Książę Danii imieniem Hamlet jest jedną z najbardziej złożonych osób utworów dramatycznych. Jego rozważania na temat sensu ludzkiego życia stanowią niezwykle istotny element tytułowego dramatu Williama Szekspira. Postać Hamleta to przykład człowieka rozdartego między powinnością a własnymi wewnętrznymi lękami. Jego intelektualna natura sprawia, że analizuje każdy aspekt życia, rozkładając na czynniki pierwsze zarówno własne emocje, jak i moralne konsekwencje podejmowanych działań. Hamlet to bohater tragiczny, którego wewnętrzny konflikt wymusza refleksję. Przez cały tok fabularny Hamlet zmaga się z pytaniami o cel istnienia, naturę cierpienia oraz ostateczną rolę człowieka w obliczu nieuchronnej śmierci. Jego nieustanne rozważania, zamiast prowadzić do konkretnych decyzji, jeszcze bardziej intensyfikują melancholię i neurotyzm.
Poglądy Hamleta na temat sensu życia ewoluują w miarę akcji. Od pierwszego monologu – słynnego „Być albo nie być” – wyrażają się jego najbardziej fundamentalne wątpliwości dotyczące natury życia i śmierci. Hamlet zastanawia się nad sensem istnienia, ważąc cierpienie związane z dalszym życiem, wobec niepewności śmierci. Jego słowa wskazują na rozpacz i brak nadziei na to, że życie może przynieść szczęście. Bohater zdaje się przytłoczony poziomem skomplikowania społecznych struktur, zwłaszcza tych związanych ze sprawowaniem władzy, a przy tym pojęcia sprawiedliwości i moralności. Nie jest to jednak jedynie pytanie retoryczne – dla Hamleta jest to rzeczywisty dylemat, z którym musi się zmierzyć. Jego rozważania dotyczą nie tylko jego osobistego bólu związanego ze śmiercią ojca i zdradą matki, lecz także uniwersalnego ludzkiego doświadczenia cierpienia w ramach układów zależności. Stawia przed sobą niniejszą kwestię: czy warto żyć, skoro życie jest pełne bólu i cierpienia, a śmierć może być rozwiązaniem tego cierpienia? Zastanawia się nad tym, czy lepiej jest „znosić strzały i kamienie” losu, czy też wybrać uwalniającą od bólu śmierć.
Hamlet nie potrafi podjąć decyzji, ponieważ czuje, że każda opcja wiąże się z niepewnym wynikiem. Życie jest trudnym wyzwaniem, ale z drugiej strony, nikt nie ma pewności, co czeka po śmierci, przy czym sam akt umierania może okazać się równie przerażający, jak życie. Hamlet staje więc w obliczu dylematu egzystencjalnego, w którym z jednej strony poszukuje sprawiedliwości i zemsty za śmierć ojca, a z drugiej czuje się bezradny wobec nieuchronności własnego losu. Ta wewnętrzna rozterka napędza całą historię, sprawiając, że bohater miota się między chęcią działania a paraliżującą refleksją.
Po śmierci ojca i zdradzie matki, książę Danii doświadcza ewidentnego kryzysu egzystencjalnego. Stracił ojca i nie rozumie moralnych podwalin tego, co dzieje się w jego królestwie. Żal i ból sprawiają, że zaczyna postrzegać życie jako ciąg niekończących się zmagań. Jego filozofia życia zostaje zdominowana przez poczucie, że każde życie jest nieuniknionym pasmem cierpienia, a sama egzystencja staje się czymś, czego warto się wyzbyć, aby uwolnić się od bólu i rozczarowań. W rozmowach z Horacym i Ofelią Hamlet wyraża pogląd, że życie jest jak teatr, a człowiek jedynie bezwładną marionetką, bez kontroli nad własnym losem. Jego myśli są zdominowane przez odczuwaną gorycz – świat postrzega jako miejsce fałszu, obłudy i zdrady. Nawet miłość Ofelii zostaje przez niego odrzucona jako kolejne potencjalne źródło rozczarowania.
Warto także zauważyć, że Hamlet stawia sobie pytanie o moralność i cel swojej zemsty. Chociaż jego celem staje się ukaranie Klaudiusza, mordercy ojca, nie jest w stanie podjąć decyzji, czy jest to moralnie uzasadnione. Jego rozważania o tym, czy zemsta jest słuszną drogą, łączą się z pytaniem o sens ludzkich czynów i ich wpływ na wieczność. Hamlet nie tylko wątpi w sens samego życia, ale także swoich działań. A czy przemoc może być usprawiedliwiona w imię sprawiedliwości, skoro sam akt zabójstwa tylko pogłębia spiralę cierpienia?
W miarę rozwoju akcji, Hamlet coraz bardziej kieruje swoje myśli ku śmierci jako ostatecznemu rozwiązaniu. W końcowych scenach dramatu, nie boi się już odejścia ze świata żywych. W swych ostatnich chwilach, kiedy staje się świadomy nieuchronności swojego końca, udaje mu się osiągnąć pewnego rodzaju pogodzenie z losem. Młody książę przyjmuje śmierć jako wyzwolenie od cierpienia.
W kontekście całego dramatu, poglądy Hamleta na temat sensu życia pokazują, że jest to postać, która nie daje się jednoznacznie sklasyfikować jako pozytywna czy negatywna. Jego filozofia życia jest dualistyczna: z jednej strony pragnie on zemsty i sprawiedliwości, a z drugiej nie wierzy w możliwość osiągnięcia szczęścia w tym życiu.
Aktualizacja: 2025-02-10 15:11:01.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.