Hamlet to chyba jedna z najsłynniejszych postaci literatury nie tylko europejskiej, lecz także ogólnoświatowej. Ten tytułowy bohater dramatu autorstwa Williama Szekspira od momentu swojego debiutu setki lat temu, do dziś utrzymuje miejsce wśród najważniejszych postaci teatru i literatury. Mieści w sobie niezwykły i bardzo mroczny konglomerat ludzkich wątpliwości, dylematów, niepokoju i sprzeczności, dzięki czemu może się w nim przejrzeć każdy z nas. Jednak to pewnie tylko jeden z wielu czynników, które decydują o tym, że Hamlet odnajduje coraz większą popularność w kolejnych pokoleniach.
Hamlet był duńskim księciem, synem pary królewskiej, który w przyszłości miałby objąć tron. Na początku jest człowiekiem bardzo wrażliwym,dobrym i serdecznym, przepełnionym uczuciami. Jest dobry dla ludzi, których uważa za największą wartość na świecie. Oddaje się odwzajemnionej miłości do Ofelii. Przede wszystkim zaś brzydził się wszelkiego rodzaju przemocą, kłamstwem i intrygą, co już na samym wstępie nie wróżyło mu wielkiej kariery politycznej. Warto nadmienić również, że Hamlet był od początku człowiekiem o usposobieniu melancholijnym, wsobnym, skłonnym do zamyślenia, niekiedy popadającym w związku z tym w niełatwy do zrozumienia nastrój. Bywały to jednak incydenty, które nie wpływały na ogólną ocenę Hamleta jako człowieka dobrego, spokojnego i wrażliwego intelektualisty.
Przełom w życiu bohatera nastąpił, gdy zmarł jego ojciec, a należałoby powiedzieć - został zamordowany. To ogromny cios dla młodzieńca, dla którego ojciec był ogromnym wzorem nie tylko władcy, lecz po prostu człowieka. Hamlet zamyka się w sobie i odbywa dogłębną żałobę. Kolejnym wstrząsem jest spotkanie z Duchem jego Ojca, który wyjawia mu jakoby miał zostać zamordowany, a nie umarł śmiercią naturalną. Hamlet, który zostaje obarczony brzemieniem zemsty, staje się niestabilny emocjonalnie. Walczy sam ze sobą, nie może uspokoić myśli i nie wie jak ma się zachowywać. Jego wewnętrzna wrażliwość sprawia, że mężczyzna bywa wręcz sparaliżowany swoimi lękami, wściekłością i poczuciem niesprawiedliwości. Uczciwość jednak bierze w nim górę i zanim podejmie jakieś rzeczywiste kroki, musi upewnić się, że to rzeczywiście Klaudiusz jest winny śmierci jego ojca. Gdy okazuje się, że tak, Hamlet popada w zupełną rozpacz.
Zaczyna nienawidzić Klaudiusza, trudno mu też zrozumieć emocje, które ma w sobie wobec matki. Kocha ją, lecz boli go to, że miesiąc po śmierci jego ojca znalazła sobie już nowego mężczyznę. I to w dodatku Klaudiusza. Hamlet zaczyna czuć się wykluczony, oszukany zlekceważony. Wzbiera w nim poczucie misji - musi zemścić się za śmierć ojca. Nie pozwala mu jednak na to jego wewnętrzna wrażliwość i wzgarda, jaką przez całe życie odczuwał wobec jakiejkolwiek przemocy. Nie jest mścicielem, ale przybranie takiej roli własnie wymaga od niego sytuacja.
Hamlet popada w zupełną rozpacz i depresję. Rozważa nawet samobójstwo, które wydaje mu się najlepszym rozwiązaniem tak skomplikowanej i niemożliwej do ogarnięcia sytuacji. Cierpi oczywiście na tym wszystkim jego relacja z Ofelią. Hamlet zrażony postępowaniem matki, projektuje jej wady na wszystkie kobiety, które zna, w tym również na swoją dotychczasową ukochaną. Staje się jednostką bardzo dziwną, neurotyczną, zagmatwaną we własnych krwawych rozważaniach, rozerwaną pomiędzy tym, kim jest, a tym, kim - jego zdaniem - powinien być, powinien się stać, by pomści ojca. W końcu Hamlet przekracza granicę, o której wcześniej nie pomyślałby przecież, że w ogóle jest możliwa do przekroczenia. Zaczynają ginąć ludzie i wiele krwi upływa, aż w końcu Hamlet dokonuje zemsty na Klaudiuszu. Sam jednak również zostaje pokonany i zabity. W momencie śmierci sam nie wie do końca kim jest.
Hamlet to postać szalenie trudna do jednoznacznego scharakteryzowania, opisania, a tym bardziej do oceny. Można bowiem powiedzieć, że był jednostką o bardzo wysokiej wrażliwości i inteligencji, które to cechy nie pozwoliły mu obronić się w sytuacji ekstremalnego załamania nerwowego. Można również stwierdzić, że Hamlet od zawsze mógł nosić w sobie mordercze i krwawe instynkty, które czekały tylko na odpowiednio silny impuls, by mogły się wyzwolić. Całą historię poznajemy niejako przez pryzmat Hamleta, z którym bardzo łatwo się utożsamić. Kto bowiem z nas nie odczuwał w życiu opuszczenia, osamotnienia, alienacji, czy poczucia samotności wynikającego z tego, że nikt inny nie jest w pełni w stanie zrozumieć problemów, które spotykają nas na co dzień, a ogrom których zaczyna nas z każdym dniem przerastać. Hamlet za swoją postawę płaci życiem, lecz czy umiera jako zwycięzca, któremu udało się pomścić ojca? A może jednak jako przegrany, który nie potrafił być wierny własnym wartościom i wbrew sobie wyrządzał innym ludziom ogromną krzywdę? Niewątpliwym jest, że Hamlet to jedna z najciekawszych postaci literackich, która pozostawia ogromne pole do różnego rodzaju interpretacji i analiz, nie tylko literackich, lecz także psychologicznych.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.