dziwić, zważywszy na sytuację, w jakiej postawiło go życie. Dylemat te dotyczą głównie moralności, ponieważ od zachowania Hamleta zależeć będzie nie tylko los jego własnej duszy, lecz także ciągłość rządów jego ojczyzny - państwa duńskiego. W swojej pracy postaram się udowodnić, że wszystkie te wahania były właśnie wyrazem odpowiedzialności księcia za własny los i za swoje postępowanie.
Hamlet, książę Danii, został postawiony w sytuacji bez wyjścia. Duch jego ojca objawił mu się i uwiadomił, że nie zmarł śmiercią naturalną lecz został otruty przez swojego brata, Klaudiusza, ponieważ ten pragnął zająć tron i pojąć za żonę Gertrudę, matkę księcia. Duch jednocześnie zobowiązał Hamleta do pomszczenia jego haniebnej śmierci. Hamlet zobowiązał się do tego, nie mając wielkiego wyboru. Chwila na refleksje przyszła dopiero potem, gdy emocje już opadły.
Hamlet był z natury wrażliwy, serdeczny i nieco melancholijny, lecz na pewno w jego naturze nie leżało robienie krzywdy innym ludziom, a na już na pewno nie mordowanie ich. Wiedział jednak, że dotrzymanie słowa danego ojcu będzie wymagało od niego odebrania przynajmniej jednego życia. Czy był w stanie to zrobić? Z drugiej strony jednak jego ojciec musiał zostać pomszczony, a tylko od mógł owej zemsty dokonać. Nie byłby bowiem w stanie żyć ze świadomością, że jego krajem zarządza morderca jego ojca, a wszystkiemu sprzyja jego własna matka. Oprócz wątpliwości moralnych, Hamlet wiedział, że Klaudiusz pozbawił go również szansy na objęcie tronu, który prawnie należał się właśnie księciu.
Hamlet wiedział więc, że jeśli zdecyduje się na pomszczenie ojca, będzie musiał sprzeniewierzyć się własnej naturze i wszelkim wartościom moralnym, według których usiłował żyć przez całe swoje dotychczasowe życie. Wiedział również, że mimo wszystko to nie on nagiął te zasady jako pierwszy, a jedynie musiały się do nich dostosować w ramach zaprowadzenia sprawiedliwości. Czy jednak to mogłoby być ewentualnym rozgrzeszeniem? Hamlet bardzo boi się konsekwencji eschatologicznych, związanych z życiem pośmiertnym. Jest wierzący, wierzy więc także, że każdy z nas zostanie rozliczony ze swoich grzechów po śmierci. Nie jest jednak w stanie przewidzieć, jak morderstwa, które ma zamiar popełnić zostaną mu policzone na sądzie ostatecznym.
W końcu Hamlet zaczyna się zastanawiać nad tym, czy przypadkiem najlepszym rozwiązaniem nie jest odebranie sobie życia i nieuczestniczenie w życiu, które stawia człowieka w sytuacjach tragicznych, sytuacjach bez dobrego wyjścia. Znakiem tego rodzaju wątpliwości jest słynny monolog, rozpoczynający się od słów "Być albo nie być - oto jest pytanie". Idea pozbawienia się życia i w ten sposób uwolnienia od problemów doczesności również okazuje się wątpliwa, ponieważ - jak słusznie zauważa Hamlet - żaden z ludzi nie wie, co jest po drugiej stronie życia. Zawsze natomiast istnieje jeden procent możliwości, że to, co po drugiej stronie, jest jeszcze straszliwsze od tego, co przeżywamy na ziemi. Książę zresztą podaje ten argument jako jedyne wytłumaczenie, dlaczego częściej ludzie nie decydują się na odebranie sobie samodzielnie życia. Można sobie tylko wyobrażać w jak złym stanie psychicznym mógł być człowiek, który wyrażał takie sądy.
Podsumowując, można z całą pewnością powiedzieć, że wahania, wątpliwości i dylematy, których doświadczał książę Hamlet, wynikały z jego ogromnego poczucia odpowiedzialności. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego działania będą miały konsekwencje dotyczące nie tylko jego, lecz także całego społeczeństwa. Hamlet więc jako osoba inteligentna musiała rozumieć, co niesie za sobą wzięcie na siebie odpowiedzialności związanej z dotrzymaniem obietnicy, złożonej duchowi jego ojca.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.